جمعی از روسای انجمن‌های علمی کشور در نامه‌ای به رئیس مجلس و وزیر بهداشت، ضمن ابراز مخالفت خود با تصویب «طرح تشکیل سازمان‌های طب اسلامی – ایرانی» و «نظام طب مکمل جمهوری اسلامی ایران»، خواستار به کارگیری رویکرد علمی و «طب مبتنی بر شواهد» در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با سلامت مردم شدند.

به گزارش ایسنا، در بخشی از این نامه با اشاره به غیر اخلاقی بودن صدور«مجوز طبابت (تشخیص و درمان) به افراد غیرپزشک و بها دادن به تجربهٔ غیرعلمی و غیرحرفه‌ای»، این اقدام کاملاً غیراخلاقی، غیرحرفه‌ای و غیرمنطقی عنوان شده است.

در ادامه نامه آمده است: «دوپاره کردن پزشکی به طب سنتی و طب نوین، مستمسکی جهت ایجاد جایگاه مداخله تشخیصی و درمانی برای افراد بدون صلاحیت شده است. شیوه‌های تشخیص و درمان، چه سنتی و چه نوین، باید تابع اصول علمی روز باشد و اثربخشی خود را با روش‌شناسی قابل قبول به اثبات رسانده باشد و تنها در این صورت است که می‌توان مسئولیت تأیید مداخلات تشخیصی و درمانی در حفظ سلامت مردم را پذیرفت.»

موضوع طب و درمان مردم، از جمله موضوعاتی است که طی سال‌های گذشته روحانیون تلاش داشته‌اند گستره نفوذ خود را به آن هم تسری دهند. از طرح استقرار روحانیون در بیمارستان‌های مشهد که چند سال پیش با مخالفت روبه‌رو شد، تا طرح مداوای بیماران کرونایی با «طب اسلامی» و درمان «روایی» که مدعی‌اند می‌تواند بیماران بدحال را بر اساس «روایت»ها و «حدیث»ها معالجه کند.

نجمن علمی طب سنتی اما خود برخی مراکزی را که روش‌های موسوم به «سنتی» یا «اسلامی» را به کار می‌گیرند، فاقد دانش و تخصص لازم برای کار در امور درمانی دانسته است.

ماجرا از زمانی بیشتر مورد توجه قرار گرفت که آیت‌الله تبریزیان که خود را «پدر طب اسلامی» می‌خواند، در زمینه تزریق واکسن کرونا مدعی شد: «به کسانی که واکسن می‌زنند نزدیک نشوید زیرا اینها میکرو چیپ دارند و دچار تغییر ژنتیکی شده‌اند و از سنخ انسان بودن خارج شده‌اند و مانند ربات کنترل شده عمل می‌کنند و ژن ایمان و اخلاق و نجابت را از دست داده‌اند و تمایل به همجنس‌بازی پیدا کرده‌اند و تبدیل به موجودات خطرناک گردیدند.»

فشار برای به رسمیت شناختن طب اسلامی در سطح سران حکومت حامیانی دارد. به‌طوری که رهبر جمهوری اسلامی در این باره گفته است: «جامعه اسلامی باید همه چیزش اسلامی باشد، اقتصاد، رفتار، پوشش و حتی طِبش باید اسلامی باشد ...»

علی خامنه‌ای در سال ۱۳۹۳ با ابلاغ سیاست‌های کلی سلامت، بر بازشناسی، تبیین، ترویج، توسعه و نهادینه کردن طب سنتی ایران تأکید کرد و به نظر می‌رسد شروع ترویج خرافات پزشکی که خطر جانی برای مردم دارد، از همان زمان آغاز شد.

طب سنتی و طب مکمل، تا سال‌ها بعد از انقلاب ۵۷ در نظام بهداشت و درمان و آموزش پزشکی ایران جایی نداشت. اما طب سنتی (طب اخلاطی) از اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد مورد توجه قرار گرفت و در سال ۱۳۸۷ رسماً به‌عنوان یک رشته دانشگاهی ثبت و وارد بدنه نظام آموزش پزشکی ایران شد، و اکنون چند دانشگاه علوم پزشکی در ایران، دانشکده‌، مرکز تحقیقات، یا دوره‌های طب سنتی دارند.