مهاجران افغان در اندونزی، در اعتراض به بی‌توجهی سازمان‌های بین‌المللی حامی مهاجران، در چند شهر آن کشور دست به اعتراض و برپایی خیمه‌های تحصن زده‌اند. این اعتراضات از یک هفته پیش در شهرهای میدان، ماکاسار، باتم، و بوگور، سازماندهی شده بود و هنوز هم جریان دارد.
عزت‌الله احمدی، از مهاجران افغان مقیم شهر میدان، می‌گوید مسئولان دولت اندونزی نه تنها به مشکلات مهاجران توجه و رسیدگی نمی‌کنند، بلکه مانع برپایی اعتراضات نیز می‌شوند. آقای احمدی به ایندیپندنت فارسی می‌گوید: «نیروهای پلیس اندونزی به محل برپایی خیمه‌های تحصن مهاجران هجوم آوردند و کوشیدند مانع اعتراضات ما شوند.»
به گفته آقای احمدی، نزدیک به هشت هزار مهاجر افغان از سال ۲۰۱۲ بدین سو در اندونزی زندگی می‌کنند و سازمان‌های بین‌المللی، از جمله سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) و کمیساری عالی سازمان ملل در امور پناهندگان (UNHCR)، در مورد اسکان مجدد پناهجویان تعلل می‌کنند و در این ۹ سال، توجهی به این معضل نکرده‌اند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
احمدی می‌گوید، با توجه به شرایط افغانستان، بازگشت مهاجران افغان به کشورشان ممکن نیست و آنان از سازمان‌های حامی پناهجویان تقاضا دارند که زمینه اسکان مجددشان را در کشور سوم فراهم سازد.
این مهاجر افغان که از شش سال پیش بدین سو در اندونزی زندگی می‌کند، می‌گوید به دلیل تعلل و بی‌توجهی دفتر محلی کمیساری عالی سازمان ملل در امور پناهندگان در اندونزی، بسیاری از مهاجران تصور می‌کنند که کارکنان محلی این سازمان، آگاهانه و به دلیل کاسته نشدن از رونق کسب و کارشان، به مهاجران و پناهجویانی که در اندونزی گیر‌افتاده‌اند، کمک نمی‌کنند تا به یکی از کشورهای مهاجرپذیر برسند. او می‌افزاید که مهاجران افغان در اندونزی نمی‌توانند هیچ آینده‌ای برای خود پیشبینی کنند، چون آن کشور مهاجرپذیر نیست و هیچ مسئولیتی نیز در قبال پناهجویان نمی‌پذیرد.
رسول نیازی، پناهجوی دیگر افغان که در شهر مکاسار زندگی می‌کند، می‌گوید اوضاع روحی و روانی مهاجران به شدت نگران کننده است. به گفته نیازی، اقدام به خودکشی در میان مهاجران افغان افزایش یافته است. بر اساس آماری که آقای رسول نیازی ارائه می‌کند، از سال ۲۰۱۴ تا کنون ۱۱ مهاجر افغان در اندونزی خودکشی کرده‌اند.
نیازی می‌افزاید، شمار افرادی که به خودکشی اقدام کرده‌اند و نجات یافته‌اند، چند برابر کسانی است که در اثر اقدام به خودکشی جان خود را از دست داده‌اند.
اِعمال محدودیت‌های سنگین بر زندگی مهاجران در اردوگاه‌‌های محل اقامت‌شان، دسترسی نداشتن به امکانات کافی در زمینه آموزش و پرورش کودکان، ناروشن بودن سرنوشت‌شان با گذشت نزدیک به ده سال، و پاسخگو نبودن سازمان‌های حامی مهاجران در برابر چالش‌ها و مشکلات آنان، باعث شده است که بسیاری از مهاجران دچار بیماری‌های روحی شوند. به گفته رسول نیازی، با آن که برخی از کشورها، از جمله کانادا و بریتانیا، برای پذیرش بخشی از مهاجران افغان که از سوی کمیساری عالی سازمان ملل در امور پناهندگان ثبت شده‌اند و وضعیت آتی‌شان هنوز مشخصی نیست، اعلام آمادگی کرده‌اند، اما سازمان‌های حامی مهاجران برای اسکان مجدد پناهجویانی که در اندونزی سرگردان مانده‌اند، تلاش نمی‌کنند.
در پی بحران تشدید جنگ در سال‌های اخیر در افغانستان و سپس فروپاشی دولت، روند مهاجرت افغان‌ها به کشورهای خارجی افزایش یافته است. در حال حاضر به دلیل مسدود بودن پروازها میان کابل و بسیاری از کشورهای منطقه و نیز دسترسی نداشتن بسیاری از مردم به گذرنامه و ویزا، کشورهای پاکستان، ایران، و ترکیه، به مقصد بسیاری از افغان‌ها برای مهاجرت بدل شده‌اند.
