تحقیقی که نشان می‌دهد حد فاصل سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۷، به مقدار ۲۸ تریلیون تن از یخ‌های زمین از بین رفته‌اند، می‌گوید که یخ‌ها همچنان با شتاب فزاینده‌ای در حال محو شدن از روی زمین‌اند.

دانشمندان دریافته‌اند که نرخ آب شدن یخ‌ها از ۰.۸ تریلیون تن در سال، در دهه ۱۹۹۰ میلادی به ۱.۳ تریلیون تن در سال ۲۰۱۷ رسیده است. میزان کل یخ‌های از دست رفته در این بازه زمانی برابر با یک لایه یخی به ضخامت صد متر و به پهنا و وسعت انگلستان است. این میزان باعث افزایش ۳.۵ سانتی‌متری سطح دریاها در این مدت شده است، موضوعی که خطر خیزش سیلاب‌ها را در مناطق ساحلی بالا برده است و زیستگاه‌های ناپایدار و در معرض خطر را تهدید می‌کند. افزایش روند از دست رفتن یخ‌ها با گرمایش جهانی آغاز شده است و دو سوم آن در نتیجه افزایش دمای جو (به میزان ۰.۲۶ درجه سانتی‌گراد در هر دهه: از دهه ۱۹۸۰ تاکنون) و ۳۲ درصد در نتیجه افزایش دمای اقیانوس‌ها (به میزان ۰.۱۲ درجه سانتی‌گراد در هر دهه) رخ داده است.  

براساس یک پژوهش -نخستین پیمایش از دست رفتن یخ‌ها با استفاده از داده‌های ماهواره‌ای- به میزان ۶۵ درصد افزایش در نرخ از دست رفتن یخ‌ها در یک بازه ۲۳ساله مشاهده شد که بخش عمده آن از آب شدن سریع لایه‌های یخ‌های قطبی در قطب جنوب و گرینلند ناشی شده بود.  

دکتر توماس اسلیتر پژوهشگر مرکز مدل‌سازی و رصد قطب در لیدز و نویسنده این پژوهش می‌گوید: «هرچند هر منطقه که ما مورد مطالعه و بررسی قرار دادیم یخ از دست داده بود، از دست رفتن یخ‌ها درلایه‌های یخی قطب جنوب و گرینلند، شتاب بیشتری در مقایسه با بقیه داشت. 

لایه‌های یخی در حال حاضر براساس بدترین سناریوی گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی پیش می‌روند که در جلسات و همایش‌های بین‌المللی تغییرات اقلیمی بررسی شده‌اند. افزایش سطح دریاها در این مقیاس اثرات جدی بر زندگی و زیستگاه‌های ساحلی در این قرن به جا خواهد گذاشت.»

در این پیمایش،  ۲۱۵ هزار یخچال طبیعی در سراسر جهان از جمله لایه‌های یخی قطبی در گرینلند و قطب جنوب و یخ‌های شناور در جنوبگان و جابه‌جا شدن یخ‌های قطب شمال و همچنین اقیانوس‌های جنوبی مورد بررسی قرار گرفته است. بیشترین میزان از دست دادن یخ‌ها در یخ‌های دریا در منطقه شمالگان (۷.۶ تریلیون تن) و یخ‌تاق‌های جنوبگان (۶.۵ تریلیون تن) بودند که هر دو روی اقیانوس‌های قطبی شناورند.  

نیمی از یخ‌های از دست رفته، یخ‌های روی زمین بودند که ۶.۱ تریلیون تن از یخچال‌های طبیعی،  ۳.۸ تریلیون تن از لایه‌های یخی گرینلند و ۲.۵ تریلیون تن از لایه‌های یخی جنوبگان را شامل شد. این میزان آب شدن یخ‌ها باعث بالا رفتن سطح دریاها تا حد ۳۵ میلی‌متر شده است و تخمین زده می‌شود که هر یک سانتی‌متر افزایش سطح دریاها، حدود یک میلیون نفر را بی‌خانمان و آواره می‌کند. دکتر ایزوبل لاورنس محقق در مرکز مدلسازی و رصد قطب در لیدز می‌گوید: «یکی از عوامل کلیدی در یخ‌های شمالگان، انعکاس و بازتاب مجدد پرتوهای خورشید به جو است، چیزی که شمالگان را سرد نگاه می‌دارد. با کوچک شدن یخ‌ها، انرژی خورشیدی بیشتری به وسیله اقیانوس‌ها و جو جذب می‌شود و این باعث می‌شود که شمالگان سریع‌تر از هرجای دیگری روی زمین گرم شود.» این مساله نه تنها سرعت آب شدن یخ‌ها را افزایش می‌دهد بلکه موجب ذوب شدن یخچال‌های طبیعی و لایه‌های یخی می‌شود و در نتیجه سطح دریاها بالا می‌رود.

یخچال‌های طبیعی با وجود این که تنها یک درصد از حجم یخ زمین را شامل می‌شوند، در حدود یک چهارم میزان یخ‌های آب شده در این بازه زمانی مورد مطالعه را تشکیل می‌دهند.

اینس اوتوزاکا محقق دوره دکتری و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: «این یخچال‌های طبیعی که باعث بالا رفتن سطح آب دریاها می‌شوند، از سوی دیگر نقش مهمی در تامین منبع آب آشامیدنی در جوامع محلی دارند. از دست رفتن این یخچال‌های طبیعی در سراسر جهان از این رو یک موضوع بسیار مهم، هم در مقیاس منطقه‌ای و هم مقیاس جهانی محسوب می‌شود.» 

این پژوهش که در دانشگاه لیدز با همکاری دانشگاه‌های ادینبرا، کالج لندن و موسسه Earthwave  انجام شده است از سوی موسسه تحقیقات محیط زیستی انگلستان تامین مالی شده و نتایج آن در مجله علمی The Cryosphere  EGU منتشر و نسخه پیش از چاپ آن در ماه اوت گذشته در دسترس قرار گرفته است.