وقتی انگلستان ایتالیا را شکست داد، به امتیاز قابل ستایش ۳۵ پیروزی در برابر ۴ باخت خارج از خانه دست یافت. این پیروزی تیم انگلستان را در جایگاهی پیشتاز قرار داد تا به جام قهرمانی شش ملت راه یابند، اما آنها را با سوال‌هایی نیز مواجه کرد.

بعد از پیروزی انگلستان در برابر تیم تازه‌‌کار گرجستان، با تفاضل ۴۰ امتیاز که آنان را در جام پاییزی ملل در صدر گروه A قرار داد، دوباره همان سوالات مطرح شد.

سوال‌هایی که بازیکنان و هواداران، که بازی را در خانه و تحت قرنطینه تماشا می‌کنند، از ادی جونز می‌پرسند این است:  آیا تیم انگلستان خیلی تک‌بعدی است؟ آیا تیم انگلستان خیلی خسته‌کننده است؟

پاسخ کوتاه و بی‌اعتنای جونز این بود که: «هر کس نظر خودش را دارد و هر کس محق است که نظر خودش را داشته باشد.» او می‌داند که مهم‌ترین چیز در عرصه بین‌المللی هنوز کسب پیروزی به هر بهایی است؛ چرا که باعث می‌شود مردانی مثل او در کار خود باقی بمانند، اتحادیه‌ها را خوشحال نگه ‌دارد و کلی جایزه و جام برای قفسه جوایز تیم به ارمغان ‌آورد.

ولی وقتی ملتی، افرادی مستعد و توانا مثل ورزشکاران انگلستان دارد، این انتظار به وجود می‌آید که بازی راگبی هجومی و زیبایی را به نمایش بگذارند تا باعث خوشحالی و رضایت همه شود. این کاری بود که نیوزیلند می‌بایست پس از پیروزی‌های پی‌درپی جام جهانی خود انجام می‌داد و امری است که اخیرا از تیم انگلستان به مربیگری جونز خواسته می‌شود.

واقعا ممکن نیست تیم انگلستان را با مردان سیاه‌پوش دوران مک‌کاو، کارتر و سایر هم‌نسل‌های دوران طلایی آنها مقایسه کرد ولی تیم جونز در میان تیم‌های مشغول در نیم‌کره شمالی، اکنون دقیقا در آن جایگاه قرار دارد.

انگلستان بازی ضعیفی را در رم از خود به نمایش گذاشت و با تفاضل ۲۹ امتیاز برد. آنها در بازی خود مقابل گرجستان، در آخر هفته جاری، بازی خیلی بهتری داشتند و با تفاضل ۴۰ امتیازی از تیمی عبور کردند که در این جام در چند بازی، دفاع جانانه‌ای از خود به نمایش گذاشته بود. تیم‌های ولز و ایتالیا نیز قطعا با اضطراب پیگیر بازی‌های پیش‌رو خواهند بود چرا که برای راهیابی به مرحله بعدی، نیازمند پیروزی در مقابل این تیم هستند. فشارها در آخر هفته آینده بسیار بیشتر خواهد شد، وقتی تیم ایرلند نیز به این جام برسد. البته بار آخری که آنها از دریای ایرلند عبور کرده تا به جنوب غربی لندن بیایند، در بازی مقابل انگلستان به شدت ضعیف عمل کرده و با نتیجه ۱۲-۲۴ بازی را باختند که بیشتر شبیه باخت ۰-۴۰ بود.

شاید بهترین شخص برای پرسیدن این سوال‌ها خود بازیکنان باشند. جونز همیشه به دنبال دفاع از بازیکنان خود است تا زمانی که آنها پیروز بازی باشند، ولی هیچ راگبی‌بازی نمی‌خواهد به عنوان عضوی از یک تیم «خسته‌کننده» سر زبان‌ها افتد. این تنها انتقاد از قهرمان جام جهانی ۲۰۰۳ بود که آنها در مسابقات و شیوه بازی خود خیلی عملگرایانه بازی می‌کنند. «سبک دیرینه بازی راگبی در انگلیس» بر اساس نوع چینش مستحکم اسکرام و گاوکشی غیرقابل نفوذ است، موردی که افراد زیادی را به این ورزش جذب نخواهد کرد.

این دقیقا همان کاری بود که جونز هنگام تکیه زدن بر منصب مربیگری تیم در سال ۲۰۱۶ می‌خواست انجام دهد و شیوه‌ای بود که پیروزی روز شنبه بر اساس آن طراحی شده بود. خط مهاجم متشکل از الیس گنگ، جیمی جورج، و ویل استوارت در مقابل یکی از بهترین ترکیب‌های کمتر دیده شده دنیا، دقیقا همان کاری را انجام داد که از آنها خواسته شده بود؛ در حالی که چارلی اولز و جو لانچبری نشان دادند انتخاب‌هایی عالی برای خط گاوکشی غیرقابل نفوذ و غیرقابل توقف انگلستان هستند.

اما از همه مهم‌تر، آیا بازیکنان از این ترکیب و استراتژی راضی هستند؟

جورج، قهرمان هت تریک در این مسابقه گفت: «این دستاوردی بزرگ برای خط تهاجمی ما بود ولی شاید ما از تمام توان خود در این بازی برای حمله بهره نجستیم، اما شرایط بازی هم به نحوی نبود که به ما اجازه چنین کاری را بدهد. هر بازی‌ای، همیشه برای ما چالشی سخت خواهد بود ولی در همین حال، این که تیمی مانند گرجستان را سر جایش بنشانیم و چنین بازی حرفه‌ای از خود به نمایش بگذاریم واقعا رضایت‌بخش بود.»

او ادامه داد: «به نظرم ما به سرعت برای بازی مقابل ایرلند آماده شده و مطمئن خواهیم شد تمام تمرکز ما به روی آن خواهد بود چرا که آنها اخیرا بازگشت قابل ستایشی به عرصه رقابت‌ها داشته‌اند.»

آشکار است که تمایل به بازی «بهتر» راگبی وجود دارد اما چهارمین تلاش این تیم برای کسب امتیاز در بازی روز شنبه نیز خیلی خوب بود. هنری اسلید، پاسی را مخفیانه، در پشت خط دفاعی گرجستان، به جاناتان جوزف رساند و او نیز الیوت دالی را صاحب توپ کرد تا در یک بازی واقعا عالی و خیره‌کننده توپ را ۴۰ متر به جلو ببرند بدون این که تیم گرجستان لحظه‌ای فرصت لمس آن را یابد.

اما اگر به این سوال برگردیم که «آیا تیم انگلستان خیلی خسته‌کننده است؟» پاسخش بستگی به این خواهد داشت که از چه کسی بپرسیم. اما این‌که چنین سوالی مکررا مطرح می‌شود معمولا نشانه خوبی است. این نشان می‌دهد که اوضاع از نظر نتیجه بازی خوب پیش می‌رود که منتقدان را مجبور کرده سراغ قضاوت درباره نحوه و سبک بازی تیم بروند. اگر انگلستان برای سه سال آینده هم «خسته‌کننده» باقی بماند، جونز به آن حتی اندکی اهمیت نخواهد داد.