دانشمندان سریع‌ترین سیارک منظومه شمسی را که هر ۱۱۳ روز زمینی یک بار به دور خورشید می‌گردد، کشف کرده‌اند. پژوهشگران به سرپرستی اسکات شپارد از موسسه علوم کارنگی در ایالات متحده کشف کرده‌اند که این سنگ فضایی کوچک -که ۲۰۲۱پی‌اچ۲۷ نام گرفته- با قطری حدود یک کیلومتر، مداری بیضوی دارد و در مقایسه با سایر اجرام شناخته شده در منظومه شمسی، نزدیک‌ترین میانگین فاصله از خورشید را دارد. 

دکتر شپارد در اظهاراتی می‌گوید: «این مهم است که تعداد سیارک‌های موجود در محدوده مدار زمین را بدانیم تا سرشماری سیارک‌های نزدیک زمین را کامل کنیم.»

به گفته دکتر شپارد، این موضوع سیارک‌هایی که بیشترین احتمال برخورد با زمین را دارند و ممکن است در روشنایی روز [به زمین] نزدیک شوند، شامل می‌شود. او می‌گوید این سیارک‌ها اغلب در بررسی‌هایی که مشاهده را شب‌هنگام و دور از خورشید انجام می‌دهند، به آسانی کشف نمی‌شوند.

ستاره‌شناسان با استفاده از دوربین قدرتمند ۵۷۰ مگاپیکسلی انرژی تاریک (DECam) در شیلی دریافتند که مدار این سیارک در مسیر عطارد و سیاره زهره هر ۱۱۳ روز یک بار از فاصله ۲۰ میلیون کیلومتری خورشید می‌گذرد.

از آنجایی که این سیارک‌های درونی «اغلب اوقات» با تابش نور خورشید پنهان می‌شوند، دانشمندان هنگام  گرگ و میش آسمان -درست پس از غروب یا پیش از طلوع آفتاب- را بهترین زمان رصد این سنگ‌های فضایی در مسیر این دو درونی‌ترین سیاره‌ها (عطارد و زهره) در نظر می‌گیرند.

محققان می‌گویند نزدیک شدن این سیارک به خورشید می‌تواند آن را تا حدود ۵۰۰ درجه سلسیوس، یعنی تا دمایی که سرب را ذوب می‌کند، گرم کند.

دکتر شپارد می‌گوید: «اگرچه زمان رصد برای ستاره‌شناسان بسیار باارزش است، میل و اشتیاق عمومی به [کشف] ناشناخته‌ها باعث می‌شود که ستاره‌شناسان با میل و رغبت بسیار، از مشاهدات و پژوهش‌های خود بگذرند تا این موارد جالب و جدید مانند این را کشف کنند.»

دانشمندان بر این باورند که این سنگ فضایی کوچک ممکن است در کمربند اصلی سیارکی بین مریخ و مشتری شکل گرفته و با اختلال گرانشی ناشی از سیارات درونی «از جای خود بیرون رانده» و سپس به مدار کنونی خود به سمت خورشید کشیده شده باشد.

اگرچه دانشمندان بر اساس انحراف مداری شدید ۳۲ درجه‌ای آن، حدس می‌زنند که این سیارک ممکن است یک دنباله‌دار منقرض شده باشد که از منظومه شمسی بیرونی آمده است.[توضیح: دنباله‌دار منقرض شده به دنباله‌داری گفته می‌شود که بیشتر یخ‌های فرار خود را از دست داده و تنها میزان کمی از آن باقی مانده تا دُم و گیسو (کُما) تشکیل شود]

این دنباله‌دار ممکن است حین گذار از نزدیکی سیاراتِ زمین‌سان به مدار نزدیک‌تری کشیده شده باشد. [توضیح: سیارات زمین‌سان یعنی سیاره‌های درونی منظومه شمسی شامل عطارد، زهره، زمین و مریخ]

پژوهشگران مشاهدات بعدی روی این سیارک‌ را خواهان‌اند تا منشا آن را بهتر درک کنند. آن‌ها بر این باورند که این سنگ فضایی ممکن است سرانجام در چند میلیون سال آینده «یا به عطارد، زهره یا به خورشید برخورد کند» یا در اثر گرانش سیارات درونی، از منظومه شمسی درونی به بیرون رانده شود.

به گفته پژوهشگران، دانستن اینکه چه تعداد از سیارک‌های منظومه شمسی در محدوده زمین و زهره قرار دارند و چه تعداد بیرون از این محدوده، می‌تواند به برآورد و [محاسبه] نیروها و چیدمان این اجرام کمک کند.