دانشمندان تایید کرده‌اند که دورترین جسمی را که تاکنون در منظومه شمسی مشاهده شده، رصد کرده‌اند. این ریزسیاره که با نام «فارفاراَوت» (FarFarOut) شناخته می‌شود، حدود چهار برابر از فاصله بین پلوتو تا خورشید، دورتر است و به قدری فاصله دارد که سفر آن به دور خورشید، یک هزاره طول می‌کشد.

 این جرم آسمانی، برای نخستین بار در سال ۲۰۱۸ کشف شده بود اما دانشمندان هم‌اکنون با انجام مشاهدات کافی توانسته‌اند مسیر حرکت مداری آن را تعیین کنند. این به معنای آن است که اینک می‌تواند از مرکز بررسی ریزسیاره‌ها، نام رسمی خود -که با 2018AG37 شناخته می‌شود- و همچنین این تاییدیه را که این جرم، بسیار دور است، دریافت کند.

برای تعیین قطعی رفتار این جرم، هنوز به بررسی‌های بیشتری نیاز است. در آن زمان است که نام اصلی و دایمی آن مشخص خواهد شد. این فرایند بسیار زمان می‌برد زیرا حرکات این جرم، بسیار آهسته است. سال‌ها زمان نیاز است تا حرکات جزیی آن در آسمان ردیابی شود.

فارفاراَوت نامش را از جرم قبلی مشابه خود می‌گیرد که با عنوان «فار اوت» (Farout) شناخته می‌شود و در سال ۲۰۱۸ کشف شده بود. هر دوی این اجرام را همین تیم پژوهشی پیدا کرد، که در حال انجام پروژه‌ای هستند که از فضای دورتر از پلوتو در منظومه شمسی نقشه‌برداری می‌کنند.

زمانی که دانشمندان مدار آن را تایید کردند، دریافتند که این مدار نه تنها بسیار طولانی، که بسیار کشیده است. این جرم در حال حاضر در مقایسه با زمین، ۱۳۲ برابر از خورشید دورتر است اما این عدد در دورترین قسمت مدار خود به ۱۷۵ و در نزدیک‌ترین قسمت مدار خود به ۲۷ می‌رسد. این مدار عجیب در نتیجه این واقعیت است که سفر این جرم به دور خورشید از مدار نپتون عبور می‌کند. چنین سیاره بزرگتری، گرانش فارفاراوت را مختل و آن را به مسیر طولانی و کشیده‌ای وارد می‌کند.

فارفاراوت بسیار کوچک و مشاهده آن بسیار دشوار است. به نظر می‌رسد که ابعاد آن در حدود ۴۰۰ کیلومتر باشد. در آسمان بسیار دور به نظر می‌رسد و احتمالا در پایین‌رده سیاره کوتوله، طبقه‌بندی شود. اسکات اس شپارد، پژوهشگر انستیتو علوم کارنگی که بخشی از این پژوهش بوده است، می‌گوید: «کشف فارفاراوت نشان‌دهنده افزایش توانایی ما در نقشه‌برداری از منظومه شمسی بیرونی و مشاهده هر چه دورتر و دورتر از لبه‌های سامانه خورشیدی است. چنین چیزی تنها با پیشرفت‌های چند سال اخیر در دوربین‌های بزرگ دیجیتالی در تلسکوپ‌های بسیار عظیم ممکن ‌شد تا بتوان به صورت موثری، اجرام بسیار دور مانند فارفاراوت را کشف کرد. اگرچه برخی از این اجرام دوردست، نسبتا بزرگ‌ و در اندازه‌های سیارات کوتوله هستند، اما به دلیل فاصله بسیار زیاد خود از خورشید، بسیار کم نور و محوند. فارفاراوت، فقط نوک این کوه یخ منظومه شمسی برای این اجرام بسیار دوردست محسوب می‌شود.