کیم کارداشیان وست، درباره همسرش کانیه وست و سلامت روحی او بیانیه‌ای منتشر کرد. 

وست که قرار است نامزد رقابت در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شود، در روزهای اخیر و در گردهمایی‌های کارزار انتخابات، خسته و فرسوده به نظر می‌رسید و در یک جا اشک از چشمانش جاری شد. او در توییتی درباره همسرش که کمی بعد حذف کرد، او را «قائل به برتری سفیدپوست‌ها» توصیف کرد. 

کارداشیان وست، روز چهارشنبه در پستی که در صفحه اینستاگرم خود منتشر کرد، گفت: «همان طوری که بسیاری از شما می‌دانید، کانیه مبتلا به اختلال دوقطبی است. هرکسی که این اختلال را دارد یا یکی از عزیزانش به آن مبتلا است، می‌داند که درک آن چقدر پیچیده و دردناک است.» 

او گفت هرگز قبلا به شکل علنی درباره این مساله صحبت نکرده بود زیرا می‌خواست از حریم خصوصی همسر و فرزندانش حفاظت کند. این زوج، چهار فرزند دارند. 

او افزود: «زندگی با اختلال دوقطبی، رویاها یا ایده‌های خلاقانه همسرش را از بین نبرده است.» و خواستار شفقت و هم‌دردی هواداران شد. 

در سال ۲۰۱۹، وست در مصاحبه با دیوید لیترمن، درباره ابتلایش به اختلال دوقطبی حرف زد و گفت این اختلال می‌تواند باعث شود که «به شدت دچار پارانویا» شود. 

این خواننده رپ گفت با آن که این اختلال روحی می‌تواند باعث شود که او بهتر بتواند شخصیت خود را بیان کند، اما در عین حال باعث می‌شود که احساس کند که همه چیز «توطئه» است. 

اختلال دوقطبی چیست؟

دوقطبی، که پیشتر به آن «افسردگی شیدایی» می‌گفتند، یک بیماری روحی جدی است که طی آن فرد دچار تغییرات خلقی چشمگیری می‌شود و مراحلی از بیش‌فعالی و افسردگی را تجربه می‌کند. 

گمان می‌رود که بین یک تا دو درصد از بزرگ‌سالان مبتلا به اختلال دوقطبی‌اند، هرچند آمار بخش خدمات بهداشت و سلامت بریتانیا نشان می‌دهد که بیشتر جوانان، بین سنین ۱۶ تا ۳۴ سال، مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده‌اند. 

افراد شناخته شده دیگر، از جمله استفن فرای، از چالش‌هایی سخن گفته‌اند که زندگی با این اختلال بر آنان تحمیل می‌کند، که ممکن است فهم آن برای عزیزان و نزدیکان فرد مبتلا دشوار باشد و منجر به برانگیخت افكار انتحاری شود، و می‌توان با درمان دارویی و حمایت، آن‌ها را تحت کنترل درآورد. 

دلیل اختلال دوقطبی چیست؟

گفته می‌شود که اختلال دوقطبی نتیجه مشکلات مربوط به نظم‌دهی ترکیبات شیمیایی باشد که به مولکول‌های مغز و انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند اروتونین و دوپامین پیام می‌دهد. 

برخی شواهد وجود دارد که می‌گوید انتقال‌دهنده عصبی نورادرنالین، وقتی سطحش بالا باشد می‌تواند موجب «نشئگی» و وقتی سطحش پایین باشد، موجب «پایین» آمدن وضعیت روحی فرد شود. 

مانند بسیاری دیگر از بیماری‌ها و اختلالات روحی، دلیل اختلال دوقطبی نیز معلوم نیست. خیریه دوقطبی بریتانیا می‌گوید احتمال دارد که این اختلال بر اثر یک عامل ارثی باشد که بعد به اختلال تبدیل می‌شود اما هیچ ارتباط ژنتیکی در این میان یافته نشده است. 

وقایع پراسترس زندگی مانند امتحانات، بیماری و کار و یا فشارهای ناشی از رابطه، می‌تواند از جمله عوامل تحریک‌کننده اختلال دوقطبی باشد، اما تغییرات خلقی ممکن است گاه وبی‌گاه رخ دهد. 

نشانه‌هایش چیست؟

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی حالات «بالا» و «پایین» ‌را تجربه می‌کنند، هرچند حالت بالا، عمدتا به عنوان شیدایی توضیح داده می‌شود. 

شیدایی را با افزایش انرژی تعریف می‌کنند و ممکن است مشاهده شود که فرد به شکل چشمگیری سریع‌تر صحبت می‌‌کند و یا به آسانی حواسش پرت می‌شود. درموارد جدی این امر می‌تواند منجر به اعتماد غیرواقعی شود، فرد را تهاجمی کند، و یا موجب بروز رفتارهای عجیب شود، مانند خرج کردن بیش از اندازه پول. 

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، در حالت افسردگی احساس می‌کنند انرژی ندارند، و غمگین و عصبی‌اند و این می‌تواند باعث شود که فرد احساس کند بی‌ارزش است، اشتهایش را از دست بدهد و دست به خودکشی بزند. 

دسته‌بندی‌های مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد، مانند قطبی یک، که در آن فرد یک یا تعداد بیشتری اپیزودهای شیدایی را تجربه می‌کند که ممکن است ماه‌ها طول بکشد، دو قطبی شماره دو، که در آن فرد چندین اپیزود افسردگی را تجربه می‌کند که همگی خفیف‌اند. 

دوقطبی چرخه سریع، حدود یک نفر از هر ده نفر را با اختلال های مربوطه تحت تاثیر قرار می‌دهد که در طول یک سال بیش از چهار بار دچار تغییرات خلقی می‌شوند. 

درمان دوقطبی چیست؟

دوقطبی درمان ندارد، اما داروها و حمایت‌های روان‌شناختی می‌تواند کمک کند. اما خیریه‌ها هشدار می‌دهند که ذات این اختلال و نبود خدمات بهداشت و درمان تخصصی، به این معنی است که میانگین زمان برای تشخیص درست، ده سال و نیم طول می‌کشد. 

داروهای موسوم به تثبیت‌کننده‌های خلقی را می‌توان برای طولانی‌مدت مصرف کرد و این ممکن است تغییرات خلقی از بالا به پایین را تحت کنترل درآورده یا کم کند، و داروهای دیگر می‌تواند اپیزودهای شدید را درمان کند. 

درمان‌های روان‌شناختی مانند گفتاردرمانی نیز می‌تواند به فرد کمک کند تا افسردگی را اداره کند، اما در حال حاضر زمان انتظار برای دسترسی به حمایت در بسیاری از بخش‌های کشور، طولانی است.