ممکن است با نگاهی به گذشته بگویید روشن است که هرچه بیشتر آماج نفس‌های یکدیگر قرار بگیریم، چیزهای بد آسان‌تر منتشر می‌شوند. مطمئنم این را از پیش می‌دانستیم، مگر نه؟ بنابراین عجیب است که یک همه‌گیری با ۱۲۷ هزار نفر تلفات باید بریتانیا را به فکر بیندازد که برای آن چاره‌ای بیندیشد. اما دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است.

البته تاکنون با این راه حل بسیار ساده آشنا شده‌اید: آن تکه پارچه‌ای که پشت گوش‌هایتان وصل می‌شود و روی بینی و دهانتان را می‌پوشاند. به آن ماسک صورت می‌گویند و من هیچ دلیلی نمی‌بینم که همه ما حتی مدت‌ها پس از تمام شدن همه‌گیری کووید‌-۱۹ به پوشیدن آن و همین‌طور به شستن دست‌ها ادامه ندهیم. توجه مردم به آب و صابون در سال گذشته شگفت‌زده‌ام کرد. قبل از کووید چه می‌کردید یا نمی‌کردید؟ شانه‌هایشان را بالا می‌اندازند.

اما برگردیم به ماسک صورت. پیش از آن‌که خشمگین شوید و از تجاوز به آزادی‌های فردی شکایت کنید، بگذارید بگویم قصد ندارم توصیه کنم ماسک را تمام مدت بر چهره نگاه‌داریم؛ تنها در وسائل ایاب‌وذهاب جمعی و فروشگاه‌ها و شاید وقتی به دستشویی یک رستوران یا میخانه می‌روید.

فواید این تحمیل خیلی کوچک واضح است. بی‌تردید موارد ابتلا به آنفلوآنزا در سال جاری بسیار کم بوده است. داده‌های ماه فوریه بهداشت و درمان عمومی انگلستان (بخشی از بریتانیا) نشان می‌دهد که حتی یک مورد ابتلا به آنفلوآنزا در هفت هفته پیش از آن گزارش نشده بود. این گزارش موید گزارش دیگری از کالج سلطنتی پزشکان عمومی در ماه اوت ۲۰۲۰ است که می‌گوید میزان ابتلا به آنفلوآنزا در میانگین فصلی پنج سال در پایین‌ترین سطح بوده است.

دکتر ونسا سالیبا، رئیس نظام درمان عمومی انگلستان، می‌گوید دلیل آن افت روشن است: «کاهش موارد ابتلا به آنفلوآنزا احتمالا به دلیل تغییر رفتار ما از جمله حفظ فاصله اجتماعی، پوشیدن ماسک صورت و شستن دست‌ها و نیز کاهش سفرهای بین‌المللی بوده است.»

روشن است که نمی‌توانیم برای همیشه اجتماعات بزرگ را منع کنیم اما می‌توانیم هدف را هرجا که ممکن است، کاهش خطر قرار دهیم. استفاده گسترده از ماسک صورت قطعا به این کار کمک خواهد کرد. هم‌اکنون پوشیدن ماسک در سوپرمارکت‌ها و قطار به صورت یک رفتار جاافتاده در آمده و مرحله عادت کردن به آن پشت سر گذاشته شده است. منظورم این است که حتی لازم نیست رفتارتان را تغییر دهید، تنها آرامشتان را حفظ کنید و همین‌طور ادامه بدهید.

می‌دانیم که استفاده از ماسک از موارد آنفلوآنزا و سرماخوردگی می‌کاهد (و نیز کووید‌-۱۹ که احتمال دارد برای مدت‌ها در اطراف ما بماند). بنابراین، عدم استفاده از ماسک نوعی لجبازی و خودخواهی است. پوشیدن ماسک در بیرون از خانه برای حفظ خود و دیگران بخشی کاملا طبیعی در زندگی مردمان بسیاری از کشورهای آسیایی است. این جهشی بزرگ به ناشناخته نیست، بلکه گامی بسیار کوچک با نتایجی بسیار چشمگیر است.

بیایید برای چند لحظه کووید را از بحث جدا کنیم. به گزارش اداره آمار ملی بریتانیا بیماری‌های رنج‌آور، اما نه ناتوان‌کننده، مثل سینه‌درد و سرفه و سرماخوردگی عامل ۲۷.۲ درصد روزهای غیبت از کاری در سال ۲۰۱۸ بوده است و این به معنای ۱۴۱.۴ میلیون روز کاری است. البته همه این روزها با پوشیدن ماسک، تبدیل به روز عادی کار نخواهند شد، اما حتی یک کاهش کوچک می‌تواند پیامدی ملموس در اقتصاد کشور داشته باشد.

اشخاصی خواهند بود و همیشه هستند که می‌گویند این تجاوز به حق انتخاب و آزادی‌های مدنی آنهاست، اما هر کدام از ما می‌تواند با رعایت برخی رسوم و عادات به حال جمع مفید واقع شود. ایستادن در سمت راست پله برقی، عطسه کردن داخل یک دستمال، استفاده از هدفون، آهسته صحبت کردن با تلفن، نینداختن آشغال روی زمین، همه اینها به جامعه‌ای شادتر و موثرتر کمک می‌کند و دلیلی ندارد که پوشیدن ماسک مغایر این‌گونه رفتارها باشد.

پوشیدن ماسک فواید دیگری افزون بر انگیزه‌های پزشکی دارد. ماسک یک لایه حفاظتی میان شما و فردی در چند سانتیمتری صورت شما در مترو ایجاد می‌کند که دندان‌هایش را مسواک نزده است (به مطلب پوشیدن ماسک در دستشویی میخانه‌ها توجه کنید). استفاده از ماسک بهانه خوبی برای پرهیز از صحبت با همکاری است که شانزده ایستگاه پیش از رسیدن به سر کار به او برخورد می‌کنید: «ببخشید، نمی‌توانم صدایتان را از پشت ماسک بشنوم. بله، کابوس است، در کافه تریای اداره می‌بینمتان.» ماسک صورت همچنین حالت‌های صورت و آثار شب‌زنده‌داری را پنهان می‌کند.  

ریش به همین گونه! من به شدت با توییت چلسی هَندلِر موافقم که می‌گوید: «از نظر شخص من، باید مقرراتی وضع شود که حتی در صورت واکسن زدن، اگر ریش دارید باید از ماسک استفاده کنید.»

همه این فواید در یک تکه پارچه خلاصه شده است که می‌توانید آن را تا کنید و در جیب عقبتان بگذارید.

شرط می‌بندم که در سال‌های آینده، با شگفتی به سال‌های گذشته نگاه خواهیم کرد که چگونه زمانی در روی یکدیگر نفس می‌کشیدیم، سرفه می‌کردیم و اجازه می‌دادیم میکروب‌هایمان آزادانه هرجا می‌خواهند بروند. یادآوری آن در مترو لبخند به لبانتان خواهد آورد اما کسی این لبخند را نخواهد دید؛ مثل بهشت است.