در روزهایی که سفر با هواپیما به نقاط دور دست دنیا، هنوز امکان پذیر بود، من گاهی اوقات به آسیای شرقی، از جمله چین، کره جنوبی و ژاپن سفر می‌کردم؛ جوامعی با آداب و رسومی بسیار جالب و خیره کننده. اما باید اعتراف کنم، هرگز به این اندازه کنجکاو نبودم که چرا بسیاری از مردم با ماسک صورت در شهر تردد می‌کنند. من این موضوع را تنها به بدگمانی نسبت به آنفولانزا ربط می دادم و خودم هم به فکر خریدن ماسک نمی‌افتادم. 

خب، این کمی متکبرانه بود. دلایل بسیار خوبی برای این عادت وجود داشت که ناشی از رعایت حال دیگران و نیز مزایای شخصی در میان این ملت‌ها بود. حالا اگر ماسک به مقدار کافی در دسترس باشد،‌ من حتما در اماکن عمومی و در خانه نیز ماسک خواهم پوشید. 

مقررات جدید وضع شده از سوی بوریس جانسون، نخست وزیر بریتانیا، که پوشیدن ماسک صورت را در فروشگاه‌ها اجباری می‌کند، البته نقاط ضعفی هم دارد.

این کار تعاملات اجتماعی را عجیب جلوه می‌دهد و کمی افراد را معذب می‌کند. اگرچه این موضوع در مقایسه با نقش ماسک صورت در کاهش نرخ انتقال کووید- ۱۹، نجات جان‌ها و رشد اقتصادی، کم‌اهمیت است. 

مانند بسیار چیزهای دیگر در دوران اپیدمی عالم‌گیر موضوع، برقراری توازن میان آزادی‌های فردی و تاثیر رفتار افراد بر دیگران است. شما می‌توانید در مورد پذیرفتن ریسک برای خودتان تصمیم بگیرید، اما نمی‌توانید به جای دیگران چنین قضاوتی کنید. 

اعتماد کلید بازگرداندن رونق اقتصادی است: اعتماد مصرف‌کنندگان برای خرید و اعتماد کسب‌و‌کارها برای سرمایه‌گذاری. اگر مردم با پوشیدن ماسک صورت در فروشگاه‌ها، وسایل نقلیه عمومی و دیگر اماکن سرپوشیده، احساس امنیت بیشتری کنند، درنتیجه وضع مقررات جدید به نفع همه ما خواهد بود. 

گرچه آن طور که در آسیای شرقی به خوبی واقفند، این امر همیشه روال بوده است اما معما این جاست که چرا بریتانیا باز هم دیر دست به چنین اقدامی زده است. اقدامی که دوراندیشانه و تقریبا رایگان است و به ما کمک می‌کند تا عدد  «آر» یا میزان سرایت ویروس را به سطح پایین کاهش دهیم، حتی به میزان ناچیز.  

به خاطر دارم که مت هنکاک، وزیر بهداشت چند هفته پیش در یکی از کنفرانس‌های مطبوعاتی خود در دفتر نخست وزیری گفت: «نظریه‌های علمی در مورد ماسک ضعیف است.» بی‌تردید این درست است، به ویژه در مقایسه با شستن مکرر دست‌ها، اما تصمیمات سیاسی باید قواعد محتاطانه را لحاظ کند.  

این در حالی‌است که اقدامی باید صورت می‌گرفت و وزاری دولت هم باید سرمشق دیگران می‌شدند؛ اما چنین نشد. 

شاید آن‌ها چنین می‌پنداشتند که وادار کردن مردم به رفتارهایی خاص از جمله پوشیدن ماسک صورت، عملی غیربریتانیایی و غیر«محافظه کارانه» (un-Tory) است. گمان می‌کنم، به همین دلیل مایکل گوو، تا همین دو روز پیش هیچ تمایلی به اجباری شدن پوشاندن صورت نداشت. او با صدور بیانیه‌ای علنی شاید قصد نوعی بازی سیاسی با بوریس جانسون را داشت و تلاش می‌کرد تا حرف خود را به کرسی بنشاند و مانع از اجباری شدن ماسک صورت شود. 

از سوی دیگر، او نمی‌دانست که در ذهن مردد و مغشوش جانسون چه می‌گذرد و به همین خاطر در این مورد گمانه‌زنی می‌کرد. 

به هر روی، پیام او در مورد بهداشت عمومی، غلط بود. این چیزی است که ما این روزها به آن خو گرفته‌ایم. من نمی‌خواهم در مورد این که چه تعداد از مردم بر اثر واکنش کند ما رنج کشیده‌اند، فکر کنم.