به گفته ناسا، سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری «نشتی» دارد.

سازمان فضایی ناسا هنوزموفق نشده است تصویر این «افشانه شبح‌وار» (phantom jet) را ثبت کند، اما شواهدی وجود دارد که این افشانه «مانند باریکه‌ای از جریان آب که از شلنگ خارج شده و به کپه‌ای از شن نشانه رفته باشد»، به توده عظیم ابر هیدروژنی برخورد می‌کند.

این سیاهچاله کلان‌جرم، به جای آن که یک «هیولای خفته» باشد، از قضا کاملا برعکس، فعال است و اجرام را به سوی قرص برافزایشی چرخنده‌اش می‌کشد. برخی از این اجرام و مواد در حال سقوط در همان جهت میدان‌های مغناطیسی عظیم سیاهچاله، به سوی جریان افشانه‌‌های خروجی جارو می‌شوند.

محققان می‌گویند که این افشانه‌ها هربار که سیاهچاله جرم عظیمی مانند یک ابر گازی را می‌بلعد، تولید می‌شوند. با استفاده از تلسکوپ رصدخانه آلما (ALMA) در شیلی برای مشاهده طول موج‌های میلی‌متری، یک خط باریک در حال گسترش از مولکول‌های گازی کشف و شناسایی شد که می‌شد رد آن‌ها را تا دستکم ۱۵ سال نوری تا سیاهچاله دنبال کرد.

این کشف، توجه دانشمندان را به سوی یک حباب درخشان متورم از گازهای داغ در فاصله ۳۵ سال نوری از سیاهچاله جلب کرد که تصویر آن را تلسکوپ فضایی هابل ثبت کرده بود.

الکس واگنر، از دانشگاه تسوکوبای ژاپن، می‌گوید: «این جریان‌ها از دیسک گازی متراکم کهکشان راه شیری نشت می‌کنند... این افشانه از یک باریکه مدادی‌شکل شروع می شود و به شکل پیچک درمی‌آید؛ چیزی شبیه به یک هشت پا»

این روند می‌تواند مجموعه‌ای از حباب‌های در حال گسترش ایجاد کند که دست‌کم تا ۵۰۰ سال نوری امتداد می‌یابند.

آقای واگنر می‌افزاید: «درخشندگی سیاهچاله مرکزی ما مشخصا طی میلیون‌ها سال گذشته دست‌کم به میزان یک میلیون برابر افزایش داشته است. همین برای این که یک افشانه، هاله کهکشانی را سوراخ کند، کافی بوده است.»

سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری طی دو تا چهار میلیون سال گذشته یک فوران انفجاری عظیم داشته است که انرژی آن برای ایجاد یک جفت حباب درخشان در بالای کهکشان ما کافی بوده است. این دو حباب در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۰۳ کشف شدند.