دانشمندان برای جستجوی حیات فراتر از زمین و منظومه شمسی، خواهان ماموریتی جدید شده‌اند.

ماموریت بین‌المللی «تداخل‌سنج بزرگ سیاره‌های فراخورشیدی» از طرف موسسه فناوری فدرال زوریخ (ETH)، تلسکوپ‌هایی را به فضا خواهد فرستاد تا گوناگونی سیارات دیگر را بررسی کنند.

ماموریت موسوم به «لایف» (LIFE) جو ده‌ها سیاره فراخورشیدی با دما، شعاع و جرم مشابه زمین را برای یافتن نشانه‌هایی از آب و اکسیژن بررسی خواهد کرد.

دکتر دانیل آنگرهاوزن، فیزیکدان، در اظهاراتی توضیح داد: «یک شناسایی و آشکارسازی مثبت می‌تواند همه‌چیز را تغییر دهد، اما حتی اگر حیاتی نیابیم، خواهیم توانست میزان کمیابی‌ــ یا فراوانی‌ــ سیاره‌هایی با امضاهای زیستی قابل‌شناسایی را تعیین کنیم.»

جزئیات این طرح ماموریت در مقاله‌ای جدید که در مجله «آسترونومیکال ژورنال» (The Astronomical Journal) منتشر شد، ارائه شده است.

این مطالعه بررسی می‌کند که در صورت «شناسایی نکردن حیات» در پیمایش‌های آینده سیاره‌های فراخورشیدی، ستاره‌شناسان چه چیزهایی می‌توانند بیاموزند. این مطالعه بر یک تحلیل آماری «بیزی» تکیه دارد تا دست‌کم تعداد سیاره‌های فراخورشیدی موردنیاز برای مشاهده را به‌منظور دستیابی به پاسخ‌های معنادار درباره فراوانی سیاره‌های احتمالا زیست‌پذیر مشخص کند. بنا بر گزارش تارنمای اسپیس (Space.com)، آمار بیزی به تعیین احتمال یک نتیجه بر اساس دیگر احتمال‌های شناخته‌شده مربوط می‌شود.

در حال حاضر بیش از پنج‌ هزار و ۸۰۰ سیاره فراخورشیدی تاییدشده وجود دارند که فراتر از منظومه شمسی ما قرار دارند. بیشتر آن‌ها به دور ستارگان دیگر می‌چرخند و اکثر آن‌هایی که کشف شده‌اند، در کهکشان راه شیری ما قرار دارند، اما ناسا معتقد است که میلیاردها سیاره [فراخورشیدی در گیتی] وجود دارند.

این پژوهش نشان داد که اگر دانشمندان بین ۴۰ تا ۸۰ سیاره فراخورشیدی را بررسی کنند و هیچ حیاتی نیابند، می‌توانند نتیجه بگیرند که کمتر از ۱۰ تا ۲۰ درصد از سیارات مشابه، میزبان حیات‌اند. آن‌ها گفتند این نتایج به پژوهشگران امکان خواهد داد تا برای میزان تقریبی فراوانی حیات در گیتی یک حد بالا را  تعیین کنند.

آنگرهاوزن، نویسنده اصلی این مقاله، گفت: «چنین نتیجه‌ای یک نقطه عطف خواهد بود. حتی اگر حیات را نیابیم، سرانجام خواهیم توانست میزان کمیابی‌ــ یا فراوانی‌ــ سیاره‌هایی با امضای زیستی قابل‌شناسایی را به‌درستی تعیین کنیم.»

با این حال، آن‌ها اذعان دارند که هر مشاهده‌ای با سطحی از فقدان قطعیت همراه است. برای نمونه، این ماموریت می‌تواند به دلیل نشانه‌هایی از حیات که نادیده گرفته شده است، به نتایج منفی کاذب منجر شود.

نویسندگان این مقاله می‌گویند برای پرداختن به این فقدان قطعیت، طرح پرسش‌هایی مشخص و قابل‌اندازه‌گیری ضروری است، از جمله اینکه «چه بخشی از سیاره‌های سنگی در منطقه زیست‌پذیر یک منظومه ستاره‌ای، نشانه‌های آشکار بخار آب، اکسیژن و متان را نشان می‌دهند».

آنگرهاوزن گفت: «مسئله فقط تعداد سیاره‌هایی نیست که مشاهده می‌کنیم‌ــ بلکه درباره پرسیدن پرسش‌های درست و میزان اطمینانی است که می‌توانیم به دیدن یا ندیدن چیزی داشته باشیم که در پی یافتن آنیم. اگر دقت نکنیم و به توانایی‌هایمان در شناسایی حیات بیش از حد اعتماد داشته باشیم، حتی یک بررسی گسترده نیز می‌تواند به نتایجی گمراه‌کننده منجر شود.»