روز سه‌شنبه، نماینده افغانستان در نشست اضطراری شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد گفت، وضعیت کنونی در افغانستان و تحولات حیاتی که اخیرا رخ داده است، نیازمند نهایت توجه است و صلح پایدار در این کشور به یک ساختار سیاسی عملگرا و بومی نیاز دارد.
نصیر احمد اندیشه گفت: «مردم افغانستان، به ویژه هزاران تن از مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران، دانشگاهیان، متخصصان، اعضای جامعه مدنی، و کارکنان سابق امنیتی، که ستون فقرات جامعه معاصر و دموکراتیک ما بوده‌اند، هستند و خواهند بود، زندگی و جانشان در معرض خطر است.»
آقای اندیشه در ادامه سخنرانی خود همچنین به وضعیت زنان و دختران در افغانستان تحت سلطه طالبان اشاره کرد، و گفت: «میلیون‌ها دختر و زن افغان، هم‌اکنون دسترسی‌شان را به آموزش، آزادی کار کردن، و مشارکت در محیط سیاسی و اجتماعی کشورشان از دست داده‌اند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
او افزود: «به افغان‌ها گفته شده بود درگیری در افغانستان راه‌حل نظامی ندارد... اما مسایل بغرنج امروز افغان‌ها، از حوادث دلخراش اخیر در فرودگاه کابل تا کشتار در قندهار، مردم بی‌جا شده، و دره‌های تصرف شده هندوکش، داستان دیگری روایت می‌کند، این که می‌تواند یک راه‌حل نظامی وجود داشته باشد؛ حتی در مدت کوتاه.»
این دیپلمات افغانستانی با اشاره به موارد متعدد نقض حقوق بشر و قوانین بشردوستانه بین‌المللی در افغانستان پس از قدرت‌گرفتن طالبان در روزهای اخیر، گفت: «همین طور که ما اینجا صحبت می‌کنیم، برخورد طالبان با مردم و تخلفات و نقض حقوق انسان‌ها همچنان ادامه دارد، و به ویژه حقوق زنان، از جمله ازدواج اجباری، اعمال محدودیت بر آزادی حرکت و دسترسی به آموزش و محل کار. رسانه‌ها تحت ارعاب قرار گرفته‌اند و کنترل می‌شوند. فعالان جامعه مدنی، مدافعان حقوق بشر، خبرنگاران، و بسیاری دیگر بابت کارها و دستاوردهاشان در طول بیست سال گذشته، بیم مجازات و تلافی دارند.»
آقای اندیشه در ادامه از جامعه بین‌المللی، به‌ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، درخواست کرد که از طالبان و همه طرف‌ها بخواهند قوانین حقوق بشر بین‌المللی و قوانین بشردوستانه بین‌المللی را محترم بشمارند و ایمنی و امنیت همه افغان‌ها را تضمین کنند.
او همچنین از همه کشورها خواست مرزهای خود را به روی پناهجویان افغان باز نگه دارند و خروج پناهجویان را از افغانستان تسهیل کنند، و دسترسی همه افغان‌ها و هر کسی را که در معرض بیشترین خطر قرار دارد و می‌خواهد خارج شود، به مکانی امن فراهم کنند.
این دیپلمات افغان در پایان تاکید کرد: «درس اصلی تاریخ یکصد سال گذشته ما این است که صلح بادوام و پایدار در کشور چندقومیتی متکثر افغانستان، نیازمند یک ساختار سیاسی عملگرا و بومی است؛ حکمرانی و سیاستی ناسازگار با تمامیت‌خواهی و دیکتاتوری به هر شکلی که متبلور شود. از این رو، بدیلی برای یک حکومت حق‌مدار، تکثرگرا، و فراگیر که نمایندگان زنان و گروه های قومی را از طریقی آزاد شامل شود، وجود ندارد.»
