پس از تهاجم پوتین به اوکراین، آمریکا و متحدانش بیست الیگارش روس را تحریم کردند. تا پیش از آن، فقط یازده نفر تحریم شده بودند. این فهرست شامل رومن آبراموویچ و شش نفر دیگر است که روز پنجشنبه بریتانیا آن‌ها را تحریم کرد. در حالی ‌که فهرست هر روز طولانی‌تر می‌شود و جنگ در اوکراین ادامه دارد، سؤال‌های زیادی وجود دارد در مورد این که چه کسی تحریم می‌شود و چه کسی تحریم نمی‌شود.

در همین ارتباط، فوربس می‌نویسد که برای مثال، اسکندر مخمودوف، مالک شرکت تولیدات فلزی و استخراج معدن اورال ماینینگ را در نظر بگیرید. بنا به یک دادخواست در دادگاه فدرال ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۳، مخمودوف به همراه شریک تجاری خود اولگ دریپاسکا، متهم به رهبری «حمله گسترده» بود که شامل «خشونت جسمی، کلاه‌برداری از طریق نامه و ایمیل و پولشویی در ایالات متحده» بود. اگرچه پرونده به دلایل قضایی منتفی شد و مخمودوف هرگونه تخلفی را رد کرد.

آندرس اسلوند، اقتصاددان و کارشناس پلوتوکراسی روسیه، می‌گوید که این سرمایه‌دار و مالک معدن « به کرملین بسیار نزدیک است.»

مخمودوف علی‌رغم پیشینه خود، در فهرست افراد تحریم شده وزارت خزانه‌داری ایالات متحده نیست. او یکی از چندین الیگارش روس است که تا ۱۰ مارس از تحریم‌های ایالات متحده، بریتانیا، و اتحادیه اروپا گریخته است.

سایر موارد حذف شده عبارتند از لئونید میکلسون، سرمایه‌دار حوزه انرژی، که سهام بزرگی در شرکت تولید کننده گاز طبیعی نواتک و شرکت پتروشیمی سیبور دارد. شریک تجاری او گنادی تیمچنکو، یکی از متحدان کلیدی پوتین و جزو اولین میلیاردرهای روس بود که ایالات متحده در سال ۲۰۱۴ تحریم کرد.

همچنین، ولادیمیر پوتین، معاون سابق نخست‌وزیر روسیه بین اوت ۱۹۹۶ تا مه ۱۹۹۷، زمانی که بوریس یلستین رئیس جمهوری بود، و دیمیتری ریبولوفلف، مالک باشگاه فوتبال فرانسوی آ.س. موناکو که در سال ۲۰۰۸ عمارت دونالد ترامپ در کنار اقیانوس را به قیمت ۹۵ میلیون دلار خریداری کرد، جزو این عده‌اند.

تحریم الیگارش‌های روس به وسیله دولت‌های غربی باعث شده است که بسیاری از کارشناسان و ناظران روسیه این سوال را مطرح کنند که معیارهای تحریم چیست و مقام‌های غربی چگونه تصمیم می‌گیرند که به دنبال چه کسی بروند و از چه کسی صرف‌نظر کنند؟

به گفته کارشناسان، حقوق‌دانان، و مقام‌های سابق وزارت خزانه‌داری، مذاکرات پشت پرده و ترکیبی از ملاحظات سیاسی و اقتصادی و ژئواستراتژیک از دلایل این موضوع است.

 آدام اسمیت، مشاور سابق دفتر کنترل دارایی‌های خارجی وزارت خزانه‌داری آمریکا در دوره ریاست جمهوری اوباما، می‌گوید: «افراد به دلایل سیاسی خاصی در فهرست تحریم‌ها قرار می‌گیرند. برخی از الیگارش‌ها به دلایل سیاسی مهم‌تر از دیگران‌اند.»

پیتر استانو، سخنگوی اتحادیه اروپا در امور خارجی و سیاست امنیتی، از اظهارنظر درباره مذاکرات تحریم‌های اتحادیه اروپا خودداری کرد و گفت: « کشورهای عضو شورا همه تصمیم‌گیری‌ها در مورد اعمال تحریم‌های را از راه اجماع می‌گیرند، اما هیچ گزینه‌ای از روی میز خارج نشده است.»

 سخنگوی دفتر خارجی مشترک‌المنافع و توسعه بریتانیا نیز گفت: «بریتانیا بیش از دویست فرد، نهاد، و شرکت تابع و مهم روسیه را از زمان تهاجم تحریم کرده است. بیش از پانصد نفر از آن‌ها اکنون در فهرست تحریم‌های بریتانیا قرار دارند.»

با این ‌حال، سخنگوی وزارت خزانه‌داری آمریکا از اظهارنظر در این باره خودداری کرد.

به گفته کارشناسان، روابط تجاری و سرمایه‌گذاری و قیمت‌های بازار جهانی عواملی مهم در سیاست تحریم‌های یک کشورند. تسلط روسیه بر صادرات نفت، گاز، و کالا سرنوشت شرکت‌ها و مشاغل غربی را با شرکت‌های روسی و صاحبان الیگارش آن‌ها مرتبط کرده است.

ریچارد نفیو، که در وزارت امور خارجه ایالات متحده در دولت اوباما روی سیاست تحریم‌های ایران کار می‌کرد، می‌گوید: «الیگارش‌های روسیه ممکن است اراذل و اوباش باشند، اما اوباش بدون ابزار نیستند. الیگارش‌ها افرادی‌اند که ارتباطات اقتصادی شایان توجهی دارند که باید به آن‌ها فکر کرد. این بدان معنی نیست که آن‌ها را تحریم نکنید، بلکه به این معنی است که باید در مورد آن فکر کنید و کمی مراقب باشید.»

یک مثال دیگر در شرایط امروزی: اتحادیه اروپا و بریتانیا، واگیت الکپروف، بنیان‌گذار شرکت نفت و گاز لوک اویل روسیه، را تحریم نکرده‌اند. او یکی از پیشگامان شرکت‌های روسیه بود که ماه گذشته برای ملاقات با پوتین به کرملین احضار شد. با این ‌حال، الکپروف و لوک اویل، به‌عنوان شرکتی خصوصی که بیش از دو درصد نفت جهان را تولید می‌کند، کمتر از ایگور سچین، مدیرعامل شرکت نفت دولتی روس‌نفت، به پوتین نزدیکند. سچین را اتحادیه اروپا در روز ۲۷ فوریه و بریتانیا در روز ۹ مارس تحریم کردند.

آندرس اسلوند، که می‌گوید الکپروف و لوک اویل وزنه‌های تعادل مهمی برای سچین و روس‌نفت هستند، معتقد است که الکپروف «نسبتا مستقل» است و «نباید تحریم شود».

او می‌گوید: «ایگور سچین می‌خواهد لوک اویل را تصاحب کند. اگر الکپروف تحریم شود، سچین و روس‌نفت دولتی بر بخش نفت مسلط خواهند شد.»

اتحادیه اروپا تقریبا ۳۰ درصد نفت خود را از روسیه وارد می‌کند.

 آری ردبورد، مشاور سابق واحد اطلاعات مالی و تروریسم وزارت خزانه‌داری آمریکا، می‌گوید: «تحلیل مبادلات سیاسی و اقتصادی در فرایند تصمیم‌گیری تحریم‌ها نقش اساسی دارد؛ برای هر هدف، در وزارت خزانه‌داری و حتی در داخل بخش امنیت ملی گفت‌وگو می‌شود.» فقط این مهم نیست که «چه کسی باید تحریم شود»، بلکه «اثر آن چه خواهد بود» نیز مهم است.