در آغاز فکر خوبی به نظر می‌رسید. اما شاید وقتی کیم کارداشیان از ارتش دستیارانش می‌خواهد کاری انجام دهند، این‌طور می‌شود. با این حال، مشخصا این بار، کار سختی بود. ستاره ۴۱ ساله نمایش‌های واقع‌نمای تلویزیونی به چیزی برای پوشیدن در شب‌نشینی مد موزه متروپولیتن امسال نیاز داشت. اولین گزینه‌اش چه بود؟ پیراهن مشهور بدن‌نما و منجوق‌دوزی شده ژان لویی که مرلین مونرو در سال ۱۹۶۲، وقتی ترانه «تولدت مبارک» را برای رئیس جمهوری جان اف کندی در باغ میدان مدیسون خواند، به تن داشت. بله، همان پیراهن.
این پیراهن خود متعلق به مجموعه «باورنکردنی‌های ریپلی» (Ripley's Believe It or Not) است، که آن را از طریق حراجی جولین (Julien's Auctions)، شرکتی که مسئول فروش لباس در سال ۲۰۱۶ بود، به کاردشیان قرض داد. این لباس به قیمت ۴.۸ میلیون دلار (۳.۸ میلیون پوند) فروخته شده بود. نخست استفاده از کپی این لباس به بنیانگذار «اسکیمز» (Skims) پیشنهاد شد، اما او نپذیرفت. پس از گفت‌وگوهای زیاد، ریپلی موافقت کرد به کارداشیان اجازه دهد تا برای حضور بر فرش قرمز این لباس را بپوشد. و در ادامه کپی آن را به تن کند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
همه چیز طبق برنامه پیش رفت، ولی وقتی کارداشیان دست در دست دوست‌پسرش پیت داویدسون وارد مراسم موزه متروپولیتن شد، در اینترنت غوغا به پا شد. این لزوما به ظاهر (زیبای- gorgeous) کاردشیان با آن لباس یا رژیم غذایی (عجیبی- absurd) که او برای اندازه شدن لباس در پیش گرفته بود ارتباطی نداشت، اگرچه، همین هم به برخی‌ها بر خورد. اما نه، خشم کاربران بیشتر به این دلیل بود که به کارداشیان اجازه پوشیدن یکی از محبوب‌ترین لباس‌های تاریخ را داده بودند.
اوایل ماه جاری باب مکی، طراح لباس مونرو، که طرح اصلی لباس را برای ژان لویی کشیده بود، گفت این‌که به کارداشیان اجازه پوشیدن این لباس را دادند، «اشتباه بزرگی» بود. این طراح ۸۲ ساله در مصاحبه با هفته‌نامه «انترتینمنت» (Entertainment) گفت: «[مریلین] الهه بود. الهه‌ای دیوانه بود، اما الهه بود». مکی افزود: «او بی‌نظیر بود. هیچ‌کس به خوش‌عکسی او نیست. لباس را برای او دوخته بودند. برای او طراحی شده بود. آن لباس نباید بر تن هیچ‌کس دیگر دیده شود.»
در همین حال، تاریخ‌نگاران دنیای مد و پوشاک نیز از کارداشیان به دلیل پوشیدن این لباس مجلسی انتقاد کردند. جاستین دی یانگ، دانشیار تاریخ مد و پوشاک موسسه فناوری مد و پوشاک واقع در نیویورک، در مصاحبه با «پیپل» (People) گفت: «غیرمسئولانه بود و غیرضروری... قطعه‌ای نمادین از تاریخ آمریکا نباید به دلیل خودپرستی یک نفر و فرصت عکس گرفتن با آن، در معرض آسیب احتمالی قرار می‌گرفت.»
اما کارداشیان در بستر خاصی لباس مونرو را پوشیده است. همان‌طور که می‌دانید، خانواده کارداشیان در ادای احترام به سبک نمادین پوشاک افراد مشهور سابقه‌ای دارد. مثلا خود کارداشیان قبلا به سبک شر و مدونا هم لباس پوشیده، و همیشه کوشیده شباهت‌ها تا حد ممکن زیاد باشد و خب وسعش هم می‌رسد چنین کند.
وسع خواهرانش هم می‌رسد. در سال‌های گذشته، شاهد ادای احترام تعداد زیادی از اعضای قوم‌وقبیله کارداشیان-جنر به شخصیت‌های برجسته قدیمی دنیای پوشاک بوده‌ایم. در سال ۲۰۱۶ کایلی جنر با پوشیدن شلوار بدون خشتک و سوتین بندی معروفی که کریستینا آگیلرا در نماهنگ «درتی» (Dirtty) پوشیده بود، از این خواننده تقلید کرد. او در سال ۲۰۲۰ درباره این لباس در ویدیویی در یوتیوب گفت، «این شاید یکی از اولین لباس‌هایی بود که سفارش دادم بدوزند و واقعا هیجان داشتم (بپوشمش). هنوز گاهی توییت درباره‌اش می‌بینم و دوستانم حرفش را می‌زنند.»
در عین حال، این کندال، خواهر بزرگتر کایلی، بود که تصمیم گرفت در هالووین ۲۰۲۰ شبیه پاملا اندرسون لباس بپوشد و از تیپ این بازیگر در فیلم کالت کلاسیک «بارب وایر» (Barb Wire) محصول ۱۹۹۶ تقلید کرد و با به سر گذاشتن کلاه‌گیس بلوند، به تن کردن سرهمی چرم سیاه، و حتی [سوار شدن بر] موتورسیکلت، تیپ خود را کامل کرد. اعضای خانواده کارداشیان در تقلید از تیپ‌ها نصف‌نیمه کار نمی‌کنند. کیم نیز یک سال برای هالووین با پوشیدن کلاه صورتی پفی و لباس کرستی از تیپ اندرسون تقلید کرده است.
اخیرا لباس‌های مونیکا بلوچی در مراسم کن ۱۹۹۷ را بر تن کندال دیدیم. بلوچی در آن مراسم لباس دوتکه بژی از «دولچه اند گابانا» پوشیده بود. این مدل ۲۶ ساله نیز در رویدادی در پورتوفینوی ایتالیا به مناسبت جشن عروسی کورتنی کارداشیان با تراویس بارکر، یک دست لباس کامل از همان مجموعه انتخاب کرد.
همه این‌ها سوالی را به ذهن می‌آورد و آن این که چرا خانواده کارداشیان تا این حد به تقلید از تیپ‌های قدیمی شخصیت‌های برجسته دنیای پوشاک شیفته‌اند و این کار [آن‌ها] از چه خواست و هدف‌شان حکایت دارد؟ ربکا آرنولد، استاد ارشد تاریخ مد و پوشاک موسسه «کورتالد» (The Courtauld)، می‌گوید: «گمانم ترکیبی از چند علت است. با وصل کردن خود به سایر ستاره‌ها می‌خواهند جایگاه و شان خود را اثبات کنند، که وقتی این ستاره کسی مثل مرلین مونرو با آن حجم افسانه‌هایی باشد که برایش ساخته‌اند، البته که چندبرابر اثر دارد.»
بله، خانواده کارداشیان با قرار دادن خود در ردیف امثال مونرو، اندرسون، و بلوچی، می‌خواهند پیوند فرهنگی خود را با آنان محکم‌تر کنند. آرنولد می‌گوید: «با این کار جایگاه‌شان در مقام ستاره و شخصیت برجسته‌ای در دنیای زیبایی بالاتر می‌رود و این نشان می‌دهد چندوجهی‌اند و می‌توانند فراتر از یک شخص یا تیپ باشند.»
او در ادامه با اشاره به سرهمی چسبانی که پارسال کیم در مت گالا پوشیده بود، افزود که این کار می‌تواند به مفهوم راهی برای خودنمایی بیشتر بر فرش قرمز نیز باشد. «پس از آن لباس به معنی واقعی کلمه سراسر سیاه بالنسیاگایی که کیم پوشید، امسال که پیراهنی به تن داشت که چه به معنای واقعی کلمه و چه به صورت استعاری، برقش کاملا چشم را خیره می‌کرد، هم به پیراهن مرلین دست یافت و هم به جایگاه او در مرکز توجهات.»
آرنولد می‌گوید جذاب بودن بازی با تیپ‌های مختلف هم دلیل دیگری است که «حس رهایی می‌دهد.» او می‌گوید: «جذابیت شیک و پیک کردن کاملا جهانی است و قرن‌ها است که جشن‌های بالماسکه و پیراهن‌های فاخر از هر نوع، اعم از مراسم‌های پرزرق و برق بالماسکه تا رژه با لباس‌های خاص در مناسبت‌های کلیسایی، میان مردم محبوب بوده است.»
«شبیه شخصیت‌ها لباس پوشیدن ادای احترام به آن‌ها است و نشان می‌دهد که هوادار آن‌هاییم، یا آن شخص را دوست داریم یا تحسین می‌کنیم، اما در کنار آن با این کار می‌توان تجربه کوتاهی از [مانند] آنان بودن و سبک و زیبایی آنان را اختیار کردن داشت؛ گیرم فقط یک شب.»
© The Independent
