بر اساس مطالعه جدیدی که تلاش می‌کند شکل واقعی زیستگاه ما در کیهان را کشف کند، تصور رایج از کهکشان راه شیری با چهار بازو ممکن است نادرست باشد.

پژوهشگران به موازات پیشرفت فناوری تلسکوپ، دریافتند که بخش بزرگی از کهکشان‌ها به یکی از سه شکل اصلی - مارپیچی، نامنظم و بیضی‌- وجود دارند که بیشتر آن‌ها دو بازوی اصلی دارند که در آن، مارپیچ‌ها به بازوهای کوچکتری تقسیم می‌شوند.

ستاره‌شناسان دهه‌ها کهکشان راه شیری را به شکلی مارپیچی با برآمدگی مرکزی و چهار بازوی مارپیچی اصلی با شاخه‌های کوچک‌تر شناخته و پذیرفته بودند - ساختاری که گمان می‌رفت کمیاب باشد.

به هر حال، دانشمندان از جمله دانشمندان آکادمی علوم چین، گفتند که با وجود کار زیاد، مورفولوژی [یا ریخت‌شناسی] ساختار مارپیچی راه شیری نامشخص باقی مانده است.

مقاله جدیدی که در مجله «آستروفیزیکال» منتشر شد، نشان می‌دهد این‌که شکل کهکشان، تنها دو بازوی اصلی داشته باشد، محتمل‌تر است.

پژوهشگران به منظور اندازه‌گیری دقیق فاصله تا ستاره‌هایی که ریزموج می‌فرستند، داده‌های نسل جدیدی از ابزارهای فضایی را تجزیه‌و‌تحلیل کردند.

آن‌ها از داده‌هایی که به دست آوردند برای نقشه‌برداری از ۲۰۰ ستاره از این دست در کهکشان راه شیری استفاده کردند.

دانشمندان همچنین داده‌های رصدخانه فضایی گایا متعلق به سازمان فضایی اروپا را استفاده کردند که برای نقشه‌برداری از موقعیت مکانی ستارگان نسبت به زمین و نسبت به هم استفاده می‌شود.

زمانی که دانشمندان چینش ستارگان را بر‌اساس جدیدترین تجزیه‌و‌تحلیل خود بر روی یک مارپیچ تطبیق دادند، دریافتند کهکشان راه شیری ممکن است آن شکلی را که پیش از این تصور می‌شد، نداشته باشد.

این را پژوهشگران بر اساس نقشه دقیق‌تر خود از کهکشان راه شیری می‌گویند.

دانشمندان بر اساس نقشه خود از کهکشان راه شیری گفتند که این کهکشان احتمالا یک «مارپیچی میله‌ای» است و سایر بازوهای دورتر برای تشکیل بازوهای کوچک از یکدیگر جدا شده‌اند.

این بازوهای کوتاه‌تر، دورتر، نامنظم‌‌تر و گسسته از ساختار اصلی به نظر می‌رسند.

س: کهکشان راه شیری چه شکلی است؟
ج: یک ساختار با چند بازو که در آن، دو بازو (بازوهای برساووش و گونیا) در قسمت‌های داخلی متقارن‌اند، که تا نواحی بیرونی گسترده می‌شوند جایی که چند بازوی بلند و نامنظم‌: قنطورس، کمان، کارینا [شاه‌تخته]، بازوهای بیرونی و محلی قرار دارند.

یافته‌های جدید نشان می‌دهند که کهکشان دارای شکل کلی چند بازویی و تقارن دو بازویی است که در آن، صورت فلکی برساووش و گونیا در قسمت داخلی، به مناطق بیرونی که در آن چند بازوی بلند و نامنظم، از‌جمله صورت‌های فلکی قنطورس، قوس [کمان] و کارینا [یا شاه‌تخته] وجود دارد، گسترده می‌شوند.

یافته‌های کلی نشان می‌دهند که ساختار کهکشان راه شیری ممکن است آن‌گونه که پیش از این تصور می‌شد، منحصر‌به‌فرد نباشد.

دانشمندان گفتند کشف این‌‌که آیا بازوهای صورت فلکی گونیا و برساووش از انتهای میله مرکزی شروع می‌شوند یا خیر، ممکن است به رمزگشایی بیشتر شکل کمک کند.

آن‌ها در این مقاله نوشتند: «شکل و ریخت کلی کهکشان راه شیری، شبیه به اغلب کهکشان‌های چند بازویی در گیتی است.»