در این شب‌ها و روزها، کابل و بسیاری از کابل‌نشینان آرامش و خواب آرام ندارند. آنان امید به خوشبختی‌ و آینده و ادامه زندگی آرام در افغانستان را از دست داده‌اند و هر لحظه دست به دعا برمی‌دارند بلکه فرشته‌ای بیاید و نجاتشان دهد تا زیر باران بمب و موشک یا انتحاری‌ها و انفجارهای تروریستی گروه‌های تروریستی مدفون نشوند و بیگناه جان نسپارند.

طالبان دو هفته پیش (۱۵ اوت) و پس از فرار اشرف غنی، رئیس‌جمهوری پیشین افغانستان، وارد کابل شدند. با ورود طالبان به پایتخت افغانستان، نظم نیم‌بندی که در این کشور وجود داشت، از هم پاشید. این وضعیت ناگهانی شهروندان کابل را که انتظار آن را نداشتند، به شدت آشفته کرد و امید به آینده را از آنان گرفت؛ شماری به آمریکا و اروپا گریختند و شماری دیگر همانجا پنهان شدند تا مبادا طالب یا حامیان طالبان آنان را به جرمی که خود نیز نمی‌دانند مجازات کنند یا بکشند.

حالا با حضور طالبان در کابل وضعیت امنیتی در این شهر رو به وخامت گذاشته است. کابل در این مدت، شاهد چندین انفجار قوی و موشک‌پرانی‌های کورکورانه گروه‌های تروریستی یا به قول آمریکا «داعش» بوده که جان ‌ده‌ها تن (زن و مرد، پیر، جوان و کودک) را هم  گرفته است.

پس از حضور طالبان در پایتخت افغانستان، نخستین انفجار در نزدیک فرودگاه کابل و در میان کسانی صورت گرفت که از ترس این گروه تلاش داشتند به فرودگاه بروند و خود را به اروپا یا آمریکا برسانند.

در این انفجار بیش از صد تن جان باختند و شمار زیادی هم زخمی شدند که در میان زخمیان و کشته‌شدگان زنان و کودکان نیز دیده می‌شوند. از این انفجار قوی و خونین یک روز نگذشته بود که موشک‌هایی به چند خانه‌ در کابل شلیک شد که آن‌ها هم نیز تلفات جانی و مالی بسیاری به جا گذاشتند.

طالبان این حملات را محکوم کرده و آمریکا آن‌ها را به گردن داعش انداخته است؛ اتهام‌هایی نه که دردی از افغان‌ها دوا می‌کند و نه تسکین‌بخش آه و ناله بازماند‌گان شهدا است. آنان تنها برای نجات جان خود لحظه‌شماری می‌کنند.

این روزهای بد و ناامیدکننده در حالی بار دیگر به افغان‌ها تحمیل می‌شود که افغانستان پس از ۲۰ سال حضور و حمایت مالی و معنوی آمریکا و جامعه جهانی، دولت خود را از دست داده است و همه‌چیز در دامن طالبان، گروهی که جهان آن را تروریستی می‌خواند، افتاده و نابود شده است.

مردم افغانستان که در تمام این سال‌ها به آینده‌ای روشن برای کشورشان چشم دوخته بودند، اینک امید خود را از دست داده‌اند و این بی‌مهری جهانیان و به قدرت رسیدن دوباره طالبان هیچ روزنه‌ای برای امید به ادامه زندگی خوش و ترقی باقی نگذاشته است.

حالا همه درصدد فرار و رفتن به کشورهای دیگرند. آن‌ها که افزایش دوباره انتحاری‌ها، انفجارها و موشک‌پرانی‌ها و زمزمه‌های حضور دوباره داعش، تجربه گذشته تلخشان با طالبان را تداعی می‌کند، دیگر به بقا و پیشرفت افغانستان امیدی ندارند زیرا همه‌چیز از هم گسیخته است و هیچ شکی نیست که بار دیگر جوی‌های خون به‌ناحق در این سرزمین جاری می‌شود. به باور آنان این گروه‌های تروریستی به هیچ ارزش و آیینی پایبند نیستند و همه‌چیز را تنها وسیله‌ای برای رسیدن به قدرت و ریختن خون مردم می‌دانند.

شهروندان افغان از جامعه جهانی و آمریکا می‌خواهند به ملت افغانستان پشت نکنند و اجازه ندهند دستاوردهای تمام این سال‌های مردم افغانستان به دست گروه‌هایی که در کارنامه‌ خود جز ویرانی و کشتار چیز دیگری ندارند، به یغما برود.

جاوید سلیم، ساکن کابل، می‌گوید: «باورم نمی‌شود که ما همه‌چیز را به یک‌باره از دست دادیم و گروهی به قدرت رسید که دشمن افغانستان و آبادانی آن است. جامعه جهانی به ما جفا کرد. دستاورد ۲۰ ساله ما را ویران کرد و امیدی که به آینده داشتیم، نابود شد.»

آقای سلیم در مورد وضعیت کابل گفت: «کابل یعنی شهر وحشت و هر لحظه جان دادن، بدون آنکه بدانی گناه و تقصیرت چیست. انتحاری، انفجار و راکت‌پرانی خواب را از چشمان همه گرفته است. ما آینده‌ای ناروشن و سیاه پیش رو داریم و امید به فردا را از دست داده‌ایم.»