قدسیه خلیلی، دختر ۲۲ ساله اهل افغانستان که پس از سقوط کشورش به دست طالبان از دست این گروه به اسلو، پایتخت نروژ، گریخته است، به دخترانی که اکنون در حکومت طالبان زندگی می‌کنند از راه دور جودو آموزش می‌دهد.

قدسیه، که از اعضای معروف تیم جودو زنان افغانستان بود، در روزهای نخست تسلط طالبان بر کابل تحت تعقیب قرار گرفت. سرانجام، شش فرد مسلح خانه‌اش را محاصره کردند. خلیلی با پادرمیانی پدرش از چنگ طالبان گریخت، نقاب به صورت زد، و خودش را به فرودگاه کابل رساند.

به گزارش الجزیره، خلیلی اکنون همراه با فرهاد حضرتی، شریک ورزشی‌اش که پیش از انحلال تیم جودو زنان افغانستان در سال ۲۰۲۱ مربی تیم زنان در افغانستان بود، در منطقه هاوگرود اسلو با جمعی از ورزشکاران نروژی به تمرین‌هایش ادامه می‌دهد. آن‌ها از راه اینترنت و فضای مجازی با جمعی از دختران در افغانستان ارتباط دارند که پنهانی حرکت‌های ورزشی آن‌ها را تکرار می‌کنند. 

این زنان بخشی از یک جمع آموزشی مخفیانه در افغانستان‌اند، جایی که زنان در درون خانه‌هایشان محصور شده‌اند، اما هنوز از مربی وظیفه‌شناس خود که اکنون فرسنگ‌ها دور است، یاد می‌گیرند.

از زمان بازگشت طالبان به قدرت در اوت ۲۰۲۱، این گروه دختران و زنان را از تحصیل در مدرسه و دانشگاه‌ و همچنین رفتن به پارک‌ها، سالن‌های ورزشی، و حمام‌های عمومی منع کردند. آن‌ها ورزش را برای زنان «حرام» اعلام کرده‌اند.

در پی به قدرت رسیدن طالبان، اکثر اعضای تیم ملی سابق جودو زنان افغانستان از ورزش دست کشیدند، اما برخی از آن‌ها، به‌رغم قوانین سختگیرانه رژیم طالبان، همچنان در مکان‌های خصوصی جمع می‌شوند و با مربیگری خلیلی و حضرتی به تمرین‌هایشان ادامه می‌دهند.

به گزارش الجزیره، این دختران حین تمرین پرده‌های پنجره‌ها را می‌بندند و برای اینکه عوامل طالبان مشکوک نشوند، از تشکیل تجمع‌های بیشتر از شش نفر خودداری می‌کنند.

دختری ۱۵ ساله که از طریق مجازی این ورزش را دنبال می‌کند به الجزیره گفته است که زنان افغانستان زیر حاکمیت طالبان وضع روحی-روانی مناسبی ندارند و برخی از دختران در افغانستان برای حفظ سلامت روانی‌شان مجبورند حتی پنهانی به ورزش ادامه دهند. 

او تاکید کرده است: «دخترانی که این گونه تمرین می‌کنند انگیزه‌های متفاوتی دارند. برخی برای بهبود سلامت روانی‌شان تمرین می‌کنند.»

او با عصبانیت می‌گوید: «هر روز طالبان محدودیت‌های بیشتر و بیشتری برای زنان وضع می‌کنند. این محدودیت‌ها دستیابی ما به هدف‌هایمان را بسیار دشوار می‌کند. زندگی بدون داشتن چشم‌انداز روشنی از آینده بسیار دشوار است. همه زنان افغانستان نگران این آینده ناروشن‌اند.» 

با این حال، او تاکید دارد که با وجود خطرهای موجود و دشواری‌ها و مانع‌هایی که پیش روی او و دیگر زنان و دختران افغانستان وجود دارد، ورزش به او کمک کرده است که براسترس و افسردگی ناشی از این محدودیت‌ها اندکی فائق آید: «هر بار که تمرین می‌کنم، حس می‌کنم هنوز امیدی وجود دارد.»