رأی‌دهندگان آسیایی آمریکا عموما به نفع دموکرات‌ها رای می‌دهند؛ چنان که در انتخابات ۲۰۱۶، حدود ۷۹ درصد از آن‌ها به هیلاری کلینتون رای دادند. اما متیو لی، کارمند ۴۴‌ساله مرکز آمار در ویرجینیا، از زمان مهاجرتش به آمریکا بیش از ۲۰ سال پیش، برای اولین بار به یک کاندیدای جمهوری‌خواه رای خواهد داد.

او به من توضیح داد: «ترامپ به چین سخت گرفته است. او قانون حقوق بشر و دموکراسی هنگ‌کنگ را به امضاء رساند. تیک‌تاک را ممنوع کرد. مقامات رسمی حکومت چین را تحریم کرد. اعتقاد او به خودمختاری هنگ‌کنگ از حرف عبور کرده و به اقدام عملی تبدیل شده است.»

سایرس چونگ، کارمند فنی منطقه بی نیز به دلایل مشابه، حتی با اطمینانی بیشتر از آنچه در سال ۲۰۱۶ داشت،  به نفع ترامپ رأی خواهد داد. به اعتقاد او، «تضعیف چین به نفع خودمختاری هنگ‌کنگ تمام می‌شود.» او درباره رئیس جمهوری، از سوء‌مدیریت او در جریان همه‌گیری کرونا گرفته تا تعهدات نامعقولش در مورد دیوارکشی در مرز، تردید‌هایی دارد. اما در نهایت، اولویت چونگ در انتخابات موضوع سیاست خارجی، با در نظر گرفتن منافع وطن اصلی‌اش است. این اعتقادی است که تمام هنگ‌کنگی‌های آمریکا که با آنها گفت‌وگو کرده‌ام، مشترکا با آن موافقند: هیچ رئیس جمهوری‌ای در آمریکا تا به حال در مقابل سلطه‌گری چینی‌ها با تمام قوا ایستادگی نکرده است.

لی و چونگ هر دو به این نکته نیز اشاره کردند که دلیل عمده طرفداری آنها از ترامپ، بی‌ارتباط با تمایل برخی محافل در جنبش دموکراسی‌خواهانه هنگ‌کنگ نیست.

در نوامبر ۲۰۱۹، معترضان هنگ‌کنگی با خواندن سرود ملی آمریکا، پرچمی را حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود: «عظمت را دوباره به آمریکا بازگردانیم» و پوسترهایی با مضمون «آقای ترامپ لطفا هنگ‌کنگ را نجات دهید» با خود داشتند. وقتی ترامپ در ماه مارس از کووید-۱۹ به عنوان «ویروس چینی» یاد کرد، هنگ‌کنگی‌ها در شبکه‌های اجتماعی با شور و شعف بسیار از آن گفته استقبال کردند. از معدود انتشارات مدافع دموکراسی باقی‌مانده در هنگ‌کنگ، نظیر «اپل دیلی»، از انتخابات مجدد رئیس جمهوری حمایت کردند.

این حامیان ترامپ نگرانند که در صورت رسیدن بایدن به ریاست جمهوری، جلوه ضدچینی آمریکایی‌ها نرم‌تر شود و چین فرصتی به‌دست آورد تا در عرصه جهانی بیشتر قدرت‌نمایی  کند. لی معتقد است که سیاست «فقط حرف بدون عمل» دولت اوباما به چین اجازه داد تا دریای چین جنوبی را با کمترین هزینه‌ای نظامی کند (گرچه، چین در دولت ترامپ هم به این فعالیت‌های خود ادامه می‌دهد.) او در مقام مقایسه، می‌گوید که ترامپ با قدرت در مقابل چین ایستاده است، اقتصاد چین تضعیف شده و نگاه منفی کشورهای جهان به آن به بالاترین حد خود در تاریخ رسیده است.

من خودم چهار سال گذشته را با احساس‌های پیچیده‌ای دست به گریبان بوده‌ام؛ از همدردی با مشکلات مردم در وطن اصلی‌ام و حفظ جایگاهم به عنوان یک زن جوان اقلیت مهاجر در آمریکای تحت مدیریت ترامپ.

