سال گذشته، وقتی گزارش‌هایی از کشته یا معلول شدن بیش از ۱۰۰ کودک در استان ایتوری جمهوری دموکرات کنگو آن هم طی فقط چند ماه منتشر شد، توجه جهانیان برای لحظه‌ای به این نقطه از جهان جلب شد ولی به همان سرعت هم آن را فراموش کرد؛ اما برای مردم ساکن ایتوری این خشونت ادامه دارد و زندگی آنان را به شدت تحت تاثیر قرار داده است.

دختری ۱۷ ساله در حال تماشای بقایای خانه‌های سوخته دهکده خود در استان ایتوری، به ما گفت: «آن‌ها زنان، مردان و کودکان را می‌کشند. ما در خانه‌ را قفل کرده و داخل مخفی شده بودیم که کل خانه را به آتش کشیدند. من تنها بازمانده خانواده خود هستم.»

داستان این دخترک، داستانی آشنا است. در ایتوری صدها هزار نفر امکان ادامه زندگی روزمره خود را ندارند و هر روز با مرگ و ویرانی روبه‌رو می‌شوند؛ کسانی که غذای کامل برای سیرشدن ندارند و برای زنده ماندن به کمک‌های حیاتی بین‌المللی وابسته‌ هستند.

خانواده‌های این منطقه در حال دست‌وپنجه نرم کردن با یکی از «نادیده گرفته شده» ترین بحران‌های سراسر دنیا هستند. خشونت و مبارزات گروه‌های مسلح تنها در نیمه اول سال ۲۰۲۰ تاکنون حداقل ۶۲۷ هزار نفر را از خانه و کاشانه خود آواره کرده و باعث شده است تا آن‌ها نتوانند به تامین اجتماعی، امکانات بهداشتی، امنیت و غذا به راحتی دسترسی داشته باشند.

در بین کسانی که به خاطر خشونت مجبور به جابه‌جایی شدند، ۶/۵ درصد، کودکان زیر پنج سال هستند که به شدت از سوتغذیه رنج می‌برند. از هر ۱۵ کودک زیر پنج سال در بین آن‌ها هم یک نفر در معرض خطر مرگ است. تحلیلگران موسسه بین‌المللی آی‌پی‌سی تخمین می‌زنند نیمی از جمعیت استان ایتوری تا سال ۲۰۲۱ با عدم امنیت غذایی شدید مواجه خواهند شد که این استان را که به بزرگی کشور ایرلند است، دچار بحران قحطی و گرسنگی می‌کند و ۲/۴ میلیون نفر در این منطقه به کمک و حمایت نیاز مبرم خواهند داشت.

از ماه مارس ۲۰۲۰، حداقل ۴۵۰ نفر شهروند عادی در ایتوری کشته شده‌اند. بسیاری از کسانی هم که نجات یافته‌اند، دسترسی به آموزش ندارند. حدود ۱۶۰ مدرسه تخریب و غارت شده است و ۸۰ هزار کودک بدون مدرسه مانده‌اند. به علاوه، حداقل ۱۸ بیمارستان در سال گذشته تخریب شده است و کودکان و خانواده‌های بسیاری به خدمات پزشکی پایه دسترسی ندارند.

مذاکرات صلح در ماه اوت آغاز شد اما ایتوری تا برقراری امنیت، فاصله زیادی دارد. بعد از چند هفته آرامش نسبی، حملات اخیر دوباره این منطقه را درگیر خشونت کرده است.

منابع ملی و طبیعی جمهوری دموکراتیک کنگو موضوعاتی جذاب برای جامعه بین‌المللی هستند و کشورهایی که به دنبال سود بردن از منابع این کشور هستند، این مسئولیت را هم بر عهده دارند که مذاکرات صلح را تشویق و راه‌حلی برای این مشکلات ریشه‌دار در کشور پیدا کنند.

در عین حال، کمک‌های بین‌المللی هم از همیشه مهمتر است و ما از دولت‌ها می‌خواهیم تا کمک‌های خود را افزایش دهند و به میلیون‌ها نفری که به آب تمیز و خدمات بهداشتی دسترسی ندارند کمک کنند. باید در نظر داشت که وضعیت خانواده‌هایی که در ایتوری با قحطی و گرسنگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، خودبه‌خود بهبود نخواهد یافت. ما از تمام طرف‌های درگیر می‌خواهیم به حملات خود علیه شهروندان و اماکن مورد حفاظت پایان بخشند و به امدادگران اجازه دهند بدون مانع به افراد محتاج کمک کنند.

هیچ زمانی برای تلف کردن وجود ندارد. اکنون باید وارد عمل شویم.

_{*بنجامین وینوت، مدیر کشوری برای موسسه «اقدام علیه گرسنگی»، مارین فیلیپون مدیر کشوری برای «شورای پناهندگان نروژ» و مالیک الاونا دبیر کشور برای سازمان «نجات کودکان» هستند.}