ژوزه مورینیو، سرمربی پرتغالی تیم فوتبال آ.اس. رم ایتالیا، درهفته چهارم رقابت‌های سری آ که تیمش مقابل ساسولو در ورزشگاه المپیک رم میزبان مسابقه بود، هزارمین حضور و تجربه خود در زمین مسابقه به‌عنوان سرمربی را پشت سر گذاشت.

او پیش از شروع مسابقه در مورد این رکورد بی‌نظیر گفت: «۹۰ هزاردقیقه برای من خیلی زیاد است؛ حتی باید وقت‌های اضافه را هم به آن افزود. اما چیزی که مشخص است این است که هیچ‌چیزی در من تغییر نکرده است و من همان آدم سابقم و هیچ‌چیز مرا شگفت‌زده نمی‌کند. برای من مهم‌ترین چیز این است که در این راه تجربیات گرانبهایی کسب کرده‌ام.» تیم فوتبال رم در بازی با ساسولو با گل دقایق پایانی الشعراوی موفق شد در ورزشگاه المپیک شهر رم دو بر یک پیروز مسابقه شود و آقای خاص بر خلاف صحبت‌هایی که پیش از شروع مسابقه کرده بود، سر از پا نمی‌شناخت و با یک حرکت عجیب و خاص خوشحالی خود را مانند یک دونده ۱۰۰ متر در کنار زمین بروز داد و این مسیر را با سرعت هرچه تمام‌تر طی کرد و به حلقه شادی بازیکنان پیوست.

 مورینیو در مدت زمان مربیگری خود زمانی که در ایتالیا و باشگاه اینترمیلان حضور داشت، هیچ‌گاه در بازی‌های خانگی شکست نخورده و موفق شده بود در ۳۸ بازی خانگی اینترمیلان این رکورد را حفظ کند. او حالا قصد دارد با رم نیز رکوردی تازه خلق کند. آقای خاص از ابتدای حضورش در رم رفتار خاصی هم در پیش گرفت؛ از کندن پرده سالن کنفرانس مطبوعاتی در حضور خبرنگاران گرفته تا خوردن پیتزا در قطار پس از پیروزی و حالا دویدن در کنار زمین مانند یک دونده حرفه‌ای که واکنش کاربران شبکه‌های اجتماعی را به همراه داشته است.

او می‌گوید: «برای من فقط بازی بعد و بعدی مهم است و فقط دوست دارم پیروز شوم تا بازیکنان و هواداران خوشحال شوند. آرزویم این است که رم خوشحال شود و احساس جدیدی را تجربه کند.»

دیدار با ساسولو تا دقایق پایانی یک‌ بر یک مساوی بود اما تعویض‌های طلایی مورینیو جواب داد و او را اینگونه خوشحال کرد تا در هزارمین حضورش روی نیمکت به عنوان سرمربی پیروزی دلچسبی را به دست آورد. تیم رم با این پیروزی دوباره به صدر جدول بازگشت و حالا مورینیو با این بازی‌های درخشان تیمش توانسته است اعتماد هواداران رم را به دست آورد. او در این هزار مسابقه، ۶۳۸ پیروزی به دست آورده که تیم‌های سابق او چلسی و رئال مادرید نسبت به دیگر تیم‌هایی که او آن‌ها را هدایت کرده است، در این پیروزی‌ها سهم بیشتری دارند.

او پس از پایان بازی گفت: «من واقعا از شکست در این مسابقه خاص ترس داشتم و مجبور شدم دروغ بگویم. خوشبختانه پیروز شدیم و من حالا مثل یک کودک می‌توانم خوشحالی کنم؛ چون در آن لحظه احساس می‌کردم ۱۲ سال دارم نه ۵۸ سال.»

این رفتارها از آقای خاص تازگی ندارد؛ شاید بتوان گفت این رفتارها را اولین بار زمانی بروز داد که همراه اولین تیمش پورتو موفق شد منچستریونایتد فرگوسن را در اولدترافورد شکست دهد و آن خوشحالی معروف را نشان داد. او دوست ندارد هیچ‌وقت شکست بخورد و همین رفتارها و واکنش‌های او است که او را خاص می‌کند.