رهبران جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان و همتایانشان در بین اکثریت دموکرات‌های سنا قرار است در مورد هزینه‌ها برای سال مالی آینده توافقی مهم را اعلام کنند و به الگوی تدابیر مالی کوتاه‌مدت که به خطر تعطیلی دولت منجر می‌شد، پایان بدهند.

توافقی که مایک جانسون، رئیس مجلس نمایندگان، و چاک شومر، رهبر اکثریت سنا، روز یکشنبه به آن دست یافتند، ظاهرا عبارت است از کاهش حدود ۱۶ میلیارد دلاری هزینه‌های غیردفاعی و درعین حال افزایش دستمزد نیروهای نظامی.

خبر رقم اصلی را که کل بودجه در آن ۱.۵۹ تریلیون دلار تعیین شده است، ابتدا [وب‌گاه خبری] اکسیوس منتشر کرد. چنانچه برای تامین مالی دولت در این سطح پیش از مهلت‌های تامین بودجه طی یک ماه و نیم آینده قانونی تصویب شود، نشانگر پیروزی بزرگی برای ریاست رو به شکوفایی جانسون خواهد بود و به چیزی دست می‌یابد که کوین مک‌کارتی، سلف او، نتوانست به آن نائل شود: حفظ وحدت کمیته حزبی و در عین حال، تصویب لایحه تامین مالی بلندمدت برای دولت.   

گزارش پیشین واشنگتن پست در ماه دسامبر نشان داد که کمیته حزبی آزادی مجلس نمایندگان، گروه راست افراطی این مجلس، رقم اصلی ۱.۵۹ تریلیون دلار را امضا کرده بود. این به خودی‌خود موفقیتی مهم برای جانسون بود که توانست این گروه را از هدف اولیه‌اش یعنی ۱.۴۷ تریلیون دلار منصرف کند.  

این رقم یعنی سطوح بودجه که ماه مه گذشته در قانون مسئولیت مالی (اف‌آرای)، قانونی که کاخ سفید و رهبران دموکرات کنگره از آن حمایت می‌کنند، تعیین شده بود، به همان شکل باقی می‌ماند. انتظار می‌رود کاهش هزینه‌های دولت کمک‌های مربوط به کووید و سازمان درآمدهای داخلی (آی‌آراس) را هم شامل شود.  

جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا، از دلاور، که آخرهفته آنجا اقامت داشت، بیانیه‌ای صادر کرد و از رهبران کنگره به دلیل اینکه ایالات متحده آمریکا را به جنگ تعطیلی دیگری نکشاندند، تشکر کرد.

بایدن گفت: «چارچوب بودجه دوحزبی که رهبران کنگره به آن دست یافته‌اند، ما را یک گام به جلوگیری از تعطیلی بی‌مورد دولت و حفظ اولویت‌های مهم ملی نزدیک‌تر می‌کند. می‌خواهم از چاک شومر و جفریز به خاطر رهبری‌شان در دستیابی به این چارچوب تشکر کنم. اکنون جمهوری‌خواهان کنگره باید وظیفه‌شان را انجام دهند، از تهدید به تعطیلی دولت دست بردارند و برای تامین مالی اولویت‌های مهم داخلی و امنیت ملی از جمله درخواست تکمیلی من، مسئولیت اصلی‌شان را انجام بدهند. اکنون نوبت آ‌ن‌ها است که اقدام کنند.»

اما بر کسی پوشیده نیست که جانسون در شرایطی کاملا متفاوت‌ از مک‌کارتی قرار دارد. مک‌کارتی، رئیس سابق مجلس که کمتر از یک سال در این سمت دوام آورد و نهایتا در پایان سال با شکست کامل (بعد از آنکه قول داد چنین اتفاقی نمی‌افتد) استعفا کرد، در تابستان و در نتیجه طوفانی از هرج‌ومرج که در مجلس نمایندگان آغاز شد، کنار رفت. بعد از آنکه گروهی از محافظه‌کاران ناراضی از مک‌کارتی طرحی را برای کناره‌گیری او رهبری کردند که درنهایت تمام دموکرات‌های مجلس از آن حمایت کردند، جمهوری‌خواهان متهم شدند که دولت فدرال را با درگیری‌های داخلی به بن‌بست کامل رسانده‌اند. همان‌طور که مشخص شد، جمهوری‌خواهان برای انتخاب سریع رئیس جدید مجلس رای کافی نداشتند و تعدادی از نامزدهای حزب جمهوری‌خواه افزایش یافتند و رد شدند تا سرانجام جانسون به‌عنوان مصالحه انتخاب شد.

دموکرات‌ها روز یکشنبه طی بیانیه‌ای مشترک به جانسون و جمهوری‌خواهان در مورد تلاش‌هایی برای تخریب این توافق در روزهای آتی هشدار دادند.

شومر و حکیم جفریز، رهبر اقلیت کنگره، گفتند: «این توافق مهم دوحزبی در زمینه تخصیص بودجه راه را برای کنگره باز می‌کند تا ظرف چند هفته آینده به منظور حفظ اولویت‌های مهم بودجه برای مردم آمریکا و اجتناب از تعطیلی دولت، اقدام کند. این توافق ساختاری در ادامه به افراد مسئول برنامه‌ریزی مالی امکان می‌دهد به بسیاری از چالش‌های اساسی پیش روی آمریکا در داخل و خارج از این کشور رسیدگی کنند.»

«درنهایت، ما این موضوع را برای مایک جانسون، رئیس مجلس، توضیح دادیم که دموکرات‌ها از اقدام تدافعی تغییرات سیاستی در هیچ‌یک از ۱۲ لایحه تخصیص بودجه که به کنگره ارائه شد، حمایت نخواهند کرد.»

جانسون هنوز در مورد این توافق مالی بیانیه‌ای عمومی صادر نکرده است.  

پیامدهای سیاسی برکناری مک‌کارتی بسیار زیاد بود؛ مخالفان جمهوری‌خواهان دوباره به آن‌ها برچسب حزب مانع‌تراش و بی‌میل به ریاست زدند و موافقت علنی بسیاری از هم‌حزبی‌هایشان با این نتیجه‌گیری را شاهد بودند.

اگر جانسون موفق شود از عهده این کلنجار با حزب افراطی جناح راستش برآید، احتمالا نشان‌دهنده خستگی آن‌ها و به همان اندازه نیز حاکی از مهارت او در مذاکره است. با کناره‌گیری مک‌کارتی و پاتریک مک‌هنری، هم‌پیمان اصلی او، اکثریت جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان از همیشه ضعیف‌تر شده است. لایحه بودجه با حمایت رهبری هر دو حزب تقریبا به‌طور قطع تصویب می‌شود، اما این مسیر برای آنکه جمهوری‌خواهان قوانین مهم را بدون دموکرات‌ها از طریق مجلس نمایندگان تصویب کنند، تقریبا غیرممکن است.