حاجی محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی و عضو شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان، روز سه‌شنبه، ۱۲ مهر، در مصاحبه‌ای اختصاصی با ایندیپندنت فارسی، گفت که حمله‌های تروریستی به اماکن متعلق به هزاره‌ها و شیعیان در افغانستان با تبانی گروه طالبان صورت می‌گیرد. او طالبان را به تلاش برای حذف تدریجی هزاره‌ها متهم کرد و گفت که تنها راه باقی‌مانده در برابر طالبان نبرد مسلحانه است.

محقق با بررسی حوادث‌ تروریستی که هزاره‌های افغانستان قربانی آن‌ها بوده‌اند، توضیح داد: «بر اساس اطلاعات از منابع دست اول، شمار قربانیان حمله تروریستی روز جمعه به مرکز آموزشی کاج در منطقه هزاره‌نشین کابل به حدود ۶۰ نفر و تعداد زخمی‌ها به ۱۱۰ نفر رسیده است.» این رهبر هزاره مدعی شد که طالبان از گذشته تا امروز همواره در حملات تروریستی به اماکن متعلق هزاره‌ها و شیعیان دست داشته‌اند و اکنون نیز می‌خواهند با استفاده از نام داعش، بر جنایات خود سرپوش بگذارند.

محقق تصریح کرد: «طالبان، اگر دشمن هزاره‌ها نیستند و در وقوع این حملات نقشی ندارند، چرا اماکن متعلق به هزاره‌ها را با امکانات امنیتی تجهیز نمی‌کنند؟ چرا به خانواده‌ ده‌ها نوجوان جان‌باخته در این حادثه، یک تسلیت هم نگفتند؟ چرا به زخمی‌ها رسیدگی نکردند؟ چرا به خانواده‌های قربانیان توهین کردند و آن‌ها را شکنجه دادند؟»

پس از حمله تروریستی به مرکز آموزشی کاج در غرب کابل، کاربران افغان در فضای مجازی کارزاری با هشتگ «نسل‌کشی هزاره‌ها را متوقف کنید» به راه انداختند. این هشتگ اکنون بیش از سه میلیون بار تکرار و فراگیر شده است. از طرفی، اعتراض‌های خیابانی در برخی از شهرهای افغانستان نیز سبب شدند تا افکار عمومی جهان به موضوع کشتار هدفمند هزاره‌ها توجه کند.  

در همین حال، پس از این حادثه که روز جمعه، ۸ مهر رخ داد، دست‌کم دو انفجار دیگر هم در روزهای شنبه و سه‌شنبه از گوشه‌وکنار کابل گزارش شد؛ اما طالبان گفتند که این انفجارها تلفاتی نداشته‌اند. حاجی محمد محقق، با اعلام حمایت از کارزار «توقف نسل‌کشی هزاره‌ها»، انفجارهای روزهای بعد از حادثه غرب کابل را ترفند طالبان برای منحرف کردن اذهان عمومی خواند و گفت: «اگر ترفندی در کار نباشد، چگونه است که در یک انفجار ۱۷۰ نفر کشته و زخمی می‌شوند و در دو انفجار دیگر یک نفر هم آسیب نمی‌بیند؟ طالبان می‌خواهند با این کار نشان دهند که تنها هزاره‌ها هدف نیستند.»

او تاکید کرد که آسیب‌پذیری هزاره‌ها از سمت طالبان، داعش و دیگر گروه‌های تروریستی، به‌مراتب بیشتر از دیگر اقوام افغانستان است. به گفته محقق، اگرچه تمام مردم افغانستان هر کدام در درجات مختلف با خطر تروریسم مواجه‌اند، «مردمان پشتون‌تبار اگر موافق طالبان نیستند، یک گناه دارند که همانا مخالفت با این گروه است؛ تاجیک‌های افغانستان هم دو گناه دارند که هم مخالف‌اند و هم مقاومت می‌کنند، قوم ازبک هم به همین ترتیب؛ اما هزاره‌ها چهار گناه دارند: مخالف طالبان‌اند، مقاومت می‌کنند، شیعه‌اند و هزاره‌اند و با این تعریف، هزاره‌ها آسیب‌پذیرترین قوم در افغانستان‌اند».

