مترجم‌های افغان که برای ارتش بریتانیا کار می‌کردند به ایندیپندنت گفتند که پس از جا گذاشته شدن در جریان تخلیه گروهی از کابل، با تهدید مرگ از سوی طالبان مواجه‌اند.

مردانی که در ۲۰ سال گذشته جان خود را به خطر انداختند تا به نیروهای بریتانیایی کمک کنند، می‌گویند اکنون با خانواده خود مخفیانه زندگی می‌کنند و هشدار دادند که بدون کمک فوری بریتانیا، کشته خواهند شد.

نخست‌وزیر بوریس جانسون ماه گذشته (سپتامبر۲۰۲۱)، اعتراف کرد که ۳۱۱ افغان که بر اساس طرح جابه‌جایی و مساعدت به افغان‌ها «ای‌آرای‌پی» (ARAP) -که برای کمک به افرادی که به ارتش بریتانیا کمک کردند طراحی شده است تا ایمن به بریتانیا بیایند- واجد شرایط بودند، در طول عملیات تخلیه ماه اوت که عملیات نقب (Operation Pitting) نام داشت، در آن کشور جا مانده‌اند.

جانی مرسر، وزیر دفاع سابق بریتانیا، گفته که این آمار احتمالا خیلی بالاتر است و دولت را متهم کرد که صدها تن از کارمندان سابق خود را علی‌رغم داشتن «فرصت فراوان» برای خارج کردن آن‌ها، «ول کرده است».

به گزارش نشریه تایمز، این‌ها بعد از آن اعلام شد که مردی که برای نیروهای ویژه بریتانیا کار می‌کرد، درست ۱۵ روز بعد از آنکه به او گفته شد نمی‌تواند در پروازهای خروجی سوار شود چون «جا نیست»، به دست طالبان به قتل رسید.

یکی از مترجمان سابق که در ماه اوت در طرح «ای‌آرای‌پی» پذیرفته شد، به ایندیپندنت گفت که در حال حاضر به همراه همسر و فرزندانش -پنج، سه و یک ساله- مخفیانه در کابل زندگی می‌کنند و از طالبان تماس‌هایی تهدیدآمیزی دریافت می‌کند.

این مرد ۳۱ ساله نامه پذیرش خود در طرح ای‌آرای‌پی را در چهارده اوت از دولت بریتانیا دریافت کرد. او و خانواده‌اش در واقع در خانه خود در ولایت هلمند ماندند چون هیچ دستورالعملی برای رفتن به کابل در کار نبود؛ ولی وقتی از پروازهای تخلیه خبردار شدند، آنجا را به مقصد پایتخت ترک کردند.

او گفت: «روز بعد از ورود ما به کابل، دو حمله انفجاری اتفاق افتاد. در اخبار شنیدم که بریتانیا اعلام کرد دیگر پروازهای نظامی نخواهد داشت و به فرودگاه کابل نیایید و جایی امن منتظر بمانید. ما بعدا سعی می‌کنیم شما را منتقل کنیم.»

او ادامه داد: «خب ما هم همین کار را کردیم اما اکنون در کابل گیر کرده‌ایم. نمی‌توانیم بیرون برویم. طالبان مرا می‌شناسد. آن‌ها ۱۰ روز پیش با من تماس تلفنی گرفتند و پرسیدند کجایم. آن‌ها با دوستانم تماس می‌گیرند و می‌پرسند من کجایم. من از ترس بیمار شده‌ام. اگر بریتانیا نتواند به ما کمک کند، من خواهم مرد.»

آقای مرسر که پیش از آنکه نماینده حزب محافظه‌کار شود، سه سال در افغانستان خدمت کرده است، گفت که راهبرد بریتانیا در انتقال مترجم‌ها «فاجعه‌» بوده است و «بیشتر آن‌ها جا مانده‌اند».

او به ایندیپندنت گفت: «ما باید این حرف‌ها را که چه موفقیتی داشتیم متوقف کنیم و بپذیریم که بیشتر افراد خود را رها کردیم. برای خارج کردن همه آن‌ها فرصت کافی وجود داشت.  به وزرا در این باره هشدار داده شده بود.»

آقای مرسر با اشاره به قتل اخیر هشدار داد: «این اتفاق دوباره رخ می‌دهد و ادامه خواهد داشت. به نظرم مردم هنوز عمق این فاجعه انسانی را درک نکرده‌اند.»

