دانشمندان، پس از اینکه سیاهچالهای پیش از این ناشناخته، یک ستاره را تکه‌تکه کرد، واپسین لحظات عمر آن ستاره را تماشا کردند.
مرگ این ستاره برای ستاره‌شناسانی آشکار شد که شراره‌ای درخشان از تشعشع را دیدند که از کل کهکشان میزبان آن درخشان‌تر بود.
پژوهشگران می‌گویند این کشف اینک به «هیجان فراوان» منجر شده است و می‌تواند نه تنها به یافتن چنین سیاهچاله‌هایی کمک کند، بلکه در مورد اندازه‌شان نیز اطلاعات بیشتری به آن‌ها بدهد.
پیش از این کشف، سیاهچالهای با جرم متوسط در کهکشان کوتوله غیرفعالی که ۸۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، کشف‌نشده و پنهان شده بود. اما این سیاهچاله زمانی کشف شد که یک ستاره بیش از حد به سوی سیاهچاله منحرف شد و با ایجاد یک «رویداد اختلال کشندی» یا «تی‌دی‌ای» (TDE)، شراره درخشانی تولید کرد که در سراسر گیتی درخشید.
[توضیح مترجم: رویداد اختلال کشندی یا اختلال جزر و مدی زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره به فاصله بسیار نزدیک به یک سیاهچاله برسد و گرانش قدرتمند سیاهچاله با ایجاد نیروی کششی باعث از بین رفتن ستاره شود. در اثر این رخداد که تقریبا هر ده‌هزار سال یک بار، در هر کهکشان رخ می‌دهد، پرتو قدرتمندی از اشعه ایکس ساطع می‌شود که می‌توان با تلسکوپ آن را مشاهده کرد.]
این شراره را دانشمندان در حال کار بر روی آزمایش ابرنواختر جوان یا «وای‌اس‌ای» (YSE) شناسایی کردند. این آزمایش برای شناسایی دقیقا آن گونه از انفجارهای کیهانی و فوران‌های کوتاه اخترفیزیکی طراحی شده بود.
آن‌ها یافته‌های خود را در مقاله‌ای جدید با عنوان «رخداد سریع اختلال کشندی یک سیاهچاله با جرم متوسط» که در «نیچر آسترونومی» منتشر شد، شرح می‌دهند.
رایان فولی، نویسنده همکار و استادیار نجوم و اخترفیزیک در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز، گفت: «این کشف هیجان فراوانی ایجاد کرده است، زیرا ما می‌توانیم از رخدادهای اختلال کشندی، نه تنها برای پیدا کردن سیاهچالههای میان‌جرم بیشتر در کهکشان‌های کوتوله غیرفعال، بلکه برای اندازه‌گیری جرم آن‌ها استفاده کنیم».
محققان گفتند این یافته‌ها صرفا وجود آن سیاهچاله تازه پیداشده را نشان نمی‌دهد. آن‌ها همچنین به ما این امکان را می‌دهند که در مورد سایر سیاهچالههای میان‌جرم اطلاعات بیشتری کسب کنیم.
شارلوت آنگوس، از موسسه نیلز بور که نویسنده اصلی این مقاله جدید است، گفت: «این واقعیت که ما توانستیم تصویر این سیاهچاله میان‌جرم را در حال بلعیدن یک ستاره ثبت کنیم، فرصتی قابل توجهی به ما داد تا آن چه که در غیر این صورت از ما پنهان می‌ماند، آشکارسازی کنیم.»
«افزون بر این، ما می‌توانیم از ویژگی‌های خود این شراره برای درک بهتر این دسته گیج‌کننده از سیاهچالههای با وزن متوسط استفاده کنیم که ممکن است توضیحی برای اکثر سیاهچالههای مراکز کهکشان‌ها به شمار بیایند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
همه کهکشان‌های عظیم، از جمله کهکشان ما، سیاهچالههای کلان‌جرمی در مرکز خود دارند. اما دانشمندان فکر می‌کنند آن سیاهچالههای عظیم – که می‌توانند میلیاردها برابر خورشید ما جرم داشته باشند – ممکن است زمانی سیاهچالههای کوچک‌تر با جرم متوسط بوده باشند.
دانشمندان فکر می‌کنند که آن‌ها ممکن است در قالب کهکشان‌های کوتوله کوچک‌تر رشد کرده باشند، با سیاهچالههای به همان اندازه کوچک، ادغام شده و به هم چسبیده باشند. با انجام این کار، کهکشان‌های آن‌ها و سیاهچالههای درونشان ممکن است رشد کرده باشند، تا در نهایت به قدری که سیاهچالههای کلان‌جرمی را که امروزه می‌توانیم ببینیم تشکیل دهند.
دانشمندان امیدوارند که یافتن تعداد بیشتری از این سیاهچالههای با جرم متوسط که درک آن‌ها دشوار است به ما امکان دهد تصویری از تعداد تقریبی و مکان آن‌ها به دست آوریم. این مسئله به نوبه خود می‌تواند به ما کمک کند که هم به ما بگوید سیاهچالههای کلان‌جرم چگونه شکل می‌گیرند و اینکه آیا آن‌ها ممکن است در مرکز همه کهکشان‌های کوتوله قرار داشته باشند یا خیر.
هرچند، یافتن آن سیاهچالههای میان‌جرم، به‌دلیل آنکه تجهیزات ما به اندازه کافی برای دریافت چنین سیگنال‌های کوچکی حساس نیستند، تاکنون دشوار بوده است. این جدیدترین مقاله با جدا کردن نخستین نشانه‌های نور، زمانی که سیاهچاله شروع به بلعیدن [ستاره] می‌کند - و استفاده از آن داده‌ها برای محاسبه جرم سیاهچاله- بر این مشکل غلبه کرد.
© The Independent
