«تپه گُلغندی» که در افغانستان به نام «تپه ارغوانی» نیز شناخته می‌شود، در فصل بهار و به ویژه روزهای سال نو و تعطیل، میزبان صدها تماشاگر است.

تپه ارغوان در منطقه چاریکار، مرکز استان پروان در شمال افغانستان قرار دارد. همزمان با فرا رسیدن سال نو و نوروز، گل‌های ارغوانی‌ این تپه زیبا شکوفا می‌شوند و مردم را به سوی خود می‌کشانند تا از همجواری بوته‌های ارغوان‌فام و هوای صاف و زیبایی‌های آن، لذت ببرند.

نوید سلطانی، ساکن چاریکار است. اومی‌گوید: «تمام روزهای فصل بهار به ویژه روزهای جمعه و تعطیل، مردم زیادی به اینجا می‌آیند و تفریح می‌کنند؛ اما با آغاز سال نو و موج رویش گل‌های ارغوان، تپه گلغندی بروبیای ویژه‌ای دارد؛ چون در این فصل، تپه ارغوان کاملا ارغوانی می‌شود و آب‌وهوای بسیار خوشایندی دارد که هر قدر بمانید و تماشا کنید، خسته و دلزده نمی‌شوید. رفت‌وآمد مردم به اینجا از سال نو تا اواخر ماه فروردین زیاد است، زیرا همه بته‌های ارغوان گل دارند و نمای قشنگی به این تپه می‌دهد. مردم می‌آیند و تفریح می‌کنند و عکس‌های یادگاری می‌گیرند.»

صدیق صابری، ساکن پروان نیز می‌گوید: «اصل لذت بردن و تفریح کردن در تپه گلغندی، روزهای سال نو است چون تپه ارغوانی می‌شود و همه جا زیبایی و قشنگی به چشم می‌خورد و زمانی که شما در روزهای سال نو از این مکان زیبا دیدن کنید، می‌بینید که چقدر زیبا، دیدنی و دوست‌داشتنی است.»

گلغندی، مانند سایر مکان‌های تفریحی در افغانستان علاقه‌مندان خاص خود را دارد، اما در ماه فروردین به دلیل شکو‌فا شدن گل‌های ارغوانی‌‌اش، نسبت به سایر مکان‌های تفریحی دیگر در این کشور، جنب‌وجوش بیشتری دارد و حضور مردم وخانواده‌ها پررنگ‌تر است. در این ایام مردم از سایر استان‌ها به ویژه کابل به آنجا می‌روند و سال نو را جشن می‌گیرند.

الهام نوابی که همراه خانواده خود به این مکان آمده است، می‌گوید: «من سالی یک‌بار خانواده‌ام را به اینجا می‌آورم و  یک روز را در این مکان تفریحی و دیدنی پروان، سپری می‌کنیم. پیام من به همه مردم کشورم این است که بیایند و گلغندی را از نزدیک ببینند و لذت ببرند. اینجا الحمدالله امنیت و آرامش برقرار است و ‌کسی به کسی کار ندارد. همه برای تفریح آمده‌اند و با اعضای خانواده خود مشغولند.»

نظیر تپه تفریحی گلغندی در افغانستان  بسیار است و فصل بهار و هنگام زنده شدن دوباره طبیعت با سرسبزی و زیبایی خاص خود مردم را به خود فرا می‌خوانند اما باید یادآور شد که تفرجگاه‌ها در این کشور هنوز هم جنب‌وجوشی آنچنانی که باید در فصل بهار، روزهای جمعه و تعطیل داشته باشند، ندارد. مردم، دلیل آن را نبود امنیت و ترس از گرو‌ه‌های تروریستی و افراطی در این کشور می‌دانند. آنان می‌ترسند در مسیر کشته شوند و یا بلای دیگری سرشان بیاید.

فهیم رامین، ساکن کابل می‌گوید: «من ۸۵ سال سن دارم. در زمان ما، روزهای سال نو تا پایان جهنده بالا در مزار شریف، تفریحگاه‌ها و سایر مکان‌ها بروبیای زیادی داشتند. شب و روز مردم همراه با خانواده خود به تفریح می‌رفتند و خوشی می‌کردند، متاسفانه اکنون آن رونق، گذشته و آن لذت، نمانده است. دلیل آن‌ هم نبود امنیت و بیشتر شدن گروه‌های تروریستی است که به هیچ کس، حتی کودکان هم رحم نمی‌کنند. مردم می‌ترسند و این ترس سبب شده است که به تفریح و گردش نروند و از بیشتر مکان‌های تفریحی چیزی ندانند.»

ماری عثمانی که مادر ۱۰ طفل است، می‌گوید: «خداوند این جنگ لعنتی و گروه‌های تروریستی را نابود کند که همه را پریشان امنیت جانی اعضای خانواده خود کرده‌اند. چندین سال است که تنها اسم مکان‌های تفریحی را می‌شنویم یا از طریق رسانه‌ها می‌بینیم. آرزو دارم که صلح هرچه زودتر در کشور ما تامین شود و مردم ما از این وضعیت بد و پریشانی رهایی یابند تا زندگی دور از ترس باشد و هر ‌جا بخواهند برای تفریح بروند و زندگی کنند.»

بیش از چهار دهه است که جنگ و ناامنی دامان این کشور را رها نکرده است. دود آتش جنگ هنوز هم از گوشه و کنار افغانستان بلند است و هر سال و روز که می‌گذرد، وضعیت امنیتی بدتر می‌شود و از میان مردم قربانی می‌گیرد؛ تا جایی که شهروندان هراس دارند مبادا کار به ‌جایی برسد که در داخل خانه‌های خود هم کشته یا ترور شوند.

این جنگ و نبود امنیت، مردم افغانستان را به حدی خسته و پریشان کرده که سال ۱۴۰۰ را سال پایان جنگ، تامین صلح و آرامش برای کشورشان نامیده‌اند و بر کوچه و پس‌کوچه‌های شهر، عبارات «صلح آرزوی ما است. جنگ لعنتی را بس کنید» نقش کرده‌‌اند و آرزو دارند که در سال ۱۴۰۰، دیگر شاهد ریختن ناحق قطره خونی در سرزمینشان نباشند و بتوانند از مکان‌های تفریحی و تاریخی کشور خود دیدن کنند و لذت ببرند.