او افزود: «ناامیدکننده‌ترین مسئله این است که به ایمیل‌ها پاسخ داده نمی‌شود. این گروه مشخصی است که دیگر بزرگ‌تر نخواهد شد. هیچ دلیلی وجود ندارد که این افراد نتوانند خدمات حرفه‌ای موردنیاز را دریافت کنند. به نظرم این حداقل چیزی است که آن‌ها سزاوارش‌اند.»

یکی دیگر از مترجمان سابق که پنج سال، تا سال دوهزاروچهارده، برای ارتش بریتانیا کار کرده، گفته که وقتی سعی داشته است با همسر و چهار فرزند خردسالش به فرودگاه کابل برسد، طالبان او را کتک زده‌اند. خانواده او در نهایت فرار کردند و اکنون نزدیک مرز ازبکستان مخفیانه زندگی می‌کنند.

او گفت: «هیچ امنیتی وجود ندارد، هیچ چیزی نداریم. طالبان خانه به خانه دنبال مردانی است که برای نیروهای ائتلاف، به ویژه نیروهای بریتانیا، کار کرده‌اند. من به فرزندانم اجازه نمی‌دهم از خانه بیرون بروند. جنگجویان طالبان همه‌جا هستند.»

این مرد ۳۱ ساله اوایل سال جاری (۲۰۲۱) برای پذیرش در طرح ای‌آرای‌پی درخواست داده بود ولی پاسخ‌های دولت بریتانیا به او چند هفته پیش متوقف شد. او می‌گوید: «ما نمی‌توانیم اینجا بمانیم. امن نیست. اگر از مرز بگذریم می‌دانم یک اردوگاه کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان وجود دارد و آن‌ها ممکن است به ما کمک کنند اما سربازان در مرز اجازه نمی دهند کسی بدون مدارک رد شود.»

 «بریتانیا باید کاری بکند. من دائم به آن‌ها ایمیل می‌زنم ولی پاسخی نمی‌گیرم. نمی‌دانم چرا همه‌چیز اینقدر کند پیش می‌رود.»

چارلی هربرت، ژنرال سابق ارتش بریتانیا و مشاور ناتو در وزارت کشور افغانستان، گفت که هنوز «صدها یا شاید هزاران» نفر از متقاضیان طرح ای‌آرای‌پی وجود دارند که مخفیانه زندگی می‌کنند و ارتباطات بهتر با این افراد را خواستار شد.

او گفت: «افراد بسیاری هنوز از وضعیت رسیدگی به درخواستشان آگاه نیستند و نمی‌دانند برای کمک باید کجا بروند. برای بسیاری تنها گزینه این است که با خبرنگاران، همکاران سابق و داوطلبان تماس بگیرند.»

«زمان در اینجا خیلی مهم است. ما قبلا ربوده شدن و اعدام افرادی که با ما در مبارزه علیه طالبان همکاری کردند را دیده‌ایم.»

نفر سومی که کارمند سابق نیروهای بریتانیا بوده و اکنون به پاکستان فرار کرده است، می‌گوید هنوز به طور منظم با تهدید‌های مرگ از طرف طالبان مواجه است و از بیرون رفتن می‌ترسد: «هر روز گریه می‌کنم. من جانم را برای نیروهای بریتانیایی به خطر انداختم اما آن‌ها ما را جا گذاشتند و اکنون مثل زباله‌ایم.»

«هیچ کس به فکر ما نیست. چه کسی به حرف ما گوش می‌کند؟ من باید هرچه زودتر از اینجا بیرون بروم. من از دولت بریتانیا تقاضا دارم به افرادی که جا مانده‌اند کمک کند.»

بنا بر اعلام وزارت دفاع، از زمان شروع طرح ای‌آرای‌پی در آوریل ۲۰۲۱، حدود ۶۵۰ مترجم همراه خانواده درجه یک خود به بریتانیا منتقل و بیشتر آن‌ها طی «عملیات نقب» از افغانستان خارج شده‌اند. 

سخنگوی وزارت دفاع گفت: «در عملیات نقب، ما به گونه‌ای خستگی‌ناپذیر تلاش کردیم تا حد ممکن افراد هرچه بیشتری را به سلامت از افغانستان خارج کنیم. ما تمام تلاش خود را برای حمایت از کسانی که از ما حمایت کرده‌اند به کار خواهیم برد و تعهد ما به افرادی که واجد شرایط نقل‌مکان‌اند، محدودیت زمانی ندارد و ادامه خواهد داشت.»