تمنا زریاب پریانی، فعال حقوق زن، در پنجمین روز اعتصاب غذایی با شماری از زنان افغان در شهر کلن آلمان تاکید کرد که تبعیض جنسیتی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان به‌رسمیت شناخته شود.  

او هشدار داد تا زمانیکه گامی از طرف سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا مبنی به‌رسمیت شناخته شدن تبعیض جنسیتی برداشته نشود، به اعتصاب غذا پایان نخواهد داد. 

او گفت که با گذشت هر روز وضعیت بهداشتی آنان به‌دلیل اعتصاب غذا بدتر می‌شود، اما منتظر پاسخ سازمان ملل متحد و پارلمان اروپا می‌مانند.  

او گفت: «واقعا نمی‌دانم که چه دلیلی باعث می‌شود که مسئله آپارتاید جنسیتی در افغانستان را نادیده بگیرند و نپذیرند که آپارتاید جنسیتی، تحت حاکمیت گروه تروریست طالبان وجود دارد.» 

او تاکید کرد که همچنان مصمم به ادامه اعتصاب غذا است.  

او گفت: «باوجود آنکه وضعیت بهداشتی ما خوب نیست و باز هم تا زمانی ادامه خواهیم داد که پاسخ روشنی بشنویم و حداقل قطعنامه از طرفشان (سازمان ملل و پارلمان اروپا) صادر شود، تا بدانیم که آپارتاید جنسیتی در افغانستان به‌رسمیت شناخته می‌شود.» 

شماری از شهروندان افغان مقیم اروپا هم برای حمایت از پریانی و یارانش که اعتصاب غذا کرده‌اند، به محلی که آن‌ها اعتراضشان را نشان می‌دهند، سر می‌زنند.  

پریانی پس از سلطه‌ طالبان در چند اعتراض خیابانی در کابل شرکت داشته است و به همین علت، نیروهای طالبان به خانه‌اش هجوم بردند و او را بازداشت کردند. او برای مدتی در زندان طالبان بود. او با خروج از افغانستان و زندگی در تبعید در آلمان به اعتراض علیه سیاست‌های طالبان و دفاع از حقوق زنان ادامه داد.  

همزمان، «جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان» در بیانیه‌‌ای خواستار به‌رسمیت شناخته شدن آپارتاید جنسیتی طالبان علیه زنان شده است.  

در این بیانیه آمده است: «تمنا پریانی در اعتراض به خاموشی جهان علیه آپارتاید جنسیتی در افغانستان آغاز به مبارزه و اعتصاب غذا کرده است. اکنون ما اعضای جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان متحدانه اعلام می‌کنیم که از این اعتراض حمایت می‌کنیم.» 

این جنبش تاکید کرد که باید جلوی آپارتاید جنسیتی طالبان گرفته شود، چون با گذشت هر روز فشار طالبان بر زنان بیشتر می‌شود. 

اعضا این جنبش ادعا کردند که کمک نقدی به طالبان صورت می‌گیرد و باید این کمک‌ها قطع شود و ممنوعیت سفر رهبران طالبان هم باید وضع شود.  

اعضا جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان از جامعه جهانی خواستند که حکومت طالبان را به رسمیت نشناسند و در عوض گامی را برای نجات افغانستان تحت حاکمیت طالبان بردارند.  

اعضا این جنبش هشدار دادند که اگر به خواسته‌هایشان رسیدگی نشود، دست به اعتراض‌های گسترده خواهند زد.  

کارشناسان سازمان ملل متحد هم بارها در گزارش‌های خود نوشتند که فشار و اعمال محدودیت طالبان علیه زنان احتمالا مصداق تبعیض جنسیتی است.  

طالبان بیش از دو سال می‌شود که بر افغانستان حکومت می‌کنند و در این مدت با وضع فرمان‌های «زن‌ستیزانه» زندگی را بر زنان و دختران افغانستان سخت کرده‌اند. تحت حاکمیت طالبان دختران تنها تا دبستان اجازه رفتن به مدرسه را دارند و بیشتر زنان مشاغلشان را از دست داده‌ و خانه‌نشین شده‌اند.  

حکومت طالبان با زور اسلحه، اعتراض‌های خیابانی زنان را سرکوب کرده و برخی از زنان معترض را هم بازداشت کرده‌‌اند. از برخی از بازداشت‌شدگان هم تضمین‌های سنگین اخذ شده و سپس آزاد شده‌اند.