با آغاز سال نو میلادی و عادی شدن روال کاری سازمان‌های اداری آمریکا، این امیدواری وجود داشت که کاستی‌های مدیریتی-ادارای از بین برود، مشکلات چهار سال ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ پایان یابد و پس از گذشت یک سال از زمامداری دولت بایدن، زندگی در آمریکا به حالت عادی بازگردد؛ اما افسوس که چهار سال لجبازی ترامپ و یک سال بی‌برنامگی جو بایدن، زندگی در آمریکا را به زندگی در سایر کشورهای جهان شبیه کرده و در یک سال گذشته، جو بایدن هم موفق نشده است آمریکا را از سراشیبی خارج و این کشور را بار دیگر به قول رونالد ریگان، به «آخرین و بهترین امید بشر روی کره زمین» تبدیل کند.

یکی از بزرگ‌ترین و خطرناک‌ترین برنامه‌های سال گذشته بایدن خارج کردن عجولانه نیروهای آمریکایی و متحدان آن از افغانستان بود. تاریخ آثار فاجعه‌آمیز چنین تصمیمی را نشان خواهد داد؛ بیش از دو هزار و ۵۰۰ سرباز آمریکایی، بیش از چهار هزار کارمند قراردادی آمریکایی، بیش از ۶۶ هزار نیروی نظامی افغان، حدود ۵۰ هزار افغان بی‌گناه و تقریبا یک هزار و ۵۰۰ سرباز ائتلاف کشته و بیش از پنج میلیون افغان در سراسر دنیا آواره شدند. از مبلغ بیش از دو تریلیون دلار آمریکا حرفی نمی‌زنم. نحوه خروج یا فرار افغان‌های فریب‌خورده و آویزان شدن آن‌ها از هواپیماهای نظامی این فاجعه انسانی را بر صفحه‌ تلویزیون‌ها در سراسر جهان به نمایش گذاشت و همه دیدند که دولت بایدن افغانستان را بعد از ۲۰ سال جنگ، بار دیگر به طالبان تحویل داد.

دولت بایدن -شاید در اثر احساس شرمندگی و گناه-  کمک به افغان‌ها و آوردن آن‌ها به آمریکا را وعده داد؛ قولی که بدون مطالعه و غافل از عواقب آن داده شد؛ انتقال نزدیک به ۹۰ هزار افغان به آمریکا با ویزاهای بشردوستانه و اسکان آن‌ها در پایگاه‌های نظامی کشورهای مختلف بدون امید به انتقال سریع به آمریکا آن‌ها را در موقعیتی نامناسب و خطرناک قرار داده است.

پس از خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان و سپردن آن کشور به گروه طالبان، دولت بایدن اعلام کرد هر فرد افغان که تحت ظلم و ستم و تهدید طالبان قرار دارد، می‌تواند با ویزای بشردوستانه به آمریکا بیاد تا با توجه به مقررات اداره مهاجرت، اقامت و درنهایت تابعیت آمریکایی کسب کند؛ اما اینک هزاران افغان وحشت‌زده از اعمال و تهدیدهای طالبان، علی‌رغم پرداخت مبالغی هنگفت برای تشکیل چنین پرونده‌هایی، به دلیل کمبود نیرو برای رسیدگی به بیش از ۴۰ هزار تقاضا و در الویت نبودن آن‌ها، از دستور کار کنار گذاشته شد‌ه‌اند و در این زمستان سرد و ترسناک همچنان در افغانستان به سر می‌بردند.

به گفته مقام‌های اداره مهاجرت آمریکا، دولت این کشور تنها ۱۴۷ پرونده از ۴۰ هزار پرونده تسلیم شده را پذیرفته است.

بیکاری، قحطی و گرسنگی افغانستان را به فقیرترین کشور دنیا تبدیل کرده است. ۶۳ درصد از نوزادان در این کشور دو هفته پس از تولد، به علت عفونت‌های مختلف از بین می‌روند. از دو هزار و ۳۰۰ بیمارستان یا درمانگاه بهداشتی که قبل از خروج آمریکایی‌ها فعال بودند، حالا تنها ۱۷ درصد آن‌ها با امکاناتی بسیار محدود به کار خود ادامه می‌دهند. پزشکان در افغانستان پنج ماه است که حقوق نگرفته‌اند و مهم‌تر از آن دارو به این کشور وارد نمی‌شود.

۳۰ میلیون افغان با فاجعه‌ای انسانی مواجه‌اند. بر اساس آمار بانک جهانی، ۹۷ درصد افغان‌ها زیر خط فقرند و تنها با یک دلار و ۹۰ سنت در روز زندگی می‌کنند. فساد اقتصادی دولت‌های دست‌نشانده در افغانستان این کشور را امروز به ورطه رکود و ورشکستگی کشانده است. دولت بایدن ۹ میلیارد دلار از دارایی‌های نقدی افغانستان را بلوکه کرده و به بهانه‌های مختلف، از در اختیار سازمان‌های بین‌المللی قرار دادن آن به‌منظور تامین هزینه پروژه‌های حیاتی در آن کشور خودداری می‌کند.

در این میان، دولت طالبان با شیوه سرکوب‌ و استبداد مذهبی از استخدام زنان در خارج از خانه جلوگیری و هزاران افغان را به دلیل اشتغال در دولت‌ قبل دستگیر و زندانی کرده است. این گروه صدای روزنامه‌نگاران را خفه و مدارس دخترانه را تعطیل کرده و اگر در کشور همسایه، ایران، مردم برای تامین هزینه‌های زندگی کلیه خود را می‌فروشند، فقر در افغانستان به پدیده فروش کودکان منجر شده است.

بسیاری از این افراد در ۲۰ سال گذشته، خواسته یا ناخواسته، با دولت‌های تحت حمایت آمریکا کار کرده و زحمت کشیده‌اند. قرارداد پنهانی دونالد ترامپ با طالبان، تحمیل برتری قوم پشتون توسط نماینده ویژه ترامپ، زلمای خلیل‌زاد و اجرای عجولانه آن در دوره بایدن، چون نفرینی دامن دولت او را گرفته و باعث شده است که کشتی سردرگم دولت بایدن در طوفانی سیاسی و بدون مسیر مشخص گرفتار شود و اعتبار و احترام آمریکا به باد فنا رود.

در اثر این ناتوانی سیاسی، بسیاری از برنامه‌های دولت ترامپ، علی‌رغم انتقاد‌ها و مخالفت‌های قبلی، دوباره اجرایی شده‌اند. مرزهای آمریکا به روی پناهجویان بسته شده است. از ورود افراد به دلیل ترس از اشاعه ویروس کرونا جلوگیری می‌شود. بیش از دو میلیون پرونده پناهندگی در دادگاه‌های مهاجرت آمریکا روی هم انباشته شده‌اند و زندگی بیش از شش میلیون متقاضی پناهندگی پس از گذشت بیش از ۱۰ سال همچنان در هاله‌ای از ابهام است.

آیا اخراج بیش از ۱۲ میلیون مهاجر غیرقانونی بعد از ۱۰ تا ۱۵ سال اقامت در آمریکا، ولو غیرقانونی، عملی و منطقی است؟ گرچه شخصا به سحر و جادو اعتقادی ندارم اما این گفته برخی را که معتقدند آمریکا جادو شده است، نمی‌توانم به‌راحتی نادیده بگیرم.