براساس یک بررسی جامع جدید، بوسیدن در انسان‌ها، به‌منزله بیانی نمادین از عشق، تکامل یافته رفتارهای نظافتی میمون‌های بزرگ اولیه است.

بوسه، روشی چندمنظوره بوده که انسان‌ها در تمدن‌ها و جوامع مختلف با آن محبت، صمیمیت، یا پیوند اجتماعی را نشان داده‌اند، و این کار اغلب با عرف یا آداب فرهنگی [جوامع] هماهنگ بوده است.

مقاله‌ای که سال گذشته منتشر شد، حدودا به چهار هزار و۵۰۰ سال پیش در منطقه بین‌النهرین اشاره می‌کند که در آن بوسیدن «رفتاری رایج و شناخته‌شده» محسوب می‌شد.

هزاران لوح گِلی، که از فرهنگ‌های ابتدایی انسانی که میان رودهای دجله و فرات در عراق و سوریه امروزی زندگی می‌کردند به دست آمده، نشان می‌دهند که بوسه در آن زمان بخشی از صمیمیت عاشقانه بوده است.

با این حال، اینکه گونه ما این روش ابراز محبت را دقیقا چگونه شروع کرده است همچنان موضوع بحث است.

یک نظریه پیشنهاد می‌کند که بوسیدن تکامل‌یافته رفتارهای مراقبتی مانند پیش‌جویدن است، که در آن مراقبان غذا را به‌شکل ازپیش جویده‌شده به نوزادان می‌دهند.

نظریه دیگری این عمل را با نوعی آزمون سازگاری مرتبط می‌داند که در آن جفت‌های احتمالی از طریق چشیدن و نمونه‌گیری دهانی سلامت یکدیگر را ارزیابی می‌کرده‌اند.

دانشمندان در مطالعه جدیدی که در مجله «انسان‌شناسی تکاملی» (Evolutionary Anthropology) منتشر شده است، فرضیه‌های موجود [درمورد این موضوع] را به‌شکل جامع بررسی کرده‌اند تا ریشه‌های این رفتار صمیمی در انسان‌ها را بررسی کنند.

این تحلیل همچنین به شباهت‌های رفتاری در دنیای حیوانات پرداخت که در شکل و عملکرد مشابه [عمل] بوسیدن [در میان] انسان‌هاست.

پژوهشگران متوجه شدند که مرحله نهایی جوریدن و لیس‌ زدن و تمیز کردن در اجداد پشمالوی میمونی ما، برجسته کردن لب‌ها و مکیدن ملایم برای زدودن آلودگی‌ها یا انگل‌ها است.

در حالی که انسان‌ها با موهای کمتری تکامل یافتند، این عمل نهایی که دانشمندان آن را «بوسه نهایی تیمارکننده [نظافت‌کننده]» می‌نامند، احتمالا به‌مثابه «رفتاری به‌جامانده» [از میمون‌های نخستین اما] بدون کارکرد بهداشتی‌اش باقی مانده است.

آن‌ها می‌گویند این عمل، که شامل برجسته کردن لب‌ها و مکیدن است، زمینه و کارکردی مشابه بوسیدن [در میان] انسان‌های امروزی دارد.

پژوهشگران می‌نویسند: «رفتار اجتماعی میمون‌های بزرگ نشان می‌دهد که بوسیدن احتمالا مرحله نهایی باقی‌مانده از مرحله تماس دهانی در جریان نظافت است، که در آن تیمارکننده با لب‌های بیرون‌زده مو یا پوست نظافت‌شونده را برای جمع کردن آلودگی یا انگل می‌مکد.»

آن‌ها می‌گویند: «آنچه روزگاری یک آیین زمان‌بر و طاقت‌فرسا برای تحکیم و تقویت پیوندهای اجتماعی نزدیک بود، به‌تدریج خلاصه شد و بوسه نهایی نظافت‌کننده به نماد ماندگار اعتماد و پیوند تبدیل شد.»

دانشمندان با این نظریه احتمال می‌دهند که بوسیدن در میان اجداد [مشترک] انسان‌‌ها و میمون‌‌ها زمانی برقرار شد که آن‌ها دور از درختان شروع به گذراندن زمان قابل‌توجهی روی زمین کردند.

پژوهشگران می‌گویند که این تغییر احتمالا «صرفا پس از» تغییرات اقلیمی باستانی رخ داده است که محیط زیست را از زیست‌گاه‌های جنگلی به مناطق خشک‌تر و بازتر تغییر داد.