بعد از پیروزی ایران مقابل هنگ‌کنگ، عمده نقد و تحلیل‌ها روی عملکرد سرمربی تیم ملی و نقاط ضعف فنی تیم متمرکز بود و انگار از یاد رفته است که فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و جوانان، کاری نمانده که برای زمینه‌سازی سقوط این تیم نکرده باشند. ما فراموشکارانیم!
در عین بی‌برنامگی، در حضیض ناتوانی برای دفاع از شرایط قانونی و طبیعی انجام چهار بازی تیم ملی ایران در خانه رقیب، بدون تدارک حتی یک بازی دوستانه برای تیمی که باید چهار بازی پیاپی را به پیروزی برساند، حالا فدراسیون مدعی است که هرچه سرمربی تیم ملی خواسته، برایش مهیا شده و جامعه فوتبال بی‌صبرانه منتظر صعود تیم ملی فوتبال ایران به مرحله آخر مسابقات راهیابی به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر است.
با این‌همه، ملغمه‌ای از امید و آرزو در آستانه دیدار با بحرین در خاک این کشور، فوتبال ایران را دربرگرفته است. هزار دخیل برای پیروزی بر درخت خشک معجزه بسته‌اند تا عمق جراحت از یاد برود و این مسکن که اثر کرد، آن‌وقت پهلوان‌پنبه‌ها سر به آسمان خواهند سایید و صدای بوق و شعارشان را باید تحمل کنیم که در حال سواری بر امواج شادی‌های مردمی، از توانمندی خود داد سخن سر دهند.
شاید بار دیگر با یک پیروزی مقابل بحرین، فرصتی برای رقصیدن در خیابان‌های شهر فراهم شود و چه چیز بهتر از این برای شهرهایی که این روزها در آن هزار تب و رنج دیگر بر تب فوتبال غلبه کرده است.
از فرط وضوح، نیاز به هیچ توضیح نیست که در صورت ناکامی تیم ملی فوتبال ایران در بحرین، حساب شکست را باید به پای وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فوتبال نوشت و در صورت پیروزی، هیچ امتیازی از آن به این دو دستگاه تعلق نمی‌گیرد و یکسره متعلق به توانایی‌های فردی بازیکنانی خواهد بود که قبل از شکست دادن رقبا، از سد وزارت و فدراسیون گذشتند. از اردوگاه تیم ملی نیز خبر خشم بازیکنان از کیفیت تدارکات فدراسیون شنیده می‌شود، اما حساسیت بازی‌ها بر این جدل‌ها سرپوش گذاشته است.
دراگان اسکوچیچ، مربی کرواتی که فارسی را خوب حرف می‌زند و قواعد و آیین دوست‌یابی در ایران را هم خوب آموخته است، مقابل هنگ‌کنگ گام اول را با پیروزی برداشت و در عین حال، دست خود را برای رقبا رو نکرد. ترکیب تیم ملی، سیستم بازی تیم و برنامه‌های فنی بازی تیم، آن نبود که مقابل بحرین اجرا خواهد شد و این خود نقطه قوت است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
اسکوچیچ همچون برانکو ایوانکوویچ که انتخابش به عنوان سرمربی تیم امید و سپس تیم ملی ایران، بعد از میروسلاو بلاژویچ، برای جامعه فوتبال ایران انتخابی شایسته به حساب نمی‌آمد، به عنوان تنها مربی خارجی موجود در ایران، در حالی که استخدام مربی خارجی جدید ممنوع شده بود، به صرف خارجی بودنش مربی تیم ملی ایران، و به نقطه امید و اتکا برای فوتبالی تبدیل شد که پیش از او بخش عمده راه ناکامی را پیموده بود. اما این قمار بی‌شکست برای اسکوچیچ که حتی در صورت ناکامی چیز زیادی را از دست نمی‌دهد و در صورت پیروزی به بزرگ‌ترین دست‌آورد زندگی حرفه‌ای خود می‌رسد، برای فوتبال ایران می‌تواند به پایمال شدن آرزوها و فرصت‌های ترقی نسلی از بازیکنان ملی منجر شود که برای عبور از این بن‌بست، فقط خودشان می‌توانند به خودشان کمک کنند.
دستِ به فرمان اسکوچیچ در راه پرمخاطره‌ای که در پیچ بعدی به بحرین می‌رسد، باید مایه نجات باشد. قدر مسلم، سرمربی تیم ملی در این دیدار بر خلاف بازی مقابل هنگ‌کنگ، تیم خود را با عقبه دفاعی قوی‌تری به سوی دروازه حریف خواهد فرستاد تا مبادا یکی از فرصت‌ها که هنگ‌کنگ را مقابل ایران به گل رساند، گیر بحرینی بیاید که تاکنون در خانه‌اش به ایران نباخته است و چند باری هم در سال‌های دور و نزدیک مایه ناکامی ما شده است. راه‌اندازی جنگ روانی از حربه‌های این تیم است و اسکوچیچ بعد و قبل از بازی با هنگ‌کنگ، با اعتراض طنزآمیزی درباره کیفیت زمین مسابقه نشان داد که در این جنگ هم نمی‌خواهد مغلوب شود.
تیم ملی ایران توان فنی و نیروی انسانی بیشتری از آن‌چه در بازی اول دیدیم در اختیار دارد و بازیکنان تیم ملی، زیرکانه و به‌جا، تمام آن را نمایش ندادند. تیم ملی ایران سریع‌تر، تکنیکی‌تر و منظم‌تر از چیزی است که دیدیم و هر چند تدارک نشده است و به اندازه لازم هم تمرین گروهی نداشته، اما بازیکنان و مربیان شناخت کافی از یکدیگر دارند. اسکوچیچ سال‌ها در ایران حضور داشته است و این‌که تیمش را بر مبنای الگوی فنی حاضر و آماده پرسپولیس قرار داده، خود نقطه امیدبخشی است. ایران مقابل هنگ‌کنگ با هفت بازیکن با سابقه بازی در پرسپولیس طی چند فصل اخیر، به میدان رفت و مقابل بحرین شاید شمار این بازیکنان به عدد هشت هم برسد، و این به خودی خود مایه هماهنگی است. تیم، نیروی تعویضی فوق‌العاده‌ای در اختیار دارد و در هر حالتی از بازی، می‌تواند بازیکنانی را به بازی بفرستد که نتیجه بازی را به سود ایران تعیین کنند و اسکوچیچ به این نکته خوب آگاه است.
این که ایران در بحرین به چه هدفی خواهد رسید و از کدام هدف باز می‌ماند، هیچ معلوم نیست، اما آیا این آخرین بار است که فوتبال ملی ایران از ناآگاهی مسئولان به امر ورزش آسیب خواهد دید و به چنین مخمصه‌ای دچار می‌شود؟ پاسخ، بی‌شک و در کمال تاسف، منفی است.
