در سال‌های اخیر داروهایی مانند اوزمپیک و ویگووی به دلیل تاثیرشان در کنترل دیابت و کاهش وزن محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. برخی تحقیقات به دیگر مزیت‌های این داروها نیز اشاره کرده‌اند اما این داروها عوارض جانبی و معایبی هم دارند.
به گزارش نیویورک‌پست، متخصصان شایع‌ترین عوارض جانبی این داروها را مشکلات گوارشی می‌دانند، اما مطالعه اخیر دانشگاه بریتیش کلمبیا نشان داده است که آگونیست‌های جی‌ال‌پی-۱ (پپتید شبه گلوکاگون نوع ۱)- دسته‌ای از داروها که شامل سماگلوتایدها نیز می‌شوند- خطر ریزش مو را افزایش می‌دهند.
در این پژوهش داده‌های ۱۶ میلیون بیمار از «پایگاه داده ادعاهای پزشکی» غربال شد و درنهایت به هزار و ۹۲۶ مصرف‌کننده سماگلوتاید و هزار و ۳۴۸ مصرف‌کننده بوپروپیون-نالتروکسان (نوع دیگری از داروهای کاهش وزن) محدود شد. محققان دریافتند که احتمال ریزش مو در مصرف‌کنندگان سماگلوتاید به طور کلی ۵۰ درصد بیشتر از گروه دیگر است. طبق نتایج، زنان دو برابر مردان با این مشکل مواجه‌اند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دکتر مهیار اطمینان، اپیدمیولوژیست در دانشگاه بریتیش کلمبیای کانادا، می‌گوید نتایج به‌دست‌آمده پژوهشگران را شگفت‌زده نکرده است. به‌گفته او، پیش از این هم گزارش‌های غیررسمی و بالینی از ریزش مو در این زمینه وجود داشته است.
به گفته دکتر پاتریک دیویس، جراح پلاستیک و متخصص ترمیم مو در بورلی هیلز، رشد و ریزش مو به عواملی مانند رژیم غذایی، ویتامین‌های ضروری، استرس و ژنتیک وابسته است. او تاکید کرد: «سه عامل اول هنگام کاهش وزن وارد عمل می‌شوند، و کاهش وزن با سماگلوتاید هم احتمالا از این امر مستثنا نیست.» طبق مطالعات قبلی تغییراتی که باعث استرس می‌شوند یا بر مصرف مواد مغذی تاثیر می‌گذارند خطر ریزش مو را افزایش می‌دهند.
طبق نتایج به‌دست‌آمده، میزان ریزش مو در افرادی که بیش از ۲۰ درصد وزنشان را از دست داده‌اند بیش از افرادی است که چنین کاهش وزنی نداشته‌اند. به گفته متخصصان، بعید به‌نظر می‌رسد که ریزش مو طولانی‌مدت باشد و این روند معمولا پس از بازگشت به وزن و شرایط عادی متوقف می‌شود.
البته این پژوهش محدودیت‌هایی نیز داشته است، برای مثال به جای بررسی بالینی میزان دقیق ریزش مو به نشانه‌های عمومی آن بسنده کرده است. این مقاله اکنون در مرحله پیش‌‌انتشار روی وبسایت «مدرکسیو» (medRxiv) قرار گرفته، و هنوز دیگر کارشناسان و متخصصان آن را بررسی نکرده‌اند. نویسندگان این مطالعه بر ضرورت پژوهش‌های بیشتر در این زمینه تاکید کرده‌اند.
