نتایج پژوهشی جدید نشان می‌دهد که میزان مصرف ویتامین ث برای هر فرد باید دوبرابر شود. دانشمندانی که این توصیه را کرده‌اند ادامه دادن به روش‌هایی را که در سال ۱۹۴۴ میزان مصرف روزانه ویتامین ث را تعیین کرده بودند، «شوک‌آور» توصیف کردند. در حال حاضر، نظام درمان عمومی بریتانیا و سازمان جهانی بهداشت میزان مصرف روزانه ویتامین ث را به ترتیب  ۴۰ و ۴۵ میلی‌گرم تعیین کرده‌اند.

اما مولفان پژوهش جدید، که گزارش آن در نشریه «آمریکن جورنال آو کلینیکال نوتریشن» (نشریه آمریکایی تغذیه بالینی) منتشر شده است، گفته‌اند که هدف تحقیق انستیتو پژوهشی «سوُربی» ارزیابی نحوهٔ تغذیه بریتانیایی‌ها در زمان جنگ جهانی دوم بوده که در آن عرضه مواد غذایی محدود بوده است. آن‌ها می‌گویند که در آن زمان، هدف بیشتر پرهیز از ابتلا به بیماری «اسکوربوت» (عارضه ناشی از کمبود ویتامین ث) بوده است تا تامین سلامت کامل مردم.

پروفسور فیلیپ هوئِل، مسئول این پژوهش، می‌گوید: «تجربه و آزمایش روی میزان ویتامین ث [در سال‌های جنگ جهانی دوم] موردی شوک‌آور است. آن‌ها میزان مصرف ویتامین ث مردم را در بلندمدت به‌شدت کاهش داده و موجب بروز بیماری‌هایی مرگبار و شدید شده‌اند و این امر اکنون به‌هیچ‌وجه مورد قبول نیست.»

در پژوهش‌های جدید، به شرکت‌کنندگان در پژوهش به مدت متوسط ۹ ماه روزانه میان صفر تا ۱۰ و ۷۰ میلی‌گرم ویتامین ث تجویز شد. در این دوره، زخم‌هایی بر پوست شرکت‌کنندگان در این پژوهش وارد شد. سپس پژوهشگران میزان «توانایی [التیام] زخم» را شاخصی برای وجود ویتامین ث کافی در بدن فرد مورد بررسی قرار دادند، زیرا تاخیر در التیام زخم یکی از علامت‌های کمبود ویتامین ث و بیماری اسکوربوت است.

پرفسور هوئل می‌افزاید: «ارزیابی مجدد داده‌های سوربی نشان می‌دهد که توصیه سازمان جهانی بهداشت در مورد میزان مصرف روزانه ویتامین ث برای جلوگیری از روند کند التیام زخم، ناکافی است. «این مقدار ویتامین ث [برای بهبود سریع زخم] دوبرابر میزان ۴۵ میلی‌گرم توصیه شده توسط سازمان جهانی بهداشت است، اما با شاخص‌های آکادمی ملی دارو و شاخص‌های دیگر کشورها همخوانی دارد.»

به گفته نظام درمان عمومی بریتانیا، ویتامین ث که به اسید اسکوربیک معروف است، سه خاصیت عمده دارد که شامل حفاظت از سلول‌های بدن و سالم نگاه داشتن آن‌ها، سلامت پوست، رگ‌های خونی، استخوان‌ها، و مفاصل، و بالاخره التیام زخم است. منابع غنی ویتامین ث شامل مرکبات، مثل پرتقال، و نیز فلفل دلمه‌ای، کلم بروکسل، سیب‌زمینی، کیمچی، توت فرنگی، نوعی توت ترش سیاه (بلک کارِنت)، و سبزی بروکلی است.

ایندیپندنت نظر وزارت بهداشت و خدمات اجتماعی بریتانیا را در این مورد جویا شده است.