عملکرد فاجعه‌بار رئیس‌جمهوری جو بایدن در مناظره آتلانتا در ماه گذشته سبب شد بسیاری از دموکرات‌ها به این فکر بیفتند که بهترین گزینه ممکن است پیدا کردن یک نامزد جدید در قالب یک «کنوانسیون باز» باشد.

اما بایدن تاکنون به طور قاطع حتی تصور کناره‌گیری را نیز نپذیرفته و در مصاحبه‌ای پرشور با ام‌اس‌ان‌بی‌سی، هرگونه نامزد احتمالی را که با او در کنوانسیون رقابت کند، به چالش کشیده است. اکنون کاخ سفید و کارزار بایدن تلاش می‌کنند رای‌دهندگان، دموکرات‌های منتخب، حامیان مالی و فعالان را مطمئن کنند که رئیس‌جمهوری برای چهار سال دیگر آمادگی دارد.

در همین حال، تعداد فزاینده‌ای از اعضای دموکرات کنگره علنا از بایدن خواسته‌اند که کنار برود و برخی سناتورهای دموکرات نیز طبق گزارش‌ها، بر این باورند که حزب به یک نامزد جدید نیاز دارد. اما این امر چگونه اتفاق می‌افتد؟

کنوانسیون باز چگونه کار می‌کند؟

نامزدها طی مرحله نخست بر اساس عملکردشان در انتخابات مقدماتی و کنگره‌های ایالتی [رای] نمایندگان را کسب می‌کنند. نمایندگان سپس در کنوانسیون رای خواهند داد تا زمانی که یک کاندیدا نامزدی را احراز کند. برای احراز نامزدی، به رای یک هزار و ۹۷۶ نماینده نیاز است. بایدن نزدیک به چهار هزار نماینده به دست آورده، زیرا با مخالفت کمی مواجه بوده است.

آخرین باری که دموکرات‌ها یک کنوانسیون باز داشتند، طی انتخابات سال ۱۹۶۸ بود که بحث‌های شدیدی درباره جنگ ویتنام جریان داشت.

در حالی که کنوانسیون‌های اخیر بیشتر به مراسمی تشریفاتی [و بدون رقابت واقعی] "برای برنده انتخابات مقدمانی نزدیک بوده‌اند، در گذشته بیشتر مرحله‌ای بود که در آن یک نامزد انتخاب می‌شد. کنوانسیون باز به این معنا است که فرایند انتخابات مقدماتی اکنون منتفی است و به یک مسابقه برای کشاندن بیشترین نمایندگان به طرف یک نامزد تبدیل می‌شود.

قوانین می‌گویند: «نمایندگانی که برای کنوانسیون ملی انتخاب می‌شوند و به یک نامزد ریاست‌جمهوری متعهدند، باید با وجدان کامل، احساسات کسانی را که آن‌ها را انتخاب کرده‌اند، منعکس کنند.»

اگر بایدن از رقابت کنار برود، نمایندگانی را که طی مرحله نخست کسب کرده بود، از دست می‌دهد و آن‌ها آزاد می‌شوند تا از شخص دیگری حمایت کنند.

نمایندگان در سطح ایالتی و منطقه‌ای برای حضور در کنوانسیون انتخاب می‌شوند و در این سطح است که نامزدها تلاش‌هایشان را به منظور انتخاب حامیانشان برای صندلی‌های نماینده باقی‌مانده متمرکز می‌کنند. اما در یک کنوانسیون باز، نامزدهای جدید باید تلاش کنند نمایندگانی را که پیش‌تر به بایدن متعهد بودند، متقاعد کنند که برای نامزدی از آن‌ها حمایت کنند.

این احتمالا فرایندی پرهرج‌و‌مرج ایجاد می‌کند که در آن، کارزارها تلاش می‌کنند [رای] نمایندگان آزادشده را به سوی خود جلب کنند.

اما از آنجا که بیش از نیم قرن است یک کنوانسیون باز برگزار نشده، هنوز به طور عمده مشخص نیست در صورتی که بایدن از رقابت کنار بکشد، چه اتفاقی می‌افتد.

دموکرات‌ها ممکن است به سراغ کنوانسیون باز نروند و به‌سادگی کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهوری، را تایید و او را به عنوان نامزد بدون رقابت معرفی کنند. حزب همچنین می‌تواند پیش از کنوانسیون، مناظراتی بین نامزدهای برتر برگزار کند.

الین کامارک، کارشناس کنوانسیون، اوایل امسال به نیویورک تایمز گفت که اگر بایدن بعد از اینکه همه نمایندگان انتخاب شده‌اند، از دور رقابت کنار برود، نامزدهای جدید باید نمایندگان را در کنوانسیون متقاعد کنند.

او به این رسانه گفت: «شما چیزی خواهید داشت که در قبل داشتید. هیئت‌های نمایندگی در هتل‌هایشان ملاقات خواهند کرد و نامزدها یا نمایندگانشان از هتلی به هتل دیگر خواهند رفتو با هیئت‌های نمایندگی صحبت و تلاش خواهند کرد و تلاش خواهند کرد تا حمایت به دست آورند. شما همسران را به‌عنوان نماینده خواهید داشت. شما دیگر نمایندگان را به هیئت‌های نمایندگی ایالت‌های کوچک‌تر خواهید فرستاد.»

او افزود که در این میان، یک کارزار «خودجوش» در شبکه‌های اجتماعی نیز وجود خواهد داشت و نظرسنجی‌های جدیدی هم انجام خواهد شد.

او همچنین با اشاره به اینکه احتمالا رای‌گیری بیش از یک دور طول خواهد کشید، گفت: «شما ممکن است برای کنوانسیون یک روز دیگر نیاز داشته باشید زیرا کارهای زیادی باید انجام شود.» 

او افزود: «احتمالا به یک رای‌گیری اولیه نیاز دارید تا متوجه شوید هر کس کجای کار است و سپس احتمالا پیش از رای‌گیری دومتان، یک وقفه خواهید داشت.»

کامارک اشاره کرد: «این یک کنوانسیون به سبک قدیمی خواهد بود.»