در آبادی کفر ابونجم در دلتای مصر، شبح مرگ همه‌جا سایه افکنده است. اخباری که از لیبی می‌رسد، با بوی خون آغشته‌اند. چهره‌های خسته، چشم‌به‌راه اخبار جوانانی‌اند که برای رسیدن به اروپا، به دریا زده اما آب‌های دریای مدیترانه آن‌ها را در کام خود فروکشیده است. برخی از کسانی که جان به در بردند و غرق نشدند هم در اردوگاه غیرقانونی بئر الغنم جنوب‌غرب طرابلس، پایتخت لیبی، با چنگک‌های آهنی گداخته شکنجه می‌شوند.

به گزارش الشرق‌الاوسط، این تراژدی تنها یک مورد کوچک از ده‌ها بلایی است که بر سر مهاجرانی که از راه‌ها و‌ پایتخت‌های گوناگون به مرز لیبی می‌رسند و از بیابان‌های پهناور این کشور می‌گذرند، فرو می‌بارد؛ شماری غرق می‌شوند و شماری به بهشت اروپا می‌رسد. برخی هم در زندان‌ها یا آلونک‌های قاچاق‌بران ناپدید می‌شوند.

سرنوشت آنانی که ربوده‌ می‌شوند، بسیار مرموز و ترسناک است؛ حتی شاید دهشت‌بارتر از مرگ در دریا. دارودسته‌های بزرگ مافیایی همه راه‌های قاچاق را کنترل می‌کنند. کسانی که از مصر، سودان و سومالی می‌آیند، شاید با کسانی هم‌گروه شوند که از چاد یا نیجر راه خود را آغاز کرده‌اند. سپس مهاجران بیشتری از غنا و ساحل عاج هم به آن‌ها می‌پیوندند.

چنین به نظر می‌رسد که هجوم مهاجران به داخل مرزهای بی‌دروپیکر و گسترده لیبی برای بسیاری سود دارد. گروه‌ها و دارودسته‌های زیادی از قاچاق انسان پول‌های هنگفت درمی‌آورند؛ اما قاچاق انسان دروازه دیگری هم به دوزخ گشوده است: خریدوفروش اندام‌های انسان.

در لیبی، مهاجران آفریقایی کشته می‌شوند و برخی از پزشکان متخصص اندام‌‌های داخلی آنان را از بدنشان بیرون می‌کشند. این اندام‌ها به مبالغی گزاف فروخته می‌شوند و گشت‌های امنیتی تنها هرازچندگاه، باقیمانده در حال تجزیه پیکر مهاجران را در صحراها می‌یابند.

با آرام گرفتن آتش جنگ در لیبی این کشور اکنون افزایش چشمگیر تعداد مهاجران به اروپا را شاهد است. گاردهای ساحلی محلی و کشتی‌های نجات اروپایی آن‌ها را به لیبی بازمی‌گردانند اما مقام‌های لیبی کمترین مسئولیتی به عهده نمی‌گیرند و این کشور را تنها قربانی وضعیت می‌دانند و شکوه دارند که چرا در برابر این مشکل تنها رها شده‌اند.

تنها در فاصله ۱۹ تا ۲۵ دسامبر، سازمان بین‌المللی مهاجرت آمار نجات یافته‌‌ها در دریا را ۹۶۹ نفر ثبت کرد.