یک بررسی جدید دریافته است که ماریجوانا (cannabis) در بزرگسالان جوانانی که در معرض خطر روانپریشی قرار دارند، ارتباطات عصبی در حال کاهش را بدتر می‌کند.
این بررسی که در دانشگاه مک‌گیل انجام و در نشریه «جاما روان‌پزشکی» (Jama Psychiatry) منتشر شد، می‌تواند برای آن دسته از درمان‌های بهتر روانپریشی که نشانه‌هایی را هدف قرار می‌دهند که داروهای فعلی به آن‌ها نمی‌پردازند، راه را هموار کند.
این مطالعه در ارتباطات سلول‌های عصبی مغز‌ــ که به‌عنوان چگالی سیناپسی شناخته می‌شود‌ــ افرادی که در معرض خطر روانپریشی قرار دارند، در مقایسه با گروه کنترل سالم، کاهشی قابل‌توجه را شناسایی کرد. این پژوهش دریافت که اعتیاد به ماری‌جوآنا در این افراد صرفا این روند را بدتر کرده است.
ماریجوانا یک عامل خطر شناخته‌شده برای ابتلا به روانپریشی است که می‌تواند به اسکیزوفرنی منجر شود، اما این اولین بار است که پژوهشگران تغییرات در سطح مغز در جمعیت در معرض خطر را بلادرنگ شناسایی کرده‌اند.
رومینا میزراهی، یکی از نویسندگان این مقاله، توضیح داد: «به نظر می‌رسد که ماری‌جوآنا فرایند طبیعی مغز را در پالایش و هرس سیناپس‌ها، یعنی فرایندی که برای رشد سالم مغز ضروری است، مختل می‌کند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
«همه مصرف‌کنندگان ماری‌جوآنا دچار روانپریشی نمی‌شوند، اما این خطر برای برخی افراد بالا است. تحقیقات ما کمک می‌کند علت این موضوع روشن‌تر شود.»
پژوهشگران برای بررسی حدود ۵۰ شرکت‌کننده در بازه سنی ۱۶ تا ۳۰ سال، شامل افرادی با علائم روانپریشی تازه ظاهرشده و کسانی که در معرض خطر بالا قرار داشتند، از فناوری پیشرفته اسکن مغز استفاده کردند.
پژوهشگران نوشتند: «این مطالعه دریافت که در مراحل اولیه روانپریشی و وضعیت‌های پرخطر آن، کاهش چگالی سیناپسی وجود دارد و با علائم منفی مرتبط است» و افزودند که این اختلال ممکن است به اسکیزوفرنی منجر شود.
اسکن‌ها همچنین نشان می‌دهند که چگالی پایین‌تر سیناپسی با علائمی مانند انزوای اجتماعی و فقدان انگیزه مرتبط است که درمان آن‌ها دشوار تلقی می‌شود.
پژوهشگران می‌گویند داروهای فعلی روانپریشی در هدف قرار دادن توهم‌ها موفق عمل می‌کنند، اما در درمان این نشانه‌های دشوار، ناکام می‌مانند.
بلن بلاسکو، نویسنده اول این مقاله، گفت: «آن داروها به علائمی که مدیریت روابط اجتماعی، کار یا مدرسه را دشوار می‌کنند، نمی‌پردازند.»
دانشمندان امیدوارند در مطالعات بعدی این موضوع را بررسی کنند که آیا این تغییرات مشاهده‌شده در مغز می‌تواند به پیش‌بینی پیشرفت روانپریشی کمک و [از این طریق] احتمالا، مداخله زودرس [در درمان] را ممکن کند یا نه.
بلاسکو، دانشجوی دکترا در دانشگاه مک‌گیل، گفت: «با تمرکز بر چگالی سیناپسی، ممکن است در نهایت درمان‌هایی را توسعه دهیم که عملکرد اجتماعی و کیفیت زندگی افراد مبتلا را بهبود بخشد.»
© The Independent
