پژوهشگران پهپادی را آموزش داده‌اند تا بتوانند به کمک آن به جست‌وجوی سیارک‌هایی بپردازند که به زمین برخورد می‌کنند. این  پهپادها به صورت مستقل و در قالب یک الگوی شبکه‌ای پرواز می‌کنند، از زمین مناطق وسیع عکس‌برداری می‌کنند و با استفاده از هوش مصنوعی به جست‌وجوی تصاویر می‌پردازند تا شهاب‌سنگ‌های احتمالی را شناسایی کنند.

سالانه در حدود ۵۰۰ شهاب‌سنگ به سطح زمین سقوط می‌کند اما کمتر از دو درصد آن‌ها پیدا می‌شوند؛ گاهی به این دلیل که این شهاب‌سنگ‌ها در مناطق دسترسی‌ناپذیر از قبیل اقیانوس‌ها سقوط می‌کنند؛ اما گاهی هم فقط به این دلیل که از نظر زمانی به موقع پیدا نمی‌شوند.

این پهپاد که دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، آن را ساخته است در اطراف دریاچه «واکر» در وگادا آزمایش شده است؛ جایی که در سال ۲۰۱۹ شهاب‌سنگی به زمین افتاد. دکتر رابرت سیترون، پژوهشگر دوره پسادکتری در این دانشگاه، می‌گوید: «این تصاویر می‌توانند با استفاده از «یادگیری ماشینی طبقه‌بندی کننده» تجزیه و تحلیل شوند تا بتوان از میان بسیاری چیزهای دیگر، شهاب‌سنگ‌های این منطقه را شناسایی کرد.»

تیم تحقیقاتی او در مقاله‌ای که در مجله «علوم سیاره‌ای و شهاب شناسی» (Meteoritics & Planetary Science) منتشر شده است می‌گوید که «اثباتِ مفهوم» (proof of concept) (یعنی ارائه نمونه‌ از یک اختراع نه به قصد تولید نهایی بلکه فقط برای اثبات وجود یا امکان‌پذیری چیزی) این سامانه، به نام «طبقه‌بندی‌کننده شهاب‌سنگ» بر این اساس است که ترکیبی از «حلقه‌های مختلف شبکه عصبی را به صف در می‌آورد تا شهاب‌سنگ‌ها را از روی عکس‌هایی که پهپادها از زمین گرفته‌اند شناسایی کند».

این نرم‌افزار هنوز به طور کامل بهینه‌سازی نشده است؛ با وجود آن توانسته است در جریان شناسایی آزمایشی، شهاب‌سنگ‌هایی را که در بستر خشک دریاچه قرار داشتند شناسایی کند. هرچند موارد تشخیص اشتباه نیز داشته است؛ اما محققان می‌گویند که نسبت به پیشرفت‌های انجام شده خوش‌بین‌اند.

سیترون در گفت‌وگو با «یونیورس تودی» (Universe Today) می‌گوید: «از آنجا که سقوط شهاب‌سنگ‌ها در آینده در هر جایی ممکن است اتفاق بیفتد، این سامانه به الگوریتم تشخیص اجسام نیاز دارد؛ سامانه‌ای که با داشتن نمونه‌هایی از انواع مختلف شهاب‌سنگ‌ها در نواحی مختلف زمین، آموزش دیده باشد. برای ایجاد یک شبکه تشخیص که به درستی آموزش دیده باشد، هزاران تصاویر نمونه لازم است.»

سیترون می‌گوید: «خوشبختانه با انجام هر آزمایش میدانی، داده‌های بیشتری به دست می‌آوریم که می‌توانیم این داده‌ها را در مجموعه اطلاعات گردآوری شده قرار دهیم و از آن‌ها برای آموزش دوباره شبکه تشخیص اجرام و همچنین افزایش میزان دقت استفاده کنیم. از این رو ما به تلاش خود ادامه خواهیم داد و میزان دقت در تشخیص [این سامانه] را افزایش می‌دهیم.» 

با روش‌های مرسوم تقریبا حدود ۱۰۰ ساعت زمان لازم است تا بتوان یک شهاب‌سنگ پیدا کرد. از این رو کاهش مدت زمان لازم [برای یافتن شهاب‌سنگ‌ها] به کمک این فناوری می‌تواند باعث صرفه‌جویی بسیار در کار پژوهشگران شود.

با پیدا شدن شهاب‌سنگ می‌توان منحنی نور و پروفیل کاهش سرعت آن را با تحلیل و بررسی سنگ به دست آورد و استفاده از این روش می‌تواند به بهبود توان ما در تشخیص مسیر حرکت سیارک کمک کند. با در نظر گرفتن وجود بیش از ۴۰ خانواده سیارکی در کمربند سیارکی، این گونه کشف‌ها می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا از رازهای مراحل ابتدایی عالم هستی پرده بردارند و اطلاعات بیشتری از تکامل سامانه خورشیدی گردآوری کنند.