طبق یک پژوهش تازه، اگر برای جلوگیری از فروپاشی محیط زیست اقدام‌های جدی‌تری صورت نگیرد، میلیاردها نفر دیگر در خطر ابتلا به مالاریا و تب دنگی قرار می‌گیرند.
طبق تحقیقی به سرپرستی دانشکده بهداشت و درمان استوایی لندن (LSHTM)، اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای با روند کنونی ادامه یابد، تا سال ۲۰۷۰ شمار مبتلایان به ویروس‌هایی که پشه ناقل آن است به ۸ میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفر افزایش خواهد یافت.
طبق یافته‌های این پژوهش، در بدترین حالت، یعنی افزایش ۳.۷ سانتی‌گرادی دمای زمین نسبت به دوران پیشاصنعتی، شمار افراد در خطر ابتلا به این بیماری‌ها ۴ میلیارد و ۷۰۰ میلیون نفر نسبت به دوره ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۹ افزایش می‌یابد.
این محققان با این برآورد که جمعیت کره زمین در آینده ۹ میلیارد و ۲۰۰ میلیون نفر شود، میزان ابتلا به مالاریا در سال ۲۰۷۸ را ۸۹.۳ درصد جمعیت کره زمین اعلام کردند و به همین نسبت نیز شمار کثیری از جمعیت کره زمین در سال ۲۰۸۰ در خطر ابتلا به تب دنگی قرار دارند.
طبق برآورد این تحقیق که در مجله سلامت سیاره لنست چاپ شده است، خط کمربندی همه‌گیری مالاریا رو به شمال و به سوی آمریکای شمالی، مرکز اروپای شمالی، و شمال آسیا انتقال می‌یابد و خط کمربندی همه‌گیری تب دنگی هم به شمال و به سوی مرکز اروپای شمالی و ایالات متحده انتقال خواهد یافت.
طبق تمام این پیش‌بینی‌ها، در کل شمار افراد در خطر ابتلا به مالاریا و تب دنگی در قرن کنونی افزایش می‌یابد. اما طبق مدل‌سازی انجام گرفته در این تحقیق، اگر برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای اقدامی جدی صورت گیرد، ابتلا به این بیماری‌ها کاهشی چشمگیر خواهد یافت.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در وضعیتی که کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در بالاترین حد باشد‌ــ روند کاهشی تا سال ۲۰۳۰ و به صفر رسیدن تا سال ۲۱۰۰ و افزایش میانگین دمای زمین به میزان ۱ سانتی‌گراد در بازه ۲۰۱۸ تا ۲۱۰۰ــ پیش‌بینی‌ها حاکی از افزایش ۲ میلیارد و ۳۵۰ میلیون نفری ساکنان مناطق مستعد ابتلا به مالاریا است. در چنان وضعیتی، طبق مدل‌سازی‌ها شمار افراد در خطر ابتلا به تب دنگی هم ۲میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفر افزایش می‌یابد.
طبق این بررسی، اگر روند افزایشی کنونی انتشار گازهای گلخانه‌ای ادامه داشته باشد، در نواحی استوایی با ارتفاع بیش از ۱۰۰۰ متر از سطح دریا در کشورهایی مثل اتیوپی، آنگولا، آفریقای جنوبی و ماداگاسکار، طی سال‌های سه دهه آخر قرن کنونی شرایط اقلیمی مناسب برای انتقال مالاریا هفت هفته افزایش می‌یابد.
طول فصل انتقال تب دنگی نیز در مناطق پست استوایی واقع در آسیای جنوب شرقی، منطقه زیر صحرایی آفریقا و شبه قاره هند تا چهار ماه افزایش می‌یابد.
نویسنده اصلی این مقاله، دکتر فلیپه جی کولون گونزالس از دانشکده بهداشت و درمان استوایی لندن، می‌گوید: «طبق یافته‌های ما، باید برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و محدودسازی تغییرات اقلیمی دست به کار شویم. این تحقیق به خوبی نشان می‌دهد که با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌توان از ابتلای میلیون‌ها نفر به مالاریا و تب دنگی جلوگیری کرد و اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای کم باشد، مدت انتقال و نیز شمار افراد در خطر، به میزان چشمگیری کاهش می‌یابد. تلاش برای محدودسازی افزایش دمای زمین به خیلی کمتر از ۲ درجه سانتی‌گراد باید ادامه یابد. البته سیاستگذاران و مقام‌های بهداشت عمومی باید برای تمامی وضعیت‌ها و از جمله تداوم زیاد انتشار گازهای گلخانه‌ای آمادگی داشته باشند. این نکته به ویژه در مناطقی اهمیت دارد که هم‌اکنون هیچ‌گونه ابتلا به این بیماری‌ها وجود ندارد و نظام بهداشت برای شیوع‌های گسترده مهیا نیست.»
فروپاشی اقلیمی به این نگرانی دامن زده است که مبادا در نتیجه افزایش بقا و میزان نیش زدن پشه، افزایش فصول انتقال و انواع عامل‌های دیگر انتقال بیماری از سوی این حشره شدت یابد.
طبق این تحقیق، در مناطقی که قبلا دچار مالاریا و تب دنگی نبوده‌اند، این بیماری‌ها به تدریج ظهور می‌کنند و در مناطقی هم که دهه‌ها کاهش یافته‌اند، دوباره پدیدار خواهند شد. مالاریا در حال انتقال به مناطق مرتفع‌تر است و افزایش خطر تب دنگی هم با شهرنشینی پیوند دارد.
طبق مدل‌های بدترین وضعیت، گرمای برخی مناطق برای شماری از گونه‌های پشه‌ها خیلی زیاد است و احتمال دارد آثار دیگری بر سلامت داشته باشد مثل مرگ‌و‌میر ناشی از گرما، کاهش بهره‌وری نیروی کار و کاهش تولید مواد غذایی.
دکتر ریچل لو، از دانشکده بهداشت و درمان استوایی لندن و نویسنده ارشد این تحقیق، می‌گوید: «برای انطباق با آثار افزایش دما و شهرنشینی در جهان بر سلامت و آمادگی داشتن برای تمام وضعیت‌ها، برخی دخالت‌ها لازم است. طبق یافته‌های ما، افزایش پایشگری بیماری‌ها در کانون‌های بالقوه و به‌ویژه در مناطق فاقد سابقه ابتلا به مالاریا و تب دنگی بسیار مهم است. در مناطقی که انتقال بیماری‌های گه‌گاه رخ داده است، اقدام‌های بهداشت عمومی اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا ممکن است سامانه‌های بهداشت عمومی برای مهار و جلوگیری این بیماری‌ها آماده نباشند.»
آثار توسعه اجتماعی اقتصادی، روند تکامل پشه و بیماری یا تولید داروها و واکسن‌های موثرتر از مواردی‌اند که پژوهشگران این تحقیق در نظر نگرفته‌اند و از محدودیت‌های این بررسی است.
© The Independent
