ژنرال عاصم منیر، رئیس ستاد ارتش پاکستان، در مراسم تشیع پیکر نظامیان ارتش، که در حمله انتحاری در ایستگاه راه آهن شهر کویته کشته شدند، شرکت کرد و سپس به دیدار زخمیان ارتش رفت. حمله انتحاری «ارتش آزادی‌بخش بلوچستان»، که روز شنبه ۱۹ آبان صورت گرفت، به کشته‌شدن ده‌ها نفر ازجمله ۱۴ نظامی ارتش پاکستان انجامید.  

مهاجم انتحاری محمد رفیق بیزنجو، با نام مستعار «واشن»، نخست از ایست‌بازرسی ایستگاه راه آهن شهر کویته، مرکز ایالت بلوچستان، عبور کرد و وقتی به نزدیکی نظامیان پاکستان رسید خود را منفجر ساخت. این یکی از بزرگ‌ترین حمله‌های انتحاری «ارتش آزادی‌بخش بلوچستان» به نظامیان پاکستانی است. «ارتش آزادی‌بخش بلوچستان» متشکل از ساکنان بلوچ پاکستان است که داعیه جدایی‌طلبی دارند و ادعا می‌کنند که تحت تبعیض نظام‌مند حکومت مرکزی پاکستان قرار دارند که « منابع زیرزمینی» پاکستان را «غارت» می‌کند. 

این حمله انتحاری توانایی ارتش و سازمان اطلاعات نظامی پاکستان را در مقابله با تهدید «ستیزه‌جویان و جدایی‌طالبان» با چالش جدی مواجه کرده است. این در حالی است که نهاد نیروهای مسلح قدرتمندترین نهاد در پاکستان است و به همین خاطر ژنرال عاصم منیر نیز قدرت‌مندترین فرد این کشور به شمار می‌آید. او در مراسم تشیع پیکر نظامیان کشته‌شده هشدار داد که تروریسم قابل تحمل نخواهد بود و عزم و تعهد برای ریشه‌کن کردن این تهدید وجود دارد. او تاکید کرد: «مبارزه با تروریسم، مستلزم حمایت همه‌جانبه پاکستانی‌ها و تلاش نهادهای نظامی و غیرنظامی برای تامین آینده‌ای صلح‌آمیز و مرفه است.» 

پاکستان تنها کشور در میان کشورهای اسلامی است که سلاح هسته‌ای و به‌تبع آن قدرت بازدارندگی در سطح جهانی دارد، اما این کشور با بحران ناامنی و شورشگری مواجه است و با گذشت هر روز دامنه ناامنی در ایالت‌های آن، به‌ویژه خیبر پختون‌خوا و بلوچستان، افزایش می‌یابد. ارتش پاکستان برای راه‌اندازی عملیات گسترده نظامی در مناطق ناامن با کمبود منابع مالی مواجه است. هرچند ژنرال عاصم منیر برای کسب حمایت از ارتش پاکستان در پیکار با تروریسم به ایالات متحده آمریکا و کشورهای عربی ازجمله عربستان سعودی سفر کرده است، اما خبری از کمک مالی برای عملی‌ساختن عملیات گسترده نیست.  

مقام‌های پاکستانی مدعی‌اند که گروه‌های تروریستی این کشور در خارج این کشور ازجمله در فغانستان پشتوانه قوی دارند و این موضوع پیکار با تروریستان را دشوار کرده است، اما در مقابل «امارت طالبان در افغانستان» این اتهامات را رد کرده است.  

گسترش حملات تروریستی در ایالت‌های بلوچستان و خیبر پختون‌خوا، که داعیه جدایی‌طلبی دارند، برای قلمرو پاکستان تهدید جدی شمرده می‌شود. تحلیگران نظامی بر این باورند که اگر ارتش پاکستان نتواند حملات تروریستان را مهار یا کاهش دهد خطر تروریسم تشدید می‌شود و هزینه کلان امنیتی و انسانی بر این کشور تحمیل خواهد کرد. 

ادامه حمله‌های انفجاری، انتحاری و مسلحانه تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی)، ارتش آزادی‌بخش بلوچستان، شاخه خراسان دولت اسلامی (داعش) و گرووه‌های تروریستی هم‌پیمان با آن‌ها، برای جغرافیای پاکستان تهدیدی کلان تلقی می‌شود و  تکرار سناریو شورشگری و جنگ‌طالبی در افغانستان است. 

نخستین دور رژیم طالبان پس از حمله ائتلاف جهانی به رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱ سرنگون شد، اما رفته‌رفته طالبان توانستند که سربازگیری کنند و حمله‌های مسلحانه، انفجاری و انتحاری را شدت ببخشند و درنتیجه این حملات و توافقنامه دوحه بود که طالبان در اوت ۲۰۲۱ دوباره در افغانستان به قدرت رسیدند. 

ارتش و سازمان استخبارات (اطلاعات) نظامی پاکستان به حمایت از گروه‌های تروریستی و جهادی در منطقه متهم است. حکومت پیشین افغانستان ادعا می‌کرد که طالبان در پاکستان آموزش‌های نظامی فرامی‌گیرند و طالبان حملات انفجاری و انتحاری مرگبار را سازماندهی می‌کنند و اینک گروه‌های تروریستی مستقر در پاکستان از این حملات طالبان «الهام» گرفته‌اند.  

پاکستان با حمایت از مدارس دینی در ایالت خیبر پختون‌خوا، هم‌مرز با افغانستان، ماشین تولید «نیروی جهادی» با تفکر افراطی و خشونت‌آمیز را روشن نگه داشته است. این مدارس دینی به یکی از کانون‌های سربازگیری گروه‌های تروریستی بدل شده‌اند که نیروی انسانی برای دوام جنگ را تامین می‌کنند. ناظران اوضاع پاکستان می‌گویند که اسلام‌آباد هنوز هم در این فکر است که با استفاده از نیروهای «جهادی و تروریستی» می‌تواند منافعش را در سطح منطقه تامین کند، اما خطر تشدید شورشگری و جنگ را نادیده گرفته است. 

پاکستان یکی از حامیان اصلی گروه طالبان بود و اسلام‌آباد امیدار بود که افغانستان تحت حاکمیت طالبان از این کشور حمایت کند، اما رژیم طالبان به درخواست پاکستان مبنی بر مبارزه و اقدام علیه تی‌تی‌پی و دیگر گروه‌های هم‌پیمانشان عمل نکرد. با همه این‌ها، رشد تروریسم و بنیادگرایی دینی در افغانستان و به‌ویژه پاکستان مجهز به سلاح هسته‌ای، برای امنیت منطقه و جهان تهدید به شمار می‌آید.