دانشمندان نوعی باکتری را کشت و پرورش داده‌اند که می‌تواند تنها با گازها، آب و موادغذایی موجود در مریخ رشد کند و از این طریق، زندگی را مریخ را امکان‌پذیر سازد.
تمام گونه‌های سیانوباکتری‌های خزه بالارو می‌توانند با فتوسنتز برای تولید اکسیژن مورداستفاده قرار گیرند در حالی که سایر آن‌ها قادرند نیتروژن اتمسفر را به مواد غذایی روی زمین تبدیل کنند؛ هرچند، چالش‌ها بر سر این است که این باکتری‌ها نمی‌توانند مستقیما در مریخ رشد کنند. فشار جوی مریخ کمتر از یک درصد زمین است که برای مایع نگاه داشتن آب بسیار کم است و میزان گاز نیتروژن نیز برای انجام متابولیسم باکتری بسیار اندک است. در حالی که تغییر مریخ به سمت شرایطی که جوی مانند جو زمین داشته باشد، مستلزم صرف منابع و هزینه‌های بسیار است، یک رآکتور زیستی که اتموس خوانده می‌شود (Atmos: مخفف آزمایشگر اتمسفر برای سامانه‌های ارگانیک مرتبط با مریخ)، می‌توانند برای کمک به رشد این سیانوباکتری‌ها مورداستفاده قرار بگیرد.
نیتروژن و دی‌اکسیدکربن در جو مریخ، به وفور پیدا می‌شوند؛ در حالی که آب می‌تواند از یخ‌های موجود در این سیاره استخراج شود. مواد غذایی نیز در این بین از «سنگ پوشه» یا «رِگولیت» تولید می‌شوند که خاک سراسر مریخ را تشکیل می‌دهد و سرشار از فسفر و سولفور و کلسیم است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در رآکتور زیستی اتموس که در دانشگاه سنترال فلوریدا با عنوان «شبیه‌ساز جهانی مریخ» ساخته شده است، باکتری‌ها در شرایط مناسب با مواد متشکل از رِگولیت و همچنین در شرایط فشار پایین رشد می‌کنند. از این رو دانشمندان قادرند از آن برای رشد اشریشیا کُلی (E. coli) استفاده کنند که می‌تواند در ادامه برای تولید غذا و دارو در مریخ به کار گرفته شود. چیزی که با سایر باکتری‌ها ممکن نیست.
دکتر سیپرین ورسوکس، اخترزیست‌شناسی که سرپرستی آزمایشگاه میکروبیولوژی علوم کاربردی در مرکز علوم فضایی کاربردی و ریزگرانش (ZARM) در دانشگاه برمن را بر عهده دارد، می‌گوید: «رآکتور زیستی ما، اتموس، سامانه کشت و پرورشی نیست که در مریخ از آن استفاده خواهیم کرد، بلکه به منظور آزمایش روی زمین و شرایطی که در آنجا فراهم خواهیم کرد، ساخته شده است. اما نتایج ما به طراحی یک سامانه کشت در مریخ کمک خواهد کرد.
او افزود: «فشارهای کمتر به معنای آن است که ما می‌توانیم ساختارهای سبک‌تری بسازیم که راحت‌تر حمل شوند. زیرا لازم نیست این ساختارها در برابر تفاوت زیاد بین فشار داخلی و خارجی، مقاومت کنند.» این پژوهش در مجله «فرانتیرز این میکروبایولوژی» منتشر شده است.
دانشمندان در حال کار بر روی پروژه‌های بی‌شماری هستند که می‌توانند به فضانوردان در رسیدن به مریخ کمک کنند؛ پروژه‌هایی شامل یافتن راهی برای استخراج اکسیژن و سوخت از آب‌های شور این سیاره و جداسازی اتم‌های هیدروژن و اکسیژن به روشی ارزان‌تر از الکترولیز. ایلان ماسک، مدیرعامل اسپیس‌اکس، می‌گوید که او در نظر دارد نخستین فضاپیمای اسپیس‌اکس را تا سال ۲۰۲۲ به مریخ بفرستد و ظرف چهار تا شش سال پس از آن، ماموریت فرستادن انسان به مریخ را برنامه‌ریزی کند.
© The Independent
