ما خوانندگان داستانی کم‌نظیر در تاریخ کشتی هستیم که خط به خطش هر بار در المپیک و مسابقات جهانی منتشر می‌شود و ادامه دارد، داستانی با دو نویسنده: دیوید تیلور و حسن یزدانی.

۵۷ پیروزی پی‌درپی تیلور، ۷ مدال متوالی یزدانی. این آمارها خیره‌کننده و تاریخی هستند. یزدانی نوار پیروزی‌های تیلور را قطع کرده و تیلور ۳ بار طلا را در کشتی با یزدانی به دست آورده است. آخرین طلا را اما یزدانی در کشتی با تیلور در اسلو ۲۰۲۱ برد. آنها نه از هم انتقام گرفته‌اند، نه کشور یکدیگر را خاک کرده‌اند، نه با هم جنگیده‌اند، نه حرفی از نفرت و خشم و کینه به زبان آورده‌اند. رقیبانی کم‌نظیر برای هم هستند، به رویای شکست یکدیگر دست یافته‌اند و همچنان میل به نمایش رو در روی هم دارند، نمایش‌هایی زیبا و ماندگار.

در ایران اما اظهار نظرهای چهره‌های سیاسی درباره دو ورزشکار برجسته کشتی جهان مایه تعجب است. حتی هادی عامل، گزارشگر صدا و سیما، کشتی یزدانی و تیلور را فرا ورزشی می‌خواند. علی لاریجانی، سیاستمدار و رئیس سابق مجلس شورای اسلامی ایران، در توییتر نوشت: «فارغ از پهلوانی حسن آقای یزدانی، حریف آمریکایی به این دلیل به او باخت که قهرمان ما را دست کم گرفته بود. قهرمانی آقای یزدانی یک بار دیگر این پیام را به همه صادر کرد: هیچ وقت یک ایرانی را نباید دست کم گرفت. دیروز روزی عالی برای کشتی ایران بود. مبارک باشد این دو طلا بر مردم ایران!»

بسیاری چهره‌های سیاسی با اظهارنظرهایی مشابه این همواره رقابت‌های ورزشی بین تیم‌ها و ورزشکاران ایران و آمریکا را به موضوعاتی مرتبط کرده‌اند که ارتباطی با ورزش ندارد. در ایران نه تنها چهره‌ها و مقامات سیاسی در امور مدیریت ورزش دخالت می‌کنند و حتی باعث تعلیق فدراسیون‌های ورزشی ایران -مثل فدراسیون فوتبال، جودو و ...-  شده‌اند، بلکه وقایع ورزشی را با خشونت و کینه سیاسی درمی‌آمیزند و تصویری ناهنجار از ورزش می‌سازند.

دیوید تیلور اما هرگز یزدانی را دست‌کم نگرفته بود. او پس از کسب طلای المپیک توکیو در رقابت با حسن یزدانی در فینال، در مصاحبه‌هایش بارها از عبارت‌هایی سرشار از احساسات درباره یزدانی استفاده کرد: «من و یزدانی باعث پیشرفت یکدیگر شده‌ایم و هر یک به دیگری کمک کردیم تا کشتی گیر بهتری شویم. در توکیو برای مدال طلا روبه‌روی یکدیگر قرار گرفتیم و به نظرم اتفاق ویژه‌ای برای هواداران کشتی بود. باور دارم که من و یزدانی، نماینده‌های شایسته‌ای برای ورزش کشتی در سطح جهان هستیم. پیشرفت ما و رقابت ما این را ثابت می‌کند. همسرم بعد از فینال، چند عکس از یزدانی در کنار من فرستاد. با نگاه به این عکس‌ها به این فکر می‌کردم که چه رابطه خوبی میان ما برقرار است. من و یزدانی از نزدیک یکدیگر را نمی‌شناسیم اما هر کدام دیگری را به جلو هل می‌دهیم. در هر مسابقه مقابل هم تا لحظه آخر می‌جنگیم؛ احساسات زیادی در فینال ما وجود داشت. بابت داشتن رقیبی چون حسن یزدانی واقعا خوشحال هستم. قطعا آخرین بار نبود که مقابل یکدیگر قرار گرفتیم و از حالا هر دو نفر منتظر مسابقه بعدی هستیم. دو ماه دیگر در مسابقات جهانی نروژ منتظر حسن یزدانی هستم.»

مسابقات جهانی نروژ فرا رسید و این‌بار یزدانی برنده فینال بزرگ در اسلو بود. آنچه یزدانی را به اوج رساند تا طلای جهان را به گردن بیاویزد، دیوید تیلور بود. یزدانی خود چنین نگاهی به ماجرای طلای جدیدش در اسلو ۲۰۲۱ دارد: «باعث خوشحالی مردم ایران شدم. باید از تیلور قدردانی کنم چون او برای من انگیزه و الهام‌بخش بود تا بهتر و بهتر کار کنم و قهرمان شوم. ایران همیشه از کشتی‌گیرانش حمایت می‌کند و هوادارانی که اینجا در سالن حضور داشتند، فوق‌العاده بودند و به خاطر آنها و خدا بود که برنده شدم.»

یزدانی از چهره‌های محبوب در ورزش ایران است، جوانی که از اولین سال حضورش در تیم ملی ایران بی‌وقفه مدال گرفت و این یک رکورد در تاریخ ورزش ایران است که یک ورزشکار بدون توقف مدال‌ها را به گردن بیاویزد. او از جویبار رقیبی سرسخت برای دیوید تیلور است که از شهر رینو در ایالت نوادا به عنوان ستاره‌ای در جهان کشتی معرفی شده است. یزدانی ۲۶ ساله و تیلور ۳۰ ساله است و آنها هنوز می‌توانند کشتی‌های جانانه با هم بگیرند. دیوید تیلور برای رقابت با حریف ایرانی‌اش منتظر است: «هر دوی ما جایی نمی‌رویم. سال ۲۰۲۴ در پاریس یک گام بزرگ دیگر برای هر دوی ماست. بدون شک آنجا‌ هم با هم رقابت می‌کنیم. در سال ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ هم رقابت خواهیم کرد. بارها گفته‌ام هربار تمرین می‌کنم به کشتی با یزدانی و تمام کسانی که با آنها روبه‌رو می‌شوم و عالی هستند فکر می‌کنم. اجازه نمی‌دهم این شکست تکرار شود.»

یزدانی و تیلور، دو نویسنده جذاب‌ترین داستان کشتی جهان در سال‌های اخیر، مشتاق‌اند کشتی‌های تازه خلق کنند و رو در روی هم برای نمایش کشتی همچنان صحنه‌های ماندگار بسازند. رقابت آنها فراورزشی نیست، بلکه خود ورزش است که پیوندهای انسانی را عمیق‌تر می‌کند، بدون کینه، برای پیروزی و پر از احساس خوب درباره سخت‌ترین رقابت. ورزشکاران از میان رقابتی جانانه، احساسات خوب انسانی نسبت به هم تولید می‌کنند، و با کینه‌‌توزی هیچ نسبتی ندارند.