در هم کوبیدن کشور بی‌نهایت کوچکی که نوک کوه است، شاید گرت ساوتگیت را به یافتن سئوال‌های زیادی که باید پیش از جام ملت‌های اروپا در تابستان امسال پیرامون تیم او مطرح است نزدیکتر نکند، اما پس از پیروزی عادی بر سن مارینو، انگلستان دستکم سه امتیاز و پنج گل به راهیابی به جام جهانی نزدیکتر شده است.

در بازی رفت به سوی جام جهانی قطر، دست‌اندازی نبود. دو گل دومینیک کالورت-لوین و اولین گل جیمز اولی واتکینز در استادیوم خالی به اندخته جیمز وارد-پروز و رحیم استرلینگ افزوده شد. بازی از این آسانتر برای انگلستان نمی‌شد. تنها نگران ساوتگیت این است که تیمش احتمالا باید در برابر پایین‌ترین تیم در رده‌بندی فیفا بیشتر گل می‌زدند.

ولی به هر حال سن مارینو پنج هیچ باخت. معمولا بازی‌های دور سوم جام حذفی میان داود و جالوت و بین تیم‌های بالای لیگ برتر و تیم‌های دسته‌های پایین‌تر هم از این بازی رقابت‌آمیزتری هستند. انگلستان ۳۲ ضربه به سمت گل، و ۸۵ درصد مالکیت توپ را داشت ولی برای اینکه چیرگی‌اش را نشان بدهد، تنها یکی از بازیکنان تیم مهمان بیش از هفت ضربه رو به گل استرلینگ توانست پاس بدهد.

حال چقدر می‌توان از این بازی‌ها درس گرفت؟ نه خیلی. مثلا مسئله دروازه‌بان. فرصت نیک پوپ در غیاب جردن پیکفورد بدون این که حتا با یک ضربه رو به گل روبه‌رو شود تمام شد و در تمام بازی فقط چهار بار توپ به دستش خورد. ساوتگیت که پاییز پارسال ظاهرا ترکیب سه مدافع را ترجیح می‌داد، به آرایش چهار-سه-سه برگشت. این راه رو به جلوست؟ کسی نمی‌داند.

دیدار با آلبانی و لهستان در یک هفته آینده وضع را روشنتر خواهد کرد. ولی حتی با توجه به سطح بازی حریف، امثال وارد-پروز، ریس جیمز، بن چیلول و جسی لینگارد نمایش دلگرم‌کننده‌ای داشتند. ساوتگیت خوشحال است که بازی‌های مقدماتی را فارغ از سطح تیم حریف با پیروزی آغاز کرده است.

قفل بازی زود شکسته شد، در اوایل پانزده دقیقه اول، اما می‌توانست زودتر هم شکسته شود. کالورت-لوین، استرلینگ و جان استتونز بختهای گلزنی از نزدیک را از دست دادند تا آن که وارد-پروز با سخت‌ترین فرصت در دست، سانتر بلند چیلول را از داخل محوطه جریمه به گوشه دروازه فرستاد و اولین گل ملی خود را زد.

در غیاب ترنت الکساندر-آرنولد، جیمز بخت خود را در شروع بازی پیدا کرد ولی بین دو نیمه تعویض شد. چند سانتر دقیق و درخشان دفاع راست چلسی بی‌ثمر ماند تا آن که کالورت-لوین سرانجام خود را به یکی از سانترها رساند، کریستیان برولی را مقهور کرد و با ضربه سر رو به پایین، دروازه الیا بندتینی را برای دومین بار باز کرد.  

تفاوت سطح دو تیم چنان بود که گاهی آدم دلش برای سن مارینو می‌سوخت، ولی خود این تیم هم کمکی به خودش نکرد. اصرار عجیب به شروع بازی از دفاع به گل سوم انگلستان منجر شد. برولی توپ را مستقیم به میسن مانت سرحال داد. مصیبت دفاع میانی سن مارینو به اینجا ختم نشد. یک پاس عمقی به استرلینگ اجازه داد برولی را دور بزند و ضربه‌اش کمانه کند و از بالای سر بندتینی وارد دروازه شود.

فیل فودن و جود بلینگهام بین دو نیمه به میدان آمدند و اواسط نیمه دوم واتکینز اولین گل‌اش را زد، گرچه بعد از این که کالورت-لوین دومین گلش را به ثمر رسانده بود. لینگارد در بازگشت به بازیهای ملی بخت گلزنی داشت ولی بعد از جا گذاشتن دفاع سن مارینو و دادن پاسی کوتاه به مهاجم اورتون، به افتخار پاس گل بسنده کرد.

گل واتکینز هم خیلی خوب بود. هفت دقیقه به پایان بازی، اولین بازیکن میانی تورکوی – که با ۶۵هزار جمعیت باز هم دو برابر سن مارینو سکنه دارد – بعد از پیشروی از جناح چپ انگلستان، مدافعان را فریب داد و با پای راست توپ را به گوشه دروازه فرستاد. با این گل، بعد از دقیقه نود نیازی به وقت تلف شده نبود. انگلستان آزمون‌های سخت‌تری پیش رو دارد، ولی تعجبی ندارد که انگلستان با پیروزی شروع کرد.