کشف گنجینه جدیدی از اسکلت دایناسورها در یک منطقه باستان‌شناسی در ایتالیا به بازسازی تاریخ، جغرافی و دگرگونی منطقه مدیترانه باستان کمک کرده است. 

دانشمندان تاکنون معتقد بودند که کشیدن نقشه این منطقه در حدود ۲۳۰ تا ۶۶ میلیون سال پیش دشوار است، زیرا از تعداد بی‌شماری جزایر کوچک دور از قطعات اصلی اروپا، آفریقا و آسیا تشکیل‌ شده و برای سکونت حیوانات بزرگی چون دایناسورها نامناسب بوده است.

دانشمندان از جمله کارشناسان دانشگاه «بولونیا» ایتالیا اکنون اسکلت کامل چندین دایناسور از ناحیه باستان‌شناسی «ویلاجیو دِل پیسکاتورِه» در نزدیکی «تریسته» در شمال شرقی ایتالیا را ارزیابی کرده‌اند و نتیجه آن را روز پنجشنبه در نشریه «ساینتیفیک ریپورتز» (Scientific Reports) منتشر کرده‌اند.

بنا به این پژوهش، قدمت این ناحیه ماقبل تاریخ و فسیل‌های آن احتمالا به ۸۰ میلیون سال پیش و دوره زمین‌شناسی کرتاسه برمی‌گردد که حدود ۱۰ میلیون سال از آنچه تصور می‌شد، قدیمی‌تر است.

اسکلت‌های یافت شده در این منطقه متعلق به گونه «تتیشادروس اینسولاریس» (Tethyshadros Insularis) و بزرگ‌ترین و کامل‌ترین فسیل دایناسوری است که تاکنون در ایتالیا یافت شده است.

باستان شناسان همچنین بقایای فسیل‌هایی دیگر از جمله ماهی، تمساح، خزندگان و سوسمارهای پرنده و حتی سخت‌پوستان کوچک را در این محل یافته‌اند که تصویری روشن از زیست‌بوم این منطقه در آن دوران نشان می‌دهد. 

این کشفیات همچنین چندین فرضیه تکامل را در منطقه باستانی مدیترانه زیر سوال می‌برد.

ازآنجایی‌که نخستین فسیل ماقبل تاریخ یافت شده در این منطقه بقایای استخوان‌های یک دایناسور نسبتا کوچک بنام «آنتونیو» بود، دانشمندان تصور کردند که او یک‌گونه «کوتوله» و نمونه روند تکامل به‌اصطلاح «قانون جزیره» بوده است که در آن موجودات بزرگ‌تر در محیط بسته به‌خاطر کمبود منابع به‌تدریج کوچک‌تر می‌شوند.  

بر مبنای این تعبیر، زمین شناسان کشف این منطقه فسیلی را بخشی از یک جزیره در میان اقیانوس «مدیترانه اولیه» موسوم به «تتیس» تعبیر کردند.

اما اکنون دانشمندان خاطرنشان کرده‌اند که با توجه به کشف دایناسورهای جدید در این منطقه، «آنتونیو» می‌توانسته است یک موجود نابالغ از گونه خود بوده باشد.

این نتیجه کشف «برونو» است که جثه‌ای بزرگ‌تر داشته و نماینده دایناسوری است که می‌توانسته در هنگام مرگ همچنان در حال رشد بوده باشد.

پژوهش جدید حاکی از آن است که این بخش از ایتالیا در منطقه‌ای مرتبط با اروپای غربی و آسیا با اقیانوسی عظیم در مقابل آن بوده است.

دانشمندان در این گزارش نوشته‌اند: «تعیین قدمت‌های پیشین با اوقاتی هم‌زمان شد که قطعات [فسیلی] کوچک‌تری در این ناحیه یافت شد. ارتباط بیشتر [منطقه] با قلمرو بزرگ‌تر قاره آسیا نمایانگر تبادلات زیستی بالقوه گسترده‌تر و حتی نزدیکی با جغرافیای زیستی آسیاست.»       

دانشمندان می‌افزایند که مدیترانه باستانی نه‌تنها از جزایر متعدد تشکیل ‌شده است، بلکه شامل چندین راه مهاجرتی مثل پل‌های جزیره‌ای بوده است که دایناسورها احتمالا از آن برای تردد در این منطقه از ایتالیا استفاده می‌کرده‌اند.