نرگس محمدی در نامه‌ای از زندان قرچک، با تاکید بر اینکه زیر بار حجاب اجباری حکومت نمی‌رود، به اقدام‌های جمهوری اسلامی در سرکوب زنان اعتراض کرد و نوشت: «در این نظام سلطه‌گر، صدا و موی زن ممنوع و در زندان، حتی میوه برای زن ممنوع است و سزاوار است که بگویم زن ممنوع است.»

نامه این فعال حقوق بشر محبوس در زندان قرچک پس از آن منتشر می‌شود که روز سه‌شنبه، ۲۱ تیر، در پی فراخوان فعالان حقوق زنان برای تبدیل مناسبت حکومتی «روز حجاب و عفاف» به «روز حجاب بی‌حجاب»، هزاران زن ایرانی با برداشتن روسری‌هایشان در خیابان‌ها و میدان‌های شهرهای سراسر ایران، این روز را به صحنه اعتراض علیه حجاب اجباری تبدیل کردند.

نرگس محمدی در نامه‌ خود، با اشاره به اینکه غلامحسن محسنی اژه‌ای، رئیس قوه قضاییه، تلاش زنان برای لغو حجاب اجباری و برخورداری از حق پوشش را تلاش برای ترویج بی‌حیایی خوانده است، نوشت: «تلاش زنان سرافراز جامعه ایران تقلایی حق‌طلبانه و مبارزه‌ای شجاعانه است، نه بی‌حیایی و این حکومت استبدادی زن‌ستیز است که ارزش‌های انسانی را وارونه کرده است.»

محمدی با اشاره به ممنوعیت‌های مضاعف در زندان قرچک، گفت: «ماه‌ها است که در تلاش‌ایم آنچه را اقلام ممنوعه می‌نامند، مجاز کنیم. در این زندان، اقلام بی‌شماری ممنوع‌اند که دلیل آن زن بودن ما است. در این زندان خیار، موز و هویج جزو اقلام ممنوعه‌اند؛ چون ما زن‌ایم و شکل این میوه‌ها تحریک‌کننده است.»

او می‌افزاید: «روزهای نخست، وقتی مسئولان گفتند این سه نوع میوه برای زنان ممنوع است و فروشگاه تحت هیچ شرایطی حتی برای زندانیان بیمار نخواهد آورد، به خیالم هم نمی‌رسید که دلیل آن فقط زن بودن ما و شکل ظاهری میوه‌ها باشد و نمی‌توانستم باور کنم که کارشناسان و مسئولان قضایی و امنیتی نظام با چنین رویکرد ابتذال‌گونه‌ای به زن می‌نگرند و با چنین معیار و ضوابطی برای زنان محدودیت و محرومیت ایجاد می‌کنند.»

این عضو زندانی شورای عالی نظارت کانون مدافعان حقوق بشر، تاکید کرد که تلاش‌های او و دیگر زندانیان برای رفع ممنوعیت از این سه نوع میوه هنوز نتیجه نداده است.

محمدی در ادامه، به زن‌ستیزی و بی‌منزلت‌سازی زن در چارچوب ایدئولوژی و نگرش نظام استبداد دینی اشاره کرد و آن را فاجعه‌بارتر از آن خواند که فقط زنان را از حق پوشش محروم کند. به گفته او، زندان قرچک بازنمای اراده حکومتی است که زن را به دلیل زن بودن حتی از خوردن میوه هم محروم می‌کند.

این فعال حقوق بشر در بخشی از نامه خود، با برشمردن بخشی از فهرست ممنوعیت‌ها برای زنان ایرانی، نوشت: «در این نظام سلطه‌گر، صدای زن ممنوع، موی زن ممنوع، حتی میوه برای زن ممنوع است و سزاوار است بگویم که زن ممنوع است.»

محمدی اضافه کرد: «در جمهوری اسلامی، زن اگر در زندان قرچک میوه ممنوعه بخواهد، بی‌عفت و فاحشه است. زن اگر در جامعه پوشش آزادانه بخواهد، بی‌حیا است. اگر در خانواده حق طلاق بخواهد، ناشزه است و اگر زندگی و شادی بخواهد، سزاوار مجازات است.»

این فعال حقوق بشر در نامه خود تاکید کرد: «در چنین زندان و چنین حکومتی، من نرگس محمدی به عنوان یک زن و یک مادر اعلام می‌کنم که زیر بار حجاب اجباری حکومت نمی‌روم و اجبار را برنمی‌تابم. در زندان قرچک موز، خیار و هویج می‌خواهم؛ چرا که محرومیت از این میوه‌ها را توهین به زن و ناشی از ذهن بیماری که آن را قاعده کرده است، می‌دانم.»

نرگس محمدی در پایان نامه خود نوشت: «آزادی و برابری و سرزندگی و نشاط حق ما زنان است؛ حتی اگر بهای آن زندان و مرگ باشد.»