نه توییت‌‌های تحریک‌کننده ظریف خطاب به پومپئو و مقایسه دراماتیک خود با نلسون ماندلا، نه حمله‌‌های عربستان سعودی که موجب شد انگشت اتهام واشینگتن و ریاض به سوی جمهوری اسلامی نشانه برود، نه فضاسازی رسانه‌های داخلی در مورد لغو سفر و نه حتی وجود نام وزیر امور خارجه ایران در فهرست تحریم‌های خزانه‌داری ایالات‌متحده،‌ هیچ یک مانع از صدور ویزای آمریکا برای حضور رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه ایران در مجمع عمومی سازمان ملل نشد.

هوشمندی در صدور ویزا برای هیات ایرانی،‌ فرصت مغتنمی که می‌توانست از سوی جمهوری اسلامی برای تحت تاثیرقرار دادن افکار عمومی مورد استفاده قرار گیرد را از بین برد. هرچند مجید تخت روانچی، ‌نماینده دایم ایران در سازمان ملل از هفته‌ها قبل مقدمات ضیافت شام چهارشنبه آینده در هتلی در نیویورک به میزبانی روحانی را فراهم کرده و دعوتنامه‌ها ارسال شده بود، صادر نشدن ویزا برای هیات ایرانی می‌توانست حتی بیش از تماس رو در رو با گروه‌های لابی‌گری و استادان دانشگاهی دعوت شده به این ضیافت، از سوی ایران مورد بهره‌برداری تبلیغاتی قرار گیرد. در این صورت تهران می‌توانست مسئولیت همه توافق‌های انجام نشده و بحران‌های حل نشده را به دوش واشینگتن بیاندازد که به گفته ظریف با ارجاع به فهرست تحریم‌های خودخوانده می‌خواست وظیفه خود در صدور ویزا برای هیات ایرانی را نادیده بگیرد.

عباس موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران ساعاتی قبل از صدور ویزا برای ظریف خبر داد و گفت او بامداد جمعه راهی نیویورک می‌شود. این سومین سفر وزیر امور خارجه ایران به نیویورک در پنج ماه اخیر و نخستین سفر او به این شهر پس از قرار گرفتن نام‌اش در فهرست تحریم‌های خزانه‌داری آمریکا است.

اکنون گوی و میدان در اختیار هیات ایرانی به ریاست حسن روحانی است که قرار است چهارشنبه هفته آینده در هفتاد و چهارمین مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کند.

اما آیا حضور امسال روحانی و وزیر خارجه‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل با سال‌های گذشته متفاوت خواهد بود؟

برای پاسخ به این پرسش می‌توان به سخنرانی روز سه‌شنبه آیت‌الله خامنه‌ای رجوع کرد. او امسال شفاف‌تر از سال‌های گذشته یک هفته قبل از برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل،‌ مذاکره و ملاقات با مقامات آمریکایی را ممنوع اعلام کرده است. از نگاه رهبری جمهوری اسلامی مذاکره با آمریکا مشروط به لغو تحریم‌ها و توبه واشینگتن است که به نظر نمی‌رسد در فرصت باقی مانده تا برگزاری مجمع، فرصت توبه برای کاخ سفید پدید آید. هرچند که پنجره مذاکره محرمانه بین تهران و واشینگتن در ۴۰ سال گذشته همواره گشوده بوده است.

امسال انتخابات اسرائیل مانع حضور بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر این کشور در مجمع عمومی سازمان ملل و افشاگری‌های متداول او در مورد برنامه‌های هسته‌ای ایران شده، اما مطرح شدن نام ایران در ارتباط با حمله‌های شنبه گذشته به تاسیسات نفتی بقیق و خریص در عربستان سعودی، جای اتهام‌زنی‌های بی‌بی را پر خواهد کرد.

مقامات جمهوری اسلامی ضمن حمایت از حق مشروع مردم یمن در دفاع از خود، هرگونه نقش‌‌آفرینی در این حمله‌ها را تکذیب کرده‌اند.

ظریف روز گذشته در توییتی خطاب به مایک پومپئو نوشت: نلسون ماندلا هم تا سال ۲۰۰۸، پانزده سال پس از اینکه جایزه صلح نوبل را دریافت کرد، در فهرست تروریستی آمریکا قرار داشت.

وزیر امور خارجه ایران در مورد زمزمه‌های اعطای جایزه صلح نوبل به او پس از توافق هسته‌ای با کنایه گفته بود، ‌باور دارم که این جایزه را به من نمی‌دهند. منظور ظریف دست‌های پشت‌پرده‌ای بود که به اعتقاد او مانع می‌‌شود نامش به عنوان چهره‌ای تاثیرگذار در تاریخ ثبت شود. اکنون صدور ویزای آمریکا برای ظریف، یک فرصت دیگر را از او سلب کرده و آن امکان مقایسه‌اش با نلسون ماندلا است (همانگونه که در توییترش نوشته بود).

شاید ظریف با تمرکز بر نقش خود به عنوان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی و پرهیز از پنهان کردن ضعف‌های دستگاه دیپلماسی زیر عنوان گروه‌های خودساخته و تلاش برای مظلوم‌نمایی، در مجمع عمومی پیش رو راه حل‌های بهتری برای خارج کردن ایران از بن‌بست جاری بیابد.