مقاله‌ای علمی که روز چهارشنبه منتشر شد بر این باور رایج که زنان در سال‌های نخست زندگی نسبت به مردان برتری زبانی دارند، خط بطلان کشید و نشان داد که نوزادان پسر بیشتر از دخترها غان و غون می‌کنند.

این یافته‌ها که در پی مطالعه‌ای فراگیر به دست آمده است، در آی‌ساینس (iScience) منتشر شد و حتی برای نویسندگان این مطالعه نیز تعجب‌آور بود.

آن‌ها می‌گویند شاید این امر به‌دلیل یک تفاوت جنسی مهم باشد که در طول تکامل گونه بشر پدیدار شده است.

بنا بر گزارش ای‌اف‌پی، گروهی به سرپرستی دی.کمبرو اولر از دانشگاه ممفیس تنسی برای بررسی مجموعه داده‌های بیش از ۴۵۰ هزار ساعت صدای بی‌وقفه از ۵ هزار و ۸۹۹ نوزاد که دستگاهی به اندازه آی‌پاد آن‌ها را ظرف دو سال ضبط کرده بود، از یک الگوریتم استفاده کردند.

اولر در بیانیه‌ای گفت: «این بزرگ‌ترین نمونه از تمام مطالعه‌هایی است که تاکنون درباره توسعه زبان انجام شده است.»

نوزادان خردسال حرف نمی‌زنند بلکه صداهای پیش از گفتار تولید می‌کنند- جیغ، خرخر، غرغر و در مراحل بعدی اصواتی شبیه به کلمه مانند «با» و «گا» - که درمجموع به آن‌ها «پروتوفون» یا پیش‌صدا می‌گویند و در نهایت، همین‌ها جای خود را به کلمه و جمله واقعی می‌دهند.

مدت‌ها است محافل علمی بر این باورند که دختران سریع‌تر از پسران زبان باز می‌کنند و درکنار آن این فرض وجود دارد که نوزادان دختر بیشتر از پسرها سروصدا می‌کنند.

با این حال، نتایج این مطالعه نشان داد که پسران در سال نخست عمر خود ۱۰ درصد بیشتر سروصدا تولید می‌کنند، اما دختران در سال دوم این تفاوت را کم می‌کنند و حتی ۷ درصد بیشتر صدا تولید می‌کنند.

فرضیه تکامل

یک نظریه‌ این یافته آن بود که نوزادان پسر صدای بیشتری تولید می‌کنند چون به‌طور کلی فعال‌ترند. اما داده‌ها موید این موضوع نیست، چون صدای بلندتر در حدود ۱۶ ماهگی برای نوزادان دختر نیز به وجود می‌آمد بی‌آنکه میزان فعالیت جسمی آن‌ها تغییر کند.

درعوض، این گروه پژوهشگر می‌گویند که یافته‌هایشان ممکن است با نظریه تکاملی هماهنگی داشته باشد که براساس آن نوزادان با تولید صدا به مراقبان خود نشان می‌دهند که حالشان خوب است و مراقبان نیز انرژی بیشتری برای آن‌ها می‌گذارند و بیشتر به آن‌ها توجه می‌کنند.

یک پژوهش‌ فراگیر نشان می‌دهد که پسران در سال نخست عمر بیشتر از دختران جان خود را از دست می‌دهند، بنابراین ممکن است به این نتیجه برسیم که در گذشته دور، نوزدان پسر که صدای بیشتر تولید کردند احتمالا بیشتر زنده ماندند و ژن‌های خود را به نسل بعد منتقل کردند.

اولر گفت: «اما در سال دوم عمر، میزان مرگ و میر در هر دو جنس به میزان چشمگیری کاهش یافته و «فشار بر علامت‌دهی به منظور نشان دادن سلامت جسمی برای دختران و پسران» کمتر شده است».  

اولر قصد دارد در مرحله بعدی مطالعاتش، در مورد نحوه واکنش مراقبان به صحبت‌های نوزاد تحقیق کند.