وقتی صفحاتم را در برنامه شبکه اجتماعی‌ام بالا و پایین می‌کنم، خبرهای متفاوتی می‌بینم: از همکلاسی‌های قدیمی‌ام گرفته که با چهره ماسک‌زده عکس‌هایی از خود گذاشته‌اند با برچسب «ویروس چینی»،  تا فیلم‌های تکان‌دهنده‌ای از حملات نژادپرستانه پی در پی در آمریکا. خوش‌بینی خامی که هفت سال پیش هنگام ورود به فرودگاه لوس‌آنجلس درباره فرصت‌های طلایی در آمریکا داشتم، به ترس از نژادپرستی، بیگانه‌ستیزی و تبعیض جنسیتی تبدیل شده است. در عین حال، وطن اصلی‌ام چهره آشنای خود را از دست داده است و دوستان و بستگانم چمدان‌های خود را بسته‌اند و راهی کشورهایی شده‌اند که استقبال بهتری از آنها می‌کنند.

این حس بی‌وطنی با شنیدن حرف‌های این رأی‌دهندگان که توان تشخیص شباهت‌های آمریکای تحت مدیریت ترامپ و هنگ‌کنگ تحت کنترل پکن را ندارند حالا دردآورتر هم شده است. تصاویری که از صحنه‌های پرتاب گاز اشک‌آور به سوی معرضان «جان سیاهان مهم است» منتشر شد، برای من یادآور تصاویری بود که خیابان‌های نئونی هنگ‌کنگ را در پشت صحنه با دود و آتش نارنجک نشان می‌داد. سرکوب رأی‌دهندگان در آستانه انتخابات ۲۰۲۰ یادآور زمانی بود که مقامات هنگ‌کنگی انتخابات شورای قانون‌گذاری را به خاطر کووید-۱۹ تا یک سال به تأخیر انداختند. هر دو کشور دارند با آزادی مطبوعات جنگ می‌کنند.

وقتی با این رأی‌دهندگان صحبت می‌کنم، کاملا مشخص است که به این تضاد واقفند. در واقع، لی روی برگه به «آبی» (نماد حزب دموکرات) رأی خواهد داد، چرا که می‌گوید، «من برای حزب دموکرات ارزش بیشتری قائلم.» گرچه سناتورهای جمهوری‌خواه از جمله تد کروز و مارکو روبیو فعالانه از مطالبات دموکراسی‌خواهانه هنگ‌کنگ دفاع کردند، ولی یأس و ترسی که از بی‌اعتمادی نسبت به سوابق بایدن ناشی می‌شود، آنها را وادار می‌کند چشم خود را بر روی تمایلات اقتدارگرایانه ترامپ ببندند و چنین انتخاب نابخردانه‌ای انجام دهند.

چونگ گفت: «ترامپ آخرین شانس ما است.»

پرسیدم: «ولی واقعا فکر می‌کنی ترامپ برای هنگ‌کنگ دل می‌سوزاند؟»

او بی‌درنگ پاسخ داد «نه. ولی یک ضرب‌المثل کانتونی هست که گویای حال معترضان در هنگ‌کنگ است: لام چاو. یعنی ما می‌سوزیم و تو هم با ما می‌سوزی. من می‌دانم که او اهمیتی به حقوق بشر نمی‌دهد. ولی مادامی که در مقابل چین دست به اقدام عملی می‌زند، مهم نیست که هنگ‌کنگ قربانی جنگ تجاری می‌شود.»

با توجه به ناکامیابی جنبش دموکراسی‌خواهانه در هنگ‌کنگ، من تمایل هنگ‌کنگی‌های آمریکا به هر کسی که رژیم «شی» را به چالش می‌کشد، درک می‌کنم. ولی نهایتا، چین با وضع قانون امنیت ملی هنگ‌کنگ، اعتراضات، سخنان فتنه‌انگیز و مطالبات خودمختاری شهر را جرم به‌ؤمار می‌آورد، و همه این‌ها در مقابل دیدگان ترامپ صورت می‌گیرد. آمریکای تحت مدیریت ترامپ فاصله زیادی با نماد آزادی و دموکراسی دارد و امید به چنین شخصی برای نجات هنگ‌کنگ، خطرآفرین است.