حتی با اینکه چشم‌ و دلمان از هزاران مسابقه‌ای که در آن مهارت‌های جسورانه و گل‌های مبهم تکرار و دوباره تکرار می‌شوند سیر است، باز هم تعداد انگشت‌شماری از بازیکنان‌ قادرند نفسمان را بند بیاورند و ما را به نفس‌نفس بیندازند. نه اینکه گل تک‌نفره و مسحورکننده محمد صلاح مقابل واتفورد لزوما منحصر به فرد باشد، اما با وجود آشنایی ما با مهارت مصری‌ها، به نوعی باز هم توانست انتظاراتمان را بر هم بزند.

این توانایی صرفا متعلق به بهترین بازیکنان دنیا است که عملکرد متفاوتی دارند و بر اساس معیارهای خودشان جلو می‌روند. فرقی نمی‌کند شاهکارهای خارق‌العاده‌ آنان چقدر عادی شده باشد؛ باز هم لحظات عادی نمی‌شوند و سرشت ماورایی را که همان احساسات است، نمی‌توان از بین برد.

البته دیگر تا حالا گل را دیده‌اید. شاید به پای حمله تند و تیزش مقابل منچسترسیتی نرسد. به هر حال لیورپول دیگر به راحتی واتفورد زهواردررفته کلودیو رانیری را پشت سر گذاشته است، اما از نظر فنی احتمالا از آن سرتر است.

بعد از اینکه محمد صلاح داخل منطقه جریمه، توپ را گرفت، چهار بازیکن بین او و دروازه بن فاستر قرار گرفتند. آن‌ها دور او را پر کردند و همه راه‌های قابل دسترسی را کاملا بستند اما یک چنین سطحی از مهارت است که می‌تواند مانند جادو به کار آید و روزنه‌هایی از امید را جایی به وجود آورد که نباید باشند. او با این پا‌ و آن پا کردن در منطقه و ترفند تکان دادن شانه‌هایش و وانمود کردن به حمله دروغین و چرخاندن توپ، تعادل دو نفر از مدافعان را بر هم زد. محمد صلاح با خیزش موج‌وارش در منطقه‌ای که به وجود آورده بود و با یک حمله دروغین، کریگ کتکارت را پهن زمین چمن کرد و دوباره عقب کشید و از سمت چپ خود شوتی زد که از فاستر گذشت و گوشه دروازه فرود آمد. لحظه مسحورکننده‌ای بود که دفاع واتفورد را مثل یک نمایش خنده‌دار از هم پاشید و صحنه‌هایی خاص از جناب لیونل مسی را که بارها شاهدش بوده‌ایم، در خاطره‌ها زنده کرد.

حالا سوال این است که آیا صلاح در واقع وارث جایگاه بهترین بازیکن دنیا شده است یا نه؟ اودر ۱۰ بازی گذشته‌ خود، ۱۱ گل زده است اما آن‌ها فقط گوشه کوچکی از نفوذ او را نشان می‌دهند. بازی بی‌رحمانه روز شنبه‌ او از آفساید با دنی رز شاید چندان چشمگیر به حساب نیاید، اما تکان خوردن‌هایش برای سردرگم کردن مدافع کهنه‌کار و ظرافت پاس بغل پایی‌ او به سادیو مین در بازی افتتاحی لیورپول، بر مسحورکنندگی‌ او می‌افزاید؛ مهارت سرسختانه‌ای که در خونسردی محض به دست می‌آید. یورگن کلوپ، مدیر لیورپول، گفت که بدون شک، «او برای من بهترین است». او را هر روز می‌بینم و این کار را برایم راحت‌تر می‌کند، اما آقای لواندوفسکی آنجا حضور دارد، رونالدو هنوز دیوانه‌وار امتیاز کسب می‌کند، مسی هنوز دارد در سطح جهانی کار می‌کند، امباپه و همه این‌ها و دیگران هم هستند. اما بله، در حال حاضر او در صدر فهرست قرار دارد.»

این یک نظر شخصی است که می‌توان تا آخر در موردش بحث کرد اما اگر پاسخ صریحی برایش وجود نداشته باشد، نمی‌توان در مورد جایگاه صلاح چندان بحث کرد. او از سال ۲۰۱۷ که به لیورپول ملحق شد، هر دو لیگ برتر و قهرمانی را با ۱۳۵ گل برده، به ندرت آسیب دیده و هیچ نشانی از پسرفت در او دیده نشده است.

سوال دیگر هم این است که اصلا «بهترین» چیست؟

بدون شک پاسخ این سوال باید فراتر از آمار باشد. آن احساس و فکری است که یک بازیکن ممکن است در شما ایجاد کند و اینکه باعث شود تمام آنچه را قبلا بارها دیده‌اید، زیر سوال ببرید. اینکه چطور می‌توانند شما را در سرگردانی نگه دارند و آنچه را که ممکن می‌دانستید، دوباره از نو محاسبه کنند. صلاح روز شنبه، در ویکاریج رود، یکی دیگر از آن لحظات را رقم زد. شاید این نتواند بنا بر معیارهای تعریف شده او را بهترین نشان دهد، اما سخت بشود بازیکن دیگری را پیدا کرد که همان کار را به طور مکرر انجام دهد.