«روز شکرگزاری» روز تعطیلی محبوب و خاصی برای بسیاری از آمریکایی‌ها است که در آن بوقلمون یا وعده غذایی اصلی گیاهی می‌خورند و اوقات خود را در کنار خانواده و دوستان می‌گذرانند.

اما عده‌ای هم هستند که این جشن برایشان بسیار بحث‌انگیز است، زیرا تاریخچه مناقشه‌برانگیز شکرگزاری به بسی پیش از برگزاری اولین جشن آن بازمی‌گردد.

علاوه بر آن که این تعطیلی آغشته به تملک فرهنگی بوده است، اغلب از آن دوره از تاریخ آمریکا نیز بیجا دفاع می‌شود و به همین علت این تعطیلی برای برخی از آمریکایی‌ها بی‌اهمیت است.

به گمان برخی، روز شکرگزاری «روز عزای ملی» است.

بسیاری از مردم آمریکا این تعطیلی را، همانند روز کلمبوس، روز جشن شکست خوردن بومیان آمریکا در برابر استعمارگران یا روایتی بزک‌شده از «گذشتن زائران(اولین مستعمره نشینان) و بومیان از تفاوت‌هایشان» و تقسیم غذا با یکدیگر و شکرگزاری می‌دانند.

رابرت جنسن، از استادان دانشگاه تگزاس واقع در آستین، پیش‌تر گفته بود: «یکی از نشانه‌های پیشرفت اخلاق در ایالات متحده، جانشینی روز شکرگزاری و برگزاری جشن‌ و خوش‌گذرانی خانوادگی به عوض گرامیداشت روز ملی کفاره و روزه‌داری جمعی همراه با تهذیب نفس است.»

آمریکایی‌ها اغلب در جشن‌هایشان بابت تملک فرهنگی احساس عذاب وجدان دارند.

در مدارس به کودکان‌ درباره شکرگزاری آموزش می‌دهند و کودکان نیز اغلب با کاردستی و نقاشی به استقبال اولین جشن شکرگزاری‌شان می‌روند. علاوه بر تصاویر بوقلمون، گل خفچه و زائران، بسیاری از کودکان سرپوش‌های بومیان آمریکا را تزیین می‌کنند که اغلب هم هیچ شباهتی به سرپوش، لباس، و پرهایی ندارد که سرخپوستان وامپانواگ استفاده می‌کردند.

این ارجاع‌های نادقیق تاریخی هر سال تکرار می‌شود و موجب طولانی‌تر شدن مسیر مبارزه برای رسیدن بومیان آمریکا به برابری و نمایش درست آنان در افکار عمومی می‌شود.

اختلاف نظر در مورد تاریخ برگزاری اولین جشن شکرگزاری

بیشتر آمریکایی‌ها گمان دارند که جشن سه روزه زائران و سرخپوستان وامپانواگ در سال ۱۶۲۱ در پلیموت، ماساچوست، اولین جشن شکرگزاری بوده است. زائران و همسایگانشان که بومیان آمریکا بودند، بهار آن سال معاهده حفاظت دوجانبه‌ای امضا کرده بودند و آن جشن برای گرامیداشت اولین برداشت موفق محصول برگزار شد.

اما نخستین روز شکرگزاری که در ژوییه ۱۶۲۳ پا گرفت، از نظر زائران، روزی برای نیایش و عبادت بود. فرماندار ویلیام بردفورد برای سپاسگزاری بابت بارانی که به خشک‌سالی پایان داد و محصولشان را نجات داد، یک روز را برای شکرگزاری تعیین کرد.

اما دیگران اصرار دارند که نخستین روز شکرگزاری چند سال قبل‌تر و در سال ۱۶۱۹ در ویرجینیا برگزار شد.

 در سال ۱۹۶۲، یک سناتور ایالت ویرجینیا با نظر جان اف کندی، رئیس جمهوری وقت آمریکا، مبنی بر این که نخستین روز شکرگزاری در پلیموت برگزار شد، مخالفت کرد.

این سناتور در نامه‌ای به رئیس جمهوری با اشاره به  مراسمی مذهبی که مهاجران انگلیسی پس از رسیدن به باغ برکلی در نزدیکی ریچموند برگزار کردند، نوشت: «نخستین شکرگزاری آمریکا در واقع در سال ۱۶۱۹ در ویرجینیا برگزار شد. لطفاً تصحیح مناسب را انجام دهید.»

تاریخ‌نگاری به نام آرتور شلزینگر جونیور، که دستیار ویژه آقای کندی بود، به وی پاسخ داد: «کاملاً حق با شما است. فقط می‌توانم از طرف کارکنان کاخ سفید بابت تحریف باورنکردنی نیوانگلند عذرخواهی کنم.»

همه با تعطیل سراسری شکرگزاری موافق نیستند

رئیس جمهوری جورج واشنگتن در سال ۱۷۸۹ آخرین پنجشنبه نوامبر را روز ملی شکرگزاری اعلام کرد و از مردم آمریکا خواست که در این روز برای سپاسگزاری بابت استقرار «دولتی در خدمت ایمنی و شادمانی» گرد هم جمع شوند.

اما شماری از اعضای کنگره مخالفت کردند، با این استدلال که تعیین روز سپاسگزاری از اختیارات فرمانداران ایالتی است نه رئیس جمهوری.

دیگرانی هم در مخالفت گفتند که شکرگزاری «موضوعی مذهبی» است و تعیین روز شکرگزاری ملی توسط دولت، نقض متمم نخست قانون اساسی است.

آقای واشنگتن در سال ۱۷۹۵ روز دیگری را برای شکرگزاری تعیین کرد و روسای جمهوری آمریکا جان آدامز، جیمز مدیسون، و غیره، در سال‌های بعد همین کار را کردند. اما رئیس‌جمهوری‌های بسیاری، و به‌خصوص تامس جفرسون، همچنان با این کار مخالف بودند.

تا سال ۱۸۶۳ طول کشید که آبراهام لینکلن، رئیس جمهوری وقت، سنت معمول رعایت روزهای شکرگزاری ملی را برقرار کند.