ادامه یافتن جنگ و کشتار و خونریزی و نبود صلح در افغانستان، به جایی رسیده که حتی گروهی از مدل‌های صنعت مُد این کشور را نیز بر آن داشته است تا پارچه‌های سفید خون‌آلود بر تن کنند و وضعیت بد افغانستان را به نمایش بگذارند و تاکید کنند که از جنگ، کشتار و ناامنی خسته شده‌اند و خواستار صلح و تامین امنیت پایدار هستند.
یک گروه مُدلینگ در کابل، برنامه خود را با نام «کفن شو» برگزار و تاکید کردند که جنگ، کشتار، ناامنی، انتحار، انفجار و صدها مشکلات دیگر در افغانستان از چندین دهه به این‌سو، آن‌ها را ناچار کرده است تا از این طریق صدای خود را بالا ببرند و به جهانیان نشان دهند که دیگر تحمل این وضعیت ناخوشایند را ندارند و صلحی می‌خواهند که همه در سایه آن، در فضایی دوستانه و صمیمی زندگی کنند و دیگر عزیزانشان را از دست ندهند.
اعضای این تیم، با پوشیدن پارچه‌های سفید و به قول خود «کفن مرده»، دستار سفید، بستن دستانشان با زنجیر و چهرهای خون‌آلود و پریشان، نمایش خود را آغاز کردند و تاکید داشتند که در وضعیت کنونی، این چهره‌ها، چهره‌های واقعی مردم افغانستان و علت آن، جنگ و نبود صلح است.
اجمل حقیقی، که مسئول برگزاری این نمایش مد است، به ایندپندنت فارسی گفت: «این برنامه با نام کفن شو برگزار شد و ما خواستیم که تمام نابسامانی‌های افغانستان مانند درد، رنج، انتحار، انفجار و هزاران بدبختی دیگر در قالب یک نمایش مد به تصویر بکشیم و بگوییم که وضعیت مردم افغانستان چنین است که ما به نمایش گذاشتیم و متاسفانه مردم شب و روز خود را چنین سپری می‌کنند.»
آقای حقیقی، درباره دلیل انتخاب چنین نامی برای این برنامه، گفت: «وضعیت کنونی افغانستان و هزاران مشکل دیگر ما را مجبور کرد که این عنوان را برگزینیم و در این زمینه یک برنامه داشته باشیم. ما با جمعی از همکاران خود پارچه‌های سفید خون‌آلود را برتن کردیم و نشان دادیم که وضعیت زندگی کنونی مردم ما به اینجا رسیده است و دیگر نباید ادامه پیدا کند. ما خواستار پایان جنگ، تامین صلح و ثبات دائمی هستیم و در حال حاضر زمان آن رسیده است که همه طرف‌ها و جهانیان صدای ما را بشنوند و برای صلح تلاش کنند.»
او گفت: «در این روزها، زمزمه‌هایی درباره مذاکرات صلح در استانبول به گوش می‌رسد و ما احساس کردیم نیاز است که در این لحظه حساس، ما هم به نمایندگی از ملت و جوانان، صدای خود را در قالب یک برنامه، بالا ببریم و بگوییم که جنگ، همه چیز را از ما گرفته است؛ نمی‌توانیم درست زندگی کنیم، درس بخوانیم و به کار و بار خود ادامه دهیم.»
حاسنات، حاجره، امید آرمان و عبید مجیدی، اعضای این گروه مدلینگ هستند که در برنامه یاد شده شرکت داشتند. آنان هم از وضعیت بد موجود در کشور خود خسته شده‌اند و تاکید دارند که باید بساط جنگ و کشتار برچیده شود و مردم افغانستان بتوانند مانند شهروندان سایر کشورهای جهان، از این پس در یک فضای صلح‌آمیز زندگی کنند و به آرزو‌هایی که دارند برسند.
پیام همه شهروندان افغانستان چه زن و چه مرد، پیر و جوان و از همه اقشار، چه سیاستمدار و فعال جامعه مدنی و چه هنرمند و کاسب و دهقان و ... همواره پایان جنگ و تامین صلح بوده است. آن‌ها بارها از این که جنگ و کشتار، همه دار و ندار آنان را گرفته و زندگی‌شان را سخت و ناامیدانه کرده است، شکایت داشته‌اند و خواهان بهبود وضعیت هستند. بیش از چهار دهه است که جنگ در این کشور جریان دارد و هر روز که می‌گذرد، بیشتر می‌شود و از مردم بی‌گناه قربانی می‌گیرد.
پس از شکست طالبان و ایجاد حکومت موقت در افغانستان، مردم امیدوار شدند که این کشور صاحب صلح و ترقی خواهد شد اما با گذشت چندین سال از آن روز، باز هم جنگ نسبت به گذشته افزایش یافت و همه مردم را نگران کرد تا جایی که امید به آینده را از دست دادند. آنان اکنون با برگزاری برنامه‌های گوناگون هنری، مدنی، سیاسی و ...، می‌کوشند فریاد صلح‌طلبی خود را به گوش دنیا برسانند.
اکنون زمزمه‌هایی در مورد گفت‌وگوهای صلح برای پایان جنگ در این کشور شنیده می‌شود. جامعه جهانی نیز آستین بالا زده است تا جنگ را در این کشور تمام و صلح پایدار را تامین کند. از نشانه‌های تلاش برای صلح و قطع جنگ در افغانستان، توافق طالبان با امریکا، نشست دوحه، روسیه و اکنون نشست استانبول است که گفته می‌شود سرنوشت جنگ و صلح در افغانستان را تعیین می‌کند. مردم افغانستان، سیاستمداران این کشور، کشورهای منطقه و جامعه جهانی همه منتظر برگزاری نشست استانبول هستند و چشم امید همه به ویژه مردم افغانستان، به استانبول دوخته شده است.
به همین دلیل، روزی نیست که در کابل و شماری از استان‌های افغانستان نشست‌های مردمی برای پایان جنگ و آمدن صلح برگزار نشود و مردم مطابات خود را مطرح نکنند. هیچ گروه و قشری در این کشور نیست که صدای صلح‌طالبانه‌اش را سر نداده باشد تا جایی که امروز گروه هنری و مدلینگ هم اقدام کردند زیرا به باور آنان، افغانستان در مرحله بسیار حساسی قرار دارد و همه باید صدا خود را بلند کنند تا همگان بشنوند و بدانند.
