در این شرایط همه‌گیری کوویدـ ۱۹، بحران اقلیمی و سیل خبرهای تلخ‌تر از همیشه در جهان، برگزاری هفته خوش‌پوشی لندن چه اهمیتی دارد؟ هر شش ماه یک بار که درگیر چگونگی انعکاس اخبار نمایش‌های خوش‌پوشی می‌شوم، این پرسش بیشتر به ذهنم می‌رسد.
البته این وظیفه سردبیر است که از خود بپرسد چرا موضوعی برای خوانندگان جالب است و چطور می‌توان به بهترین شکل در مورد آن مطلب تهیه کرد اما روزنامه‌نگارانی که در مورد مثلا مسابقات ورزشی یا مجموعههای واقع‌نمای تلویزیونی می‌نویسند به ندرت ممکن است بارها با چنین سوالی مواجه شوند. با این حال دنیای پوشاک روز که بیش از ورزش و فرهنگ عامه بر زندگی ما اثرگذار است (به این دلیل که همه انسان‌ها در سراسر جهان لباس می‌پوشند) در این میان دیوارش از همه کوتاه‌تر است.
این موضوع دلایل مختلف و گاه منصفانه‌ای دارد از جمله آثار ویرانگر صنعت پوشاک و نساجی بر محیط زیست، نگرانی‌ها در مورد وضعیت اسفناک رعایت حقوق بشر در صنعت تولید فوری پوشاک و فعالیت صنعت پوشاک روز در طبقه انحصاریِ برگزیده، مقدس و اغلب خودپسندی که در جامعه تشکیل داده است. با این حال این مشکلات هرگز منحصر به صنعت پوشاک روز نیست. حس همیشگی‌ام این بوده که هجوم به این صنعت راحت‌تر است زیرا زنان در آن حرف اول را می‌زنند و برخی آن را صنعتی تجملاتی می‌دانند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در این فصل، در هفته خوش‌پوشی لندن، نمایش‌های خوش‌پوشی حضوری برای اولین بار پس از همه‌گیری دوباره برگزار می‌شود و اهالی رسانه، شاخ‌های مجازی، خریداران، طراحان و عکاسان از نو به فکر تعیین جایگاه صنعت پوشاک روز در جهان افتاده‌اند. نه فقط به این دلیل که در ۱۸ ماه گذشته مدام لباس ورزشی خریده و به تن کرده‌ایم (پدیده‌ای که پیش‌بینی‌اش از عهده زرنگ‌ترین پیش‌بینی‌کنندگان روند پسند روز هم خارج بود)، بلکه چون جهان پس از همه‌گیری به طور کامل دگرگون شده است.
جای خالی برخی نام‌های تجاری در این فصل چشمگیر است، از جمله بربری، جی دبلیو اندرسون و ویوین وست‌وود. بسیاری از طراحان نیز ترجیح داده‌اند لباس‌های خود را در رویدادهای خصوصی‌تر و کوچک‌تری نمایش دهند، یا برای حفظ فاصله اجتماعی یا به علت فشار مالی شدیدی که در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ متحمل شده‌اند یا به این دلیل ساده که حس می‌کنند حالا دنیای پوشاک روز کمی کوچک‌تر شده است.
حال این صنعت درگیر این پرسش است که در گرماگرم این بحران کاهش منابع و افزایش گازهای گلخانه‌ای چطور باید روند مصرف را پی بگیرد و یکی از مهم‌ترین موضوعات در رابطه با این نمایش‌ها بحث پایداری محیط زیستی است.
پوشاک نیز هم‌چون هنر، فیلم، رمان و پادکست منعکس‌کننده و هدایتگر فرهنگ روز جامعه است. این فصل خوش‌پوشی نسبت به بسیاری فصل‌های گذشته سنگین‌تر و تلخ‌تر است، زیرا طراحان کل فرایند این صنعت را زیر سوال برده‌اند، صنعتی که مدیران خلاقش اغلب سالی هشت مجموعه تولید می‌کنند که هریک به نوبه خود به تقاضا در بازار پوشاک گران‌قیمت دامن می‌زند. به همین ترتیب به علت محدودیت‌های سفر، عده کمتری هم می‌توانند به هر چهار پایتخت خوش‌پوشی جهان (نیویورک، لندن، پاریس و میلان) سفر کنند.
این مشکل بر زندگی همه ما عشاق سینه‌چاک پوشاک روز، طرفداران محیط زیست، اقتصاددانان و علاقمندان به فرهنگ اثر گذاشته است. به جای آنکه بپرسیم پوشاک چه اهمیتی دارد شاید بهتر باشد بپرسیم آیا این همه‌گیری برای همیشه این صنعت را دگرگون کرده است؟ در این صورت، دورنمای صنعت پوشاک پس از همه‌گیری و در گیرودار بحران اقلیمی چگونه است؟
پرسش دیگر این است که پس از تحمل این مرارت‌ها، چگونه می‌توانیم از این انبوه استعداد، مهارت، خلاقیت، نبوغ و عشق و علاقه طراحان به بهترین شکل استفاده کنیم؟ طراحانی که یا به دنبال شغل جدیدی می‌گردند یا می‌کوشند کسب و کار خود را در بحبوحه این رویگردانی عمومی از آسیب‌ها حفظ کنند.
در بخش سبک زندگی جزئیات اخبار هفته خوش‌پوشی لندن را دنبال کنید. چشم‌انتظار شماییم.
ارادتمند،
هریت هال
دبیر بخش سبک زندگی
© The Independent