پیش از تسلط طالبان بر افغانستان هم حملات تروریستی متعددی به اماکن مخصوص هزاره‌ها در سراسر افغانستان انجام می‌شد که مسئولیت برخی از آن‌ها را طالبان و برخی دیگر را داعش به عهده گرفت. پس از سلطه طالبان بر افغانستان، حملات خونین به مساجد و مراکز مربوط به شیعیان و هزاره‌ها ادامه یافت اما مسئولیت بیشتر آن‌ها را داعش به عهده گرفت و برخی دیگر ناشناخته ماندند.

محقق می‌گوید که نام داعش سرپوشی برای طالبان است تا افکار عمومی را منحرف کنند؛ اما این رهبر هزاره‌ معتقد است که طالبان با نیروهای انتحاری نمی‌توانند حکومت‌داری کنند: «این تنها حکومت در جهان است که ارتش انتحاری دارد و به آن افتخار هم می‌کند؛ در حالی که انتحاری نه در اسلام مجوز دارد و نه در قوانین بین المللی.»

محقق تصریح کرد که در چنین شرایطی، تنها راه جلوگیری از تداوم فاجعه در افغانستان مقاومت مسلحانه مقابل طالبان است. او گفت: «وقت آن رسیده است که طالبان یا با مقاومت مسلحانه شکست داده شوند یا جامعه جهانی با فشارهای سیاسی این گروه را به مذاکره با مردم افغانستان وادار کند.»

مذاکره طالبان با مردم افغانستان از جمله بحث‌های است که طالبان هرگز به آن اعتنایی نکرده‌اند. این گروه مدعی است که افغانستان را از اشغال نیروهای خارجی آزاد و حکومت اسلامی برقرار کرده است و اکنون که همه امکانات نظامی و اقتصادی را در دست دارد، هیچ گروه دیگری را هم‌تراز خود نمی‌بیند که با آن‌ مذاکره کند.

با این حال، رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان معتقد است که طالبان در یک سال گذشته زیر سایه امنیتی که جامعه جهانی برایشان ایجاد کرد، زندگی کرده‌اند و به همین دلیل فکر می‌کنند کسی توان مقابله با آن‌ها را ندارد. محقق تصریح کرد: «در یک سال گذشته، گروه‌های مخالف طالبان با این گروه مدارا کردند؛ زیرا کشورهای منطقه و جهان بر پایان جنگ تاکید می‌کردند و اگر گروه‌های مقاومت، جنگ علیه طالبان را تشدید می‌کردند، با سرزنش جهانی مواجه می‌شدند.»

محقق معتقد است که اکنون پس از یک سال حکمرانی طالبان که با نقض شدید حقوق بشر و فشار علیه مردم همراه بود، بهانه‌های جهان برای صلح با طالبان بی‌معنی شده است. او گفت: «اگر قرار باشد مقاومتی صورت بگیرد، مسلح شدن مردم کار سختی نیست. اینکه طالبان با کمک سلاح‌های به‌جامانده از آمریکا نیروی مسلح دارند، دلیل نمی‌شود که علیه آنان مقاومتی صورت نگیرد.»

اظهارات محقق در حالی بیان می‌شوند که در یک سال گذشته، رهبران سیاسی افغانستان از جمله مارشال دوستم، عطامحمد نور، خود او، صلاح‌الدین ربانی و دیگران، تنها توانسته‌اند شورایی به نام شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان تشکیل دهند و پس از یک سال، در یک جلسه آنلاین، از منشور این شورا رونمایی کردند. در حالی که جبهه‌های چریکی مقاومت در داخل افغانستان در تمام این مدت، خار چشم طالبان بوده‌اند.