بیش از ۱۰۰ زن در یک گردهمایی تبلیغاتی در شهر مزارشریف با پوششی سیاه‌رنگ که در آن تنها چشمان و دستانشان دیده می‌شد شرکت کردند. برخی از این زنان پرچم طالبان را روی شانه‌هایشان انداخته بودند و برخی دیگر درحالی‌که پرچم‌های این گروه را در دست داشتند، در حمایت از سیاست‌های طالبان در زمینه حجاب اجباری و محدودیت‌های اعمال‌‌شده بر آموزش و کار زنان شعار می‌دادند.  

در این تجمع، فاطمه حنفی، یکی از شرکت‌کنندگان، در حالی‌که متنی را از روی کاغذ می‌خواند، بر حمایت از طالبان تاکید کرد. او گفت: «امارت اسلامی با اراده‌ محکم در مسیر خدمت و تحقق ارزش‌های اسلامی گام برمی‌دارد. ما با کمال افتخار حمایت خود را از این مسیر پرافتخار اعلام می‌داریم.»  

فرزانه ابراهیمی، دیگر شرکت‌کننده این گردهمایی، نیز گفت: «حجاب ما عزت ما است. باید در حفظ حجاب سهیم باشیم.»  

طالبان و حامیانشان با برگزاری چنین همایش‌هایی می‌کوشند این‌گونه به مردم افغانستان و جهان القا کنند که زنان و دختران از سیاست‌هایشان حمایت می‌کنند و ممنوعیت‌ها و محدودیت‌هایی که بر آنان اعمال شده، براساس خواست خود مردم است. اما واقعیت این است که طالبان خود را بر مردم افغانستان تحمیل کرده‌اند و تمایل ندارند خواسته‌های شهروندان را بشنوند. سیاست‌های سخت‌گیرانه و انحصارگرایانه این گروه برخلاف خواست اغلب مردم این کشور است.  

رسانه‌های حامی طالبان به‌طور گسترده ویدیوها و سخنرانی‌های این گردهمایی را منتشر کرده‌اند. نیروها و هواداران طالبان نیز این ویدیوها را با متن‌های تبلیغاتی در حساب‌هایشان در رسانه‌های اجتماعی بازنشر کرده‌اند. 

طالبان با تبلیغات گسترده در رسانه‌های داخلی و شبکه‌های اجتماعی می‌کوشد روایت افراطی از دین اسلام را اشاعه دهد. به باور منتقدان، این گروه می‌خواهد زنان و دختران را «شست‌وشوی مغزی» دهد تا از آن‌ها برای تحقق اهداف ایدئولوژیک خود بهره ببرد. 

سال گذشته، ویدیویی از تجمع زنان حامی طالبان در کابل منتشر شد که در آن شرکت‌کنندگان تاکید داشتند باید کودکان خردسال خود را برای «جهاد و جنگ» آموزش دهند تا در آینده برای برپایی «شریعت اسلامی» بسیج شوند. 

در دوران جنگ طالبان با حکومت پیشین افغانستان و متحدان غربی آن، این گروه بخشی از نیروی جنگی‌اش را از میان نوجوانان و جوانان جذب می‌کرد. آن‌ها در مساجد و مدارس دینی، با برجسته کردن مفهوم «جهاد»، این جوانان را برای انجام حملات مسلحانه، انفجاری و انتحاری آماده می‌کردند. اکنون طالبان بر ترویج افراط‌گرایی دینی در میان زنان و دختران متمرکزند تا علیه معترضان زن و منتقدان سیاست‌های این گروه از آن‌ها استفاده کنند. 

طالبان در سال‌های اخیر شماری از زنان و دخترانی را که برای حق آموزش و کار تجمع کرده بودند بازداشت کرده و مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند. در مقابل، به زنان حامی خود اجازه داده‌اند گردهمایی‌های تبلیغاتی برگزار کنند. این در حالی است که زنان معترض از جامعه بین‌المللی می‌خواهند که تایید کند در افغانستان آپارتاید جنسیتی برقرار است. 

رژیم طالبان هیچ‌ گونه فضای آزادی برای اعتراضات مدنی باقی نگذاشته است. در افغانستان تحت حاکمیت این گروه، شهروندان اجازه ندارند تجمع، گردهمایی و راهپیمایی برگزار کنند، اما زمانی که بحث حمایت از طالبان مطرح باشد، حامیان آن‌ها آزادانه و بدون هیچ مانعی می‌توانند تجمع کنند. 

تحت حاکمیت طالبان، دختران اجازه دارند تنها تا کلاس ششم به مدرسه بروند. این گروه سال گذشته مراکز صحی (بهداشتی و درمانی) را نیز به روی زنان بست و آنان را از تحصیل در رشته‌های پزشکی و خدمات درمانی محروم کرد. طالبان تنها به دختران و زنان اجازه رفتن به مدارس دینی را می‌دهند و آن‌ها را از فراگیری آموزش‌های علمی و مدرن باز می‌دارند.  

افزون بر این، وزارت اقتصاد طالبان با صدور فرمان‌هایی، اشتغال زنان در دفاتر خصوصی و حتی نهادهای امدادرسان خارجی را ممنوع کرده است. در نتیجه‌ این محدودیت‌ها، هزاران زن و دختر شغلشان را از دست داده‌اند و در خانه‌هایشان در انزوا به سر می‌برند.  

برخی از این زنان، به دلیل سرکوب‌های مداوم طالبان، به بیماری‌های جدی روانی دچار شده‌اند. با این حال، ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، همچنان بر اجرای نسخه‌ خشن شریعت اسلامی تاکید دارد و هر روز دامنه‌ فشار و محدودیت‌ها بر شهروندان، به‌ویژه زنان و دختران، را تشدید می‌کند.  

در مقابل، طالبان از برگزاری تجمع‌ زنان همسو با سیاست‌هایشان حمایت می‌کنند، مانند گردهمایی اخیر در بلخ که سعی دارد نشان دهد زنان و دختران افغانستان از محدودیت‌های اعمال‌شده تحت عنوان اجرای شریعت اسلامی حمایت می‌کنند.  

پیش‌تر نیز در استان بلخ، طالبان گروهی از زنان را به سلاح‌هایی مانند کلاشنیکف مجهز کرده و از آنان در یک راهپیمایی تبلیغاتی استفاده کرده بود. در این تجمع، زنان مسلح شعارهایی در حمایت از «امارت اسلامی طالبان» سر دادند. این در حالی است که طالبان تمامی زنان نظامی‌پوش حکومت پیشین را از کار منع کردند و به‌جای آنان مردانی را گماشتند که تجربه‌ جنگ با حکومت پیشین و متحدان غربی آن را داشتند.  

طالبان با استفاده ابزاری از زنان حامی خود، می‌کوشد چهره‌ای متفاوت از محدودیت‌هایش به نمایش بگذارد، اما سرکوب نظام‌مند زنان افغانستان واقعیتی است که نمی‌توان آن را پنهان کرد.