طبق یافته‌های محققان، گونه‌ای تحت خطر از پرنده نغمه‌خوانی در استرالیا به تدریج در حال از دست دادن توانایی نغمه‌خوانی منحصر به فرد خود است، زیرا کاهش جمعیت این پرندگان سبب شده است تا پرندگان جوان نتوانند نغمه‌خوانی را از بزرگ‌سالان فرابگیرند.

عسل‌خوار ریجنت که جنگل‌زارهای جنوب شرقی استرالیا زیستگاه آن است، پرنده بسیار نادری است و گمان می‌رود جمعیت آن در طبیعت بیش از ۳۰۰ عدد نباشد.

طبق یافته‌های محققانی که در مورد این عسل‌خوار به‌شدت در خطر انقراض تحقیق می‌کنند، با توجه به اینکه جمعیت بزرگ‌سال این گونه پرنده روز به روز کم‌یاب‌تر می‌شود، این پرندگان با خطر از دست دادن قابلیت نغمه‌خوانی مواجه هستند.

به گفته زیست‌شناسی به نام راس کریتس، که نویسنده اصلی این بررسی است، در طبیعت نرهایی از این نوع پرنده را مشاهده کرده‌اند که نغمه‌های گونه‌های دیگر را تقلید می‌کنند.

این تقلید بر قابلیت جفت‌یابی آن‌ها اثر منفی می‌گذارد، زیرا مشخص شده است که پرنده‌های ماده حاضر نیستند با نرهایی جفت‌گیری کنند که نغمه‌هایی غیرعادی سرمی‌دهند.

دکتر کریتس یافتن این نوع پرنده عسل‌خوار در طبیعت را «به یافتن سوزن در انبار کاه» تشبیه می‌کند.

او در مصاحبه با برنامه امروز رادیو۴ بی‌بی‌سی گفت: «متوجه شدیم که برخی از نرها واقعاً نغمه‌های گونه‌های دیگر را می‌خوانند که خیلی غیرعادی است برای همین تصمیم گرفتیم نغمه‌خوانی‌ها را ضبط کنیم. اکنون بعد از شش سال داده‌ها در اختیار داریم که نشان می‌دهد واقعاً چنین کاری می‌کنند و احتمالاً به دلیل آن است که این گونه خیلی کم‌شمار شده است.»

پرنده عسل‌خوار نر زمانی از پرندگان پرشمار زمستانی بود و پرندگان جوان در سال‌های نخستین و پرآسیب زندگی، آموزگاران بزرگ‌تر را در کنار خود داشتند. اکنون اما جمعیت‌شان چنان پراکنده و کم شده‌ که بسیاری به تنهایی پرواز می‌کنند.

در مناطقی که جمعیت این پرنده به شدت کاهش یافته، نغمه‌خوانی نرها ساده یا «به کلی نادرست» است.

از بین رفتن زیستگاه‌ها و تغییر اقلیم در مجموع عسل‌خوارها را در معرض انقراض قرار داده است. به گفته دکتر کریتس افزایش بسامد دوره‌های خشکسالی بر چرخه شکوفه دادن درختان بومی و در نتیجه قابلیت جفت‌گیری عسل‌خوارها اثر منفی گذاشته است.

او می‌گوید ناتوانی در نغمه‌خوانی درست «هشدار هولناکی است که نشان می‌دهد این گونه‌ها در آستانه انقراض قرار دارند. تمام هم و غم ما در چند دهه آینده این است که برای تثبیت جمعیت آن‌ها هر چه از دست برمی‌آید انجام دهیم.»

نصب حلقه‌های پلاستیکی در بن درختان به منظور جلوگیری از راه یافتن مارمولک‌ها و صاریغ استرالیایی به آشیانه عسل‌خوارها از جمله کارهایی است که انجام می‌دهند.

این گروه که تحقیق‌شان نشریه «پروسیدینگز آو د رویال سوسایتی بی» چاپ شده است، با برنامه پرورش باغ‌وحشی نیز همکاری می‌کنند که در آن نغمه‌خوانی را در وضعیت اسارت به پرندگان نر یاد می‌دهند.

در این برنامه از نغمه‌های درست ضبط شده و دو پرنده نر بالغ صید شده از طبیعت برای آموزش عسل‌خوارهای جوان استفاده می‌کنند و حاصل کار را مقایسه می‌کنند تا مشخص شود نغمه ضبط شده بهترین نتیجه را دارد یا نغمه طبیعی.‌

دکتر دژان استویانویچ یکی از نویسندگان این بررسی می‌گوید:« ۱۸ عسل‌خوار ریجنت نر یا حدود ۱۲ درصد کل جمعیت‌شان فقط می‌توانستند از نغمه‌های سایر گونه‌ها تقلید کنند. این ناتوانی در ارتباط‌‌گیری با همنوع‌های خود در میان جانوران وحشی سابقه نداشته است. یعنی می‌توانیم بگوییم عسل‌خوار ریجنت در حال حاضر به قدری کم‌یاب شده است که برخی از نرهای جوان هرگز نمی‌توانند نرهای بالغی پیدا کنند و نغمه‌خوانی را از آن‌ها بیاموزند